Powrócił po dwudziestu latach — i żąda „rodzinnego” wsparcia
Gdy ktoś odchodzi na zawsze, uczysz się żyć bez niego. Przestajesz wspominać, analizować, czekać. Zapełniasz pustkę pracą, domem, codziennością. A potem, po latach, staje nagle w progu twojego życia — jakby nigdy nic. Jakby nie minęły dwie dekady milczenia. Jakbyś nie stała kiedyś w ogołoconym mieszkaniu, tuląc się do matki, podczas gdy on wynosił telewizor, zamiast zostawić córce choć odrobinę godności.
Mój ojciec odszedł, gdy miałam dziesięć lat. Głośno, brzydko, z trzaskiem drzwi i krzykami. Zabrał wszystko — do ostatniego stołka. Razem z babcią — swoją matką — zabrali choćby moje biurko. Wtedy po raz pierwszy poczułam strach i pustkę. Jakby ktoś wyrwał moje dzieciństwo z korzeniami.
Po rozwodzie zniknął. Bez alimentów, telefonów, listów. Po prostu się wymazał. Mama walczyła, jak umiała. Najpierw pomagali jej rodzice, potem sama nas utrzymała. Dorastałam, skończyłam studia, wyszłam za mąż. Urodziłam syna. Zawsze byłyśmy z mamą blisko, ma świetny kontakt z mężem, uwielbia wnuka. Życie się ułożyło. Aż tu nagle, znikąd, powraca mój ojciec.
Nie wierzyłam własnym oczom, gdy złapał mnie pod biurem. Postarzały, z przygaszonym wzrokiem, rozrośnięty w biodrach. Rozłożył ręce, czekając na uścisk. Przeszył mnie dreszcz. Minęłam go bez słowa. Podążył za mną, mamrocząc coś o kawie, spotkaniu, tęsknocie. I nie wiem czemu, zgodziłam się. Chciałam zrozumieć — po co wrócił?
W kawiarni snuł bajki. Że to mama zabroniła mu kontaktu, więc cierpiał w milczeniu. Choć w międzyczasie założył nową rodzinę i ma trójkę dzieci. Opowiadał o „cierpieniach” — żałosny teatr. Zapytał, jak mi się wiedzie. Piękne pytanie po dwudziestu latach ciszy.
Spytałam wprost: czego chce? Twarz mu się wydłużyła. Stwierdził, iż przecież jesteśmy rodziną, a ja go atakuję. Wstałam, zapłaciłam rachunek i wyszłam. Nie pobiegł za mną — dzięki Bogu. Miałam nadzieję, iż to koniec. Ale niestety.
Po tygodniu znów czekał pod pracą. Mówił, iż dał mi czas na przemyślenia, a teraz… I wyłożył „prośbę”: najstarszy syn — mój rzekomy „brat” — zaczyna studia w Krakowie. Czy nie mógłby u mnie zamieszkać tymczasowo? Czynsze, wie pani, wysokie. No i rodzina jednak. Trzeba podtrzymywać więzi.
— Przy okazji się poznacie, zżyjecie — dodał „tatuś” z uśmiechem.
Spojrzałam mu w oczy i pokręciłam palcem przy skroni. Jaki brat? Jaka rodzina? Ty jesteś dla mnie obcy. I już nim pozostanie. Nie czekając na odpowiedź, odeszłam.
Wkrótce znalazł mój numer i zaczął dzwonić. Blokowałam każdy nowy. W jednej wiadomości oburzał się: jak śmiem go ignorować, skoro jest moim ojcem! Wyobrażacie? On, który mnie porzucił, choćby grosza nie wysłał, teraz płacze, iż brak mu szacunku. Absurd. Cynizm nieziemski.
Opowiedziałam wszystko mężowi. Wpadł w szał, chciał jechać tłumaczyć mu, czym jest honor. Powstrzymałam go. Nie chcę się brudzić. Ten człowiek dawno wybrał swoją drogę. Ja swoją.
Mamie nie powiem. To by ją zabiło. Już wystarczająco przeszła. Poradzę sobie sama.
Wiecie, życie pełne jest niesprawiedliwości. Ale jedna z najgorszych to gdy ktoś, kto cię zdradził, po latach żąda, byś traktowała go jak bliskiego. Przykro mi. Tak nie działa. Niech się gniewa, cierpi, szuka zrozumienia. Tylko nie u mnie. Pamiętam zbyt dobrze, jak to jest siedzieć w pustym mieszkaniu, słuchając szlochu mamy za ścianą. Tego się nie zapomina.
