**10 maja, 2024**
„Rozwód to nie wstyd. Wstyd to żyć w nieszczęściu.”
— choćby nie myśl o rozwodzie! To hańba dla całej rodziny! — wręcz krzyczała do telefonu moja mama. Za każdym razem, gdy słyszałem te słowa, ściskało mnie w środku. Nie rozumiałem, o jakim wstydzie mówi. Gdzie tu hańba? W tym, iż nie chcę już być nieszczęśliwy? W tym, iż nie wyszło tak, jak marzyłem w młodości?
Mama zawsze powtarzała to samo: „W naszej rodzinie nigdy nie było rozwodów i nie będzie! Skoro się ożeniłeś — to żyj! Sam go wybrałeś, więc teraz znosisz!” Siostra tylko kiwała głową, powtarzając wyuczone zdanie: „Wszyscy tak żyją. Wszyscy mają problemy. Najważniejsze, żeby nie przynosić wstydu rodzinie!” A ja nie mogłem już dłużej. Nie chciałem znosić. Byłem zmęczony.
Tak, mieli rację w jednym — to był mój wybór. Tylko mój. Pięć lat temu ożeniłem się z Zofią — kobietą, w której zakochałem się po uszy. Wydawało mi się, iż to właśnie ta, której szukałem. Czuła, rodzinna, z poczuciem humoru. Byłem pewien, iż patrzymy w tym samym kierunku. Ale bardzo gwałtownie złudzenia się rozsypały.
Już po roku małżeństwa zrozumiałem, iż popełniłem błąd. Okazała się nie czuła, ale manipulacyjna. Nie rodzinna, ale leniwa. Nie spokojna, ale obojętna na wszystko poza serialami i plotkami. Wieczorami — kanapa, telefon, kieliszek wina. W kółko to samo. Na początku starałem się widzieć w tym stabilność, domowy klimat. Ale w końcu dotarło do mnie: ona po prostu nie ma żadnych celów, żadnych marzeń.
Trzymała mnie pod kluczem, zabraniała spotkań z kolegami, wyjść bez jej zgody. Myślałem, iż to zazdrość, iż to oznaka miłości. Teraz wiem — było jej wygodnie. Zawsze w domu, zawsze pod ręką, zawsze na każde skinienie. Podaj, przynieś, posprzątaj, ugotuj.
Kiedyś podziwiałem ją jako osobę ambitną, pewną siebie. Dziś widzę wyraźnie — to zwykła nieroba, której szkoda wysiłku, by cokolwiek zmienić. Ani razu nie próbowała podnieść kwalifikacji, rozwijać się. Łatwiej było narzekać, obwiniać szefa, winą za wszystko obarczać innych.
Z początku próbowałem coś zmienić. Rozmawiałem, namawiałem, proponowałem. Potem zrozumiałem — głucho. Nie słyszy, nie chce, nie widzi potrzeby. Kłótnie, pretensje, milczenie. W kółko to samo. A gdy już zdecydowałem się na rozwód, dowiedziałem się, iż zostanę ojcem.
Na chwilę się zmieniła — zmieniła pracę, była bardziej uważna. Uwierzyłem, iż da się to naprawić. Ale gwałtownie wróciło do starego. A ja zostałem sam z niemowlęciem i uczuciem, iż tonę.
Koledzy zniknęli — sam przecież starałem się nie drażnić żony, rzadko wychodziłem. Została tylko mama. Ale zamiast wsparcia — tylko wyrzuty. „Przesadzasz. Nie pije, nie bije, pracuje. Czego ci brakuje? To nie potwór.” A ja myślałem — czy naprawdę musi bić? Zdradzać? Porzucić dziecko? Czy to za mało, iż przy niej umieram jako mężczyzna, jako człowiek?
Gdy pierwszy raz wspomniałem mamie o rozwodzie, syn miał zaledwie rok. Odpowiedziała: „To u ciebie poporodowa depresja. Minie. Poza tym mieszkasz w jej mieszkaniu, pracy nie masz. Nie przygarnę cię — żyj z żoną i nie wymyślaj.” I znowu — znosić, wstyd, hańba. A to, iż jestem nieszczęśliwy — to według niej nie jest wstyd?
Z czasem było tylko gorzej. Brakowało pieniędzy, a winna — według niej — zawsze byłem ja. „Za dużo wydajesz.” Nie pomagała w domu, nie zajmowała się dzieckiem. Oskarżała o byle co, choćby gdy byłem na skraju wytrzymałości. Znów zwróciłem się do matki, a ona: „Jak wrócisz do pracy, będzie lżej. Wszystko się ułoży.” Ale gdy znów wspomniałem o rozwodzie, wybuchła: „Oszalałeś? Rozwodnik z dzieckiem! Chcesz wychowywać sierotę? Twoja siostra żyje z mężem i znosi, choćby gdy ją bije!”
Patrzyłem na siostrę i nie rozumiałem — kiedy przestaliśmy być ludźmi? Kiedy zaczęliśmy traktować cierpienie jak normę? Tak, ona ma gorzej, ale dlaczego ja mam mierzyć swój ból jej doświadczeniem?
Ostatnio Zofia często powtarzała: „Nie podoba ci się — wynoś się.” Wiedziała, iż nie mam dokąd iść. Matka odmówiła. Wynajem — nie stać mnie. Dziecka nie z kim zostawić. Czuła swoją władzę i się tym rozkoszowała. A ja gubiłem siebie.
Ale niedawno zadzwoniłem do mojego dawnego szefa. Porozmawialiśmy szczerze, a on zaoferował pomoc. Powiedział, iż znajdzie sposób, żeby mnie zatrudnić, choćby z małym dzieckiem. Została tylko sprawa mieszkania. jeżeli się uda — odejdę. W końcu odejdę.
Nie obchodzi mnie, co powie mama. Pluję na rodzinę, plotki, osądy. Zmęczyło mnie dostosowywanie się. Chcę żyć. Gorzej już nie będzie — przeżyłem piekło. A teraz chcę — po prostu być szczęśliwy. choćby od zera. Ale wolny.
**Lekcja na dziś:** Czasem największym aktem odwagi nie jest walka, ale decyzja, by przestać to znosić.
