„Mamo, przeżyliśmy razem piętnaście lat, ale może nie powinniśmy mieć trojga dzieci” — te słowa wypowiedziane przez syna Jakuba wbiły się w serce Elżbiety Kowalskiej jak nóż.
Gdy je usłyszała, świat zatrzymał się na sekundę. Jak to możliwe? Jak jej syn, jej duma, opoka, euforia — mógł przekreślić wszystko dla jednej kobiety? Przypomniała sobie, jak w szkole cierpiał z powodu Kingi — tej samej dziewczyny, która wtedy zatruwała mu życie, rozsiewała plotki, śmiała się i kopała pod nim dołki. A teraz gotów był dla niej porzucić rodzinę, dzieci, całe wspólne życie.
Elżbieta pamiętała każdy szczegół. Jak Kinga znęcała się nad nim psychicznie, a on, choć trenował zapasy, nigdy nie odpowiedział agresją. Był dobrym chłopcem, uczciwym. choćby wtedy, gdy ona sama gotowa była iść do dyrektora lub przenieść go do innej szkoły — on tylko wzruszał ramionami. Cierpiał w milczeniu.
Po maturze Jakub rozkwitł. Zdał egzaminy celująco, dostał się na politechnikę, pracował, budował siebie. Stał się mądrym, pewnym siebie mężczyzną, cenionym w pracy. Aż pewnego dnia… na progu ich domu stanęła Ona. Kinga. Jakby wyciągnięta z najgorszego koszmaru. I Jakub, jak zahipnotyzowany, dał się wciągnąć z powrotem. Zakochał się, wybaczył jej wszystko, zaczął z nią życie. A gdy zdradziła go przed ślubem, uciekając z innym — choćby wtedy nie stał się zgorzkniały. Złamany, ale nie pokonany.
Później poznał Martę, córkę przyjaciółki Elżbiety. Wszystko układało się dobrze: ślub, trójka dzieci, kredyt na mieszkanie. Elżbieta pomagała, gdzie mogła. Marta była oddaną matką, cierpliwą, dbającą o dom mimo iż nie pracowała zawodowo. Życie wreszcie odwdzięczyło się spokojem.
Aż do dnia, gdy Kinga wróciła. Pojawiła się w Warszawie jak burza, jak plama, której nie da się zmyć. Wystarczyło jedno przypadkowe spotkanie, kilka słów, i Jakub zmienił się nie do poznania. Mówił teraz, iż nigdy nie kochał Marty. Że z nią był tylko z rozpaczy. Że dzieci to błąd, konsekwencja utraty Kingi. Mówił to chłodno, jakby analizował liczby, nie własne życie.
Elżbieta nie mogła uwierzyć. Czy naprawdę zapomniał, jak Kinga go zdradziła? Jak rzuciła go dla innego? Teraz wracała, bo nie wyszło jej na Śląsku, i znów niszczyła wszystko, co udało się zbudować?
Najstraszniejsze było to, iż Jakub mówił o odejściu. Gotów zostawić Martę, dzieci — dla kogoś, kto już raz złamał mu serce. Jakby rozum nagle przestał działać, pozostawiając tylko ślepą obsesję.
Patrząc na wnuki, Elżbieta nie wiedziała, jak im to wytłumaczyć. Jak spojrzeć w oczy Marcie, która choćby nie przeczuwała zagwiazdki? Serce pękało jej z bólu. Jej syn, za którego modliła się nocami, za którego walczyła — teraz miał stać się źródłem czyjegoś cierpienia.
Po raz pierwszy czuła się bezsilna. Bo Jakub był dorosły. Bo sam decydował o swoim życiu. Ale czy matka może milczeć, gdy ktoś niszczy rodzinę?
Elżbieta wiedziała jedno: będzie walczyć. O Martę. O wnuki. O to, by jej syn nie zgubił się na zawsze. Nie pozwoli, by ta kobieta zburzyła wszystko po raz kolejny. choćby jeżeli będzie musiała sprzeciwić się własnemu dziecku. Bo czasem miłość matki nie oznacza zgody. Oznacza obronę. choćby gdy nikt o to nie prosi.
