Kilka tygodni po ślubie podsłuchałam rozmowę męża z jego matką — to, co usłyszałam, zmroziło mi krew w żyłach.
Anna wierzyła, iż jej związek z Romanem to początek prawdziwej bajki, pełnej szczęścia i radości. Ich przypadkowe spotkanie w przytulnej kawiarni w Toruniu, intensywne cztery miesiące do zaręczyn, a potem ślub w pastelowych różowo-złotych barwach wydawały się spełnieniem marzeń. Matka Anny, Elżbieta, nie kryła zachwytu dla Romana, nazywając go “idealnym zięciem”. Jednak po dożynkach, które świętowali całą rodziną, ta iluzja rozpadła się jak kruche szkło pod ciosami losu.
Po kolacji Anna poszła do swojego pokoju po pudełko z rodzinnymi pamiątkami — starymi listami i fotografiami. Schodząc po skrzypiących schodach starego domu, zamarła: z salonu dobiegały stłumione głosy. Roman mówił, a każde jego słowo wbijało się w jej serce jak ostry sztylet:
— Elżbieto, nigdy bym się z nią nie ożenił, gdyby nie twoje pieniądze.
Anna wstrzymała oddech, a nogi się pod nią ugięły. Matka odpowiedziała cicho, ale stanowczo:
— Cicho, Roman! Ona może usłyszeć. Wytrzymaj jeszcze trochę. Gdy tylko jej sytuacja w pracy się ustabilizuje, będziesz mógł odejść. Ona jest zbyt słaba, sama sobie nie poradzi.
Roman prychnął, a w jego głosie słychać było irytację:
— Ale pamiętaj o ostatniej wpłacie na Nowy Rok. Bez niej nie zostanę.
Anna z trudem dotarła do pokoju, trzymając się balustrady, by nie upaść. Jej świat się walił. Matka zapłaciła Romanowi, by się z nią ożenił. Wszystko — jego czułe słowa, troska, przysięgi przy ołtarzu — było kłamstwem kupionym za brudne pieniądze. Ból zalał ją jak lodowata fala, ale Anna postanowiła: dowie się prawdy do końca.
Przeszukiwała jego rzeczy, gdy on spał, i znalazła dowody — wyciągi bankowe z przelewami od matki, oznaczone jako “wydatki”, “zaliczka”, “ostateczna wpłata”. W jego poczcie znalazła listy o długach, przeterminowanych kredytach, desperackie prośby do przyjaciół o pożyczkę. Roman tonął po uszy w finansowych tarapatach, a jej matka ratowała go kosztem córki. Każde jego spojrzenie, każdy dotyk teraz wywoływały u Anny dreszcz obrzydzenia. Rozmowy z matką stawały się męką — chciała krzyczeć, wylać ten jad, ale milczała, zbierając siły. Pytania dręczyły jej duszę: czy matka naprawdę uważa, iż nie zasługuje na miłość? Czy w tym małżeństwie było cokolwiek prawdziwego?
Anna postanowiła: ich zdrada nie pozostanie w cieniu. Na Nowy Rok, gdy rodzina zebrała się przy dużym stole w domu matki, przygotowała swój ruch. Pod choinką leżał prezent — małe pudełko przewiązane czerwoną wstążką.
— To dla ciebie, mamo. Zasłużyłaś na to, — powiedziała Anna, patrząc jej w oczy.
Elżbieta z uśmiechem otworzyła pudełko i zbladła. W środku były wydruki przelewów bankowych — niepodważalne dowody.
— Co to znaczy? — wyszeptała, głos drżał.
— To dowody na to, iż kupiłaś mi męża, — Anna mówiła spokojnie, ale w środku szalała burza.
Zapadła cisza jak przed burzą. Roman upuścił łyżkę, która zadźwięczała o talerz.
— Anna, wszystko wytłumaczę… — zaczął, ale jego głos był żałosny jak zagubione zwierzę.
— Nie trzeba. Dostałeś swoje pieniądze. To małżeństwo jest skończone.
Matka rozpadła się w płaczu, osuwając się na krzesło:
— Zrobiłam to dla ciebie! Jesteś chora, słaba! Nie chciałam, żebyś została sama!
— Nie, zrobiłaś to, żeby mnie kontrolować, — głos Anny zadrżał od bólu. — Gratuluję, mamo. Kupiłaś mi męża i straciłaś córkę.
Wyszła z domu, zostawiając ich w grobowej ciszy. Zimny wiatr smagał jej twarz, ale łzy już wyschły. Na początku roku Anna złożyła pozew o rozwód. Roman się nie opierał — maski zostały zerwane i nie miał nic do powiedzenia. Matka dzwoniła, błagała o wybaczenie, ale każdy jej telefon był jak echo zdrady, od którego Annę trzęsło. Stres przybrał na sile — serce biło jak oszalałe, ręce drżały, ale przyjaciele i długie godziny z terapeutą pomogły jej wydostać się z tego piekła.
Teraz jest wolna. Po raz pierwszy od dawna Anna oddycha pełną piersią, nie oglądając się na kłamstwa i kajdany, które ją więziły. Ta wolność jest cenniejsza niż wszystkie skarby świata. Patrzy w przyszłość, w której nie ma ani Romana, ani matczynych intryg, i rozumie: przetrwała. A wy, co byście zrobili na jej miejscu? Czy dalibyście radę przetrwać taki cios i znaleźć w sobie siłę, by iść dalej?
