„Skoro gotowanie sprawia ci taką trudność, może w ogóle się wyniesiesz, a my sobie bez ciebie poradzimy?” – rzuciła mi teściowa, a mąż ją poparł…
Nigdy bym nie pomyślała, iż w jednej chwili całe moje życie może stanąć na głowie. Że zdrada nie przyjdzie z zewnątrz, ale właśnie od tych, którym ufałam najbardziej. Wystarczyła jedna rozmowa z Wandą Bronisławówną – moją teściową – by zrozumieć, iż mogę liczyć tylko na siebie. Wszystko zaczęło się, o dziwo, od prostej prośby: „Mama potrzebuje odpoczynku. Jest zmęczona. Może wyjechałabyś na kilka tygodni, żeby jej nie przeszkadzać?” – powiedział mój mąż. Człowiek, z którym marzyłam o starości. Człowiek, którego karmiłam, prałam, wspierałam w każdym calu. I wszystko po to?
Marek – mój małżonek – znów wyjechał w delegację. Pracował jako mechanik w fabrykach i często jeździł po różnych miastach. Nie narzekałam: przynosił do domu dobre pieniądze, nie żyliśmy w biedzie. Mieszkaliśmy w moim dwupokojowym mieszkaniu, które odziedziczyłam po ciotce. Jemu wygodnie, mnie spokojnie. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, iż za każdym razem, gdy wyjechał, wpadła do mnie „w gości” jego matka. Wanda Bronisławówna. Bez zapowiedzi, bez pukania, bez pytania. Pojawiała się w drzwiach jak burza i od razu zaczynała dyktować warunki: co mam gotować, jak sprzątać, gdzie chować pościel i jakie produkty kupować.
Milczałam. Próbowałam być uprzejma. Myślałam – starsza kobieta, samotna – dam jej trochę uwagi, trochę troski. Ale zamiast wdzięczności dostawałam tylko krytykę. „Nie umiesz ugotować zupy”, „Nawet kurz w kątach się u ciebie zbiera”, „Jak ty chcesz wychowywać dzieci, skoro ziemniaków choćby nie potrafisz pokroić?” A potem poszło dalej. Żądała, żebym wyprowadziła się. Z własnego domu. Żeby ona, zmęczona i nieszczęśliwa, mogła „wreszcie się wyspać”. Wyspać się! W moim mieszkaniu! A ja gdzie miałam iść? Do koleżanki? Na dworzec?
I wiecie co? Postanowiłam porozmawiać z mężem. Zadzwoniłam do Marka, z nadzieją, z drżeniem w głosie. Opowiedziałam wszystko. Spodziewałam się wsparcia. A on… choćby się nie zdziwił. „No, mamie faktycznie jest ciężko. Bądź rozsądna. Poczekaj. Wyjedź gdzieś, a potem wszystko omówimy…” choćby nie spytał, czy mam gdzie jechać. Nie zaproponował hotelu. Nie powiedział ani słowa o tym, iż jestem jego żoną, panią tego domu, matką jego przyszłych dzieci.
To był koniec. Zrozumiałam: nie ma tu miłości. Została tylko wygodna kobieta, która gotuje, sprząta i pierze. Żadnych uczuć. Żadnego szacunku. Powiedziałam mu: „Jeśli tak bardzo chcesz zostać z mamą – zostań. Ale ja wniosę o rozwód.” Nie próbował mnie przekonywać. Po prostu milczał. Po kilku dniach wrócił, cicho spakował swoje rzeczy i wyjechał do niej, do rodzinnej wsi. A ja zostałam. W swoim mieszkaniu. W samotności. Z pustką w środku.
Nie płakałam. Nie miałam już siły. Wszystkie łzy wyschły wtedy, gdy wybrał ją zamiast mnie. A teraz po prostu żyję. Cicho. Bez awantur. Bez cudzych pretensji. Bez urazy. Czasem pomyślę o nim – i serce zaboli. Ale przypominam sobie jego głos, gdy mówił, iż lepiej, żebym wyszła. I robi mi się lżej. Bo to nie ja odeszłam. To on odszedł. Odeszła miłość. A ja – zostałam. Silna. Cała. Prawdziwa.
I wiecie co? Teraz każdego ranka budzę się i wiem – ten dzień będzie mój. I nikt, żadna Wanda Bronisławówna, nie odważy się już dyktować mi, jak mam żyć.
**Dzisiaj zrozumiałem jedną rzecz: czasem trzeba stracić, by odzyskać siebie.**
