Anna zdecydowała się na wspólne życie, ale rzeczywistość zniszczyła jej marzenia
Anna zawsze była kobietą, którą wszyscy wokół kochali, jednak jej los tak się ułożył, iż pozostała samotna. Młodość poświęciła książkom i wiedzy, które jej rodzice, zwłaszcza matka, cenili niczym skarby. Dorastała w małym miasteczku pod Kielcami, otoczona ciszą i zakurzonymi stronami starych powieści, z dala od zgiełku wielkiego świata.
Pewnego dnia w jej życie wkroczył mężczyzna — przystojny, zamożny, z urzekającym uśmiechem. Zabiegał o nią z pasją, a ślub wydawał się nieunikniony, jak wschód słońca po nocy. Jednak los zadał jej okrutny cios: nagła śmierć ojca i ciężka choroba matki zniweczyły wszystkie plany. Anna została, by opiekować się matką, a narzeczony, nie wytrzymując trudności, rozpłynął się w powietrzu, zostawiając po sobie jedynie gorzki smak zdrady.
Lata później, po odejściu matki, Anna nagle poczuła, jak bardzo brakuje jej ciepła drugiego człowieka. Widziała, jak jej przyjaciółki odzyskują wolność po rozwodach, jak rozpościerają skrzydła, a mimo to w jej sercu tliła się tęsknota za bliskością, kimś, kto podzieliłby z nią samotność. Pewnego dnia los połączył ją z wdowcem Sergiuszem. Był człowiekiem podobnym do niej — kochał literaturę XIX wieku, cytował Prusa i Sienkiewicza, a ich rozmowy przy kominku stały się iskrą, z której rozgorzał ich romans. Mimo ostrzeżeń bliskich — „Na co ci to w twoim wieku? Żyj dla siebie!” — Anna i Sergiusz zdecydowali się na ślub, wierząc, iż miłość pokona wszystko.
Jednak rzeczywistość okazała się zimna i bezlitosna. Wspólne życie nie było idyllą, a codziennym wyzwaniem. Sergiusz, z jego nawykiem rozrzucania rzeczy i życia w chaosie, stał się dla Anny prawdziwym koszmarem. Jej świat, gdzie wszystko miało swoje miejsce, gdzie każda książka była na odpowiedniej półce, a każda filiżanka znała swoje miejsce, rozpadał się pod naporem jego bałaganu. Każdy dzień zamieniał się w walkę o cierpliwość, próbę znalezienia choć odrobiny harmonii w tym chaosie.
Próbowała z nim rozmawiać, otwierała przed nim serce, błagała, by dzielił z nią odpowiedzialność za ich wspólny dom. Ale jej słowa ginęły w pustce — Sergiusz pozostawał głuchy na jej prośby, na jej ból. Po kolejnym przypadku, gdy znalazła swoje ulubione książki niedbale rzucone w kącie, a kuchnię zawaloną brudnymi naczyniami, Anna nie wytrzymała. Łzy dusiły ją, gdy powiedziała: „Chcę odejść. Przywrócić sobie spokój”. Marzyła o cichej, samotnej egzystencji, gdzie nikt nie naruszał jej świata, gdzie była panią swojego losu.
Ale Sergiusz, powołując się na swoje sprawy, poprosił o czas, by „to przemyśleć”. Został w jej domu, co tylko pogłębiało jej cierpienie. Każdy jego krok, każdy dźwięk jego obecności rozdzierał jej serce jak nóż. Dziewięć miesięcy — tyle trwała ta agonia, to małżeństwo, które stało się dla niej klatką. W końcu rozwód został przeprowadzony, a Anna wywalczyła sobie wolność.
Wracając do swojej samotności, poczuła, jak jej płuca napełniają się powietrzem, a dusza — dawno zapomnianą radością. Ściany jej małego mieszkania znów stały się jej schronieniem, jej twierdzą. Siedziała z filiżanką herbaty, patrząc przez okno na jesienny deszcz, i po raz pierwszy od dawna uśmiechnęła się — szczerze, od serca. Wolność, którą sobie odzyskała, była cenniejsza niż jakiekolwiek iluzje o szczęściu we dwoje. Anna zrozumiała, iż jej życie należy tylko do niej, i nie pozwoli nikomu naruszyć tego kruchego, ale tak cennego spokoju.
