Stara gotycka katedra kryje mroczne siły, z którymi będą musieli zmierzyć się uwięzieni w niej ludzie.
Akcja filmu rozpoczyna się w epoce średniowiecza na terenie dzisiejszych Niemiec. Grupa rycerzy zakonu krzyżackiego podejrzewa mieszkańców pobliskiej wioski o paranie się magią i konszachty z diabłem. Krzyżacy przybywają na miejsce, mordują całą społeczność i zakopują wszystkie ciała w zbiorowej mogile, na której następnie wznoszą gotycką katedrę, aby pogrzebane zło nie wydostało się na zewnątrz. Kilka stuleci później w tej samej katedrze bibliotekarz imieniem Evan podejmuje pracę opiekuna kościelnych zbiorów książkowych; poznaje także Lisę, która nadzoruje renowację katedralnych fresków. Kobieta odnajduje stary pergamin z tajemniczymi rysunkami i inskrypcjami, które naprowadzają Evana na trop ukrytej krypty w katakumbach kościoła. Po jej otwarciu prastare zło zostaje uwolnione, a sam kościół – zamknięty na skutek działania mechanizmu bezpieczeństwa. Budynek staje się śmiertelną pułapką dla wszystkich, którzy znaleźli się w jego wnętrzu.
Rodowity mediolańczyk Michele Soavi rozpoczął karierę w branży filmowej jako aktor: wystąpił m.in. w Mieście żywej śmierci (1980) Lucio Fulciego, Z piekła rodem (1981) Joego D’Amato i Alien 2 – Sulla Terra (1982) Ciro Ippolito. Przełomem w życiu zawodowym Soaviego było spotkanie z Dario Argento, który zatrudnił młodego filmowca jako asystenta przy swoich filmach Ciemności (1982), Fenomeny (1985) i Opera (1987), a także zachęcił go do samodzielnych prób reżyserskich. Ich pierwszymi owocami były poświęcony mentorowi film dokumentalny Il mondo dell’orrore di Dario Argento (1985) oraz horror Deliria (1987). Kościół miał być początkowo trzecią częścią cyklu Demony (1985–1986) Lamberto Bavy, ale Soavi nalegał na niezależny film i z pomocą Argento oraz Franco Ferriniego opracował nowy scenariusz, choć jego pomysł powielał rozwiązania z rzeczonej serii Bavy, której bohaterowie też zostają uwięzieni (kolejno w kinie i w apartamentowcu).
Soavi i Argento (któremu przypadła również rola współproducenta) początkowo zamierzali kręcić film w Kościele św. Wawrzyńca w Norymberdze, ale spotkali się z kategoryczną odmową władz miasta, które nie chciały, aby na jego terenie powstał horror. Nie chciano tego także we Włoszech, Francji i Szwajcarii, toteż w poszukiwaniu odpowiednich plenerów filmowcy wybrali się za Żelazną Kurtynę – odwiedzili m.in. Czechosłowację. Bułgarię i Węgry; dopiero w tym ostatnim kraju udało im się otrzymać pozwolenie na kręcenie w budapesztańskim Kościele Najświętszej Marii Panny (zwanym też Kościołem Macieja). Zdjęcia trwały od września do listopada 1988 roku, a budżet wyniósł trzy i pół miliona dolarów. W rolach głównych wystąpili Hugh Quarshie, Tomas Arana, Barbara Cupisti, Giovanni Lombardo Radice i czternastoletnia Asia Argento, a na ścieżce dźwiękowej wykorzystano kompozycje Philipa Glassa, Keitha Emersona (ELP) oraz Fabio Pignatelliego (Goblin).
Pod względem realizacji Kościół jest jednym z najpiękniejszych horrorów zrealizowanych w latach 80. Praca operatora Renato Tafuriego cechuje się niemal barokowym przepychem, w perfekcyjny sposób wykorzystując bryłę katedry i pieczołowicie stworzone plany filmowe (nie sposób odróżnić, które sceny rozgrywano pośród dekoracji, a które w autentycznych wnętrzach kościoła). Praktyczne efekty specjalne są równie imponujące i nigdy nie przekraczają granicy kiczu, duże wrażenie robią zwłaszcza żywcem wyjęty z obrazów Borisa Vallejo skrzydlaty gargulec obejmujący nagą kobietę i pokryta błotem, uformowana w kulę masa potępieńców wyłaniających się z podziemi. Największymi wadami Kościoła są pretekstowy scenariusz oraz szczątkowa fabuła; na domiar złego w połowie filmu znikają dwaj główni bohaterowie, których bez wyjaśnienia zastępuje postać drugoplanowa. Jednak pomimo niedociągnięć ten stylowy horror ogląda się z niekłamaną przyjemnością.
