Mario Puzo, autor bestsellerowego „Ojca chrzestnego”, pytany, jak udało mu się skonstruować tak doskonałą fabułę swej powieści, odparł, iż przeczytał wiele sensacyjnych książek o włoskiej mafii i wziął z nich najmocniejsze wątki i motywy. Tak samo odpowiadał Zbigniew Nienacki, gdy dociekano przyczyny olbrzymiej popularności jego cyklu przygodowego o Panu Samochodziku.
Nienacki przeczytał wcześniej całą literaturę dla młodzieży (polską i obcą, jak zapewniał) i stworzył fabularną konstrukcję, która przyniosła mu bezprecedensowy pisarski sukces. Także finansowy, co napawało go gigantyczną satysfakcją, ale i pogrążało w kompleksie autora niedocenianego, pozbawionego respektu środowiska. Ta dychotomia stanowi jądro biografii popularnego literata, bo choć zarabiał fortunę podobną do dochodów Stanisława Lema i Krzysztofa Zanussiego (ranking „Wprost” z 1990 roku), dławiło go niegasnące wrażenie, iż traktowany jest jak parias, literacki karzeł. Pisarz i publicysta Erwin Kruk już na początku lat 70. konstatował: „Jest nieznany i popularny zarazem”. W piątą rocznicę śmierci pisarza władze Olsztyna chciały nazwać jedną z nowych ulic jego imieniem, ale projekt nie przeszedł.
