JACEK DOMINICZAK: – Zajmuję się poszukiwaniem rozwiązań dla przyszłości miast. dzięki teorii architektury. Nie jest to częste wśród architektów i mam wrażenie, iż to przede wszystkim zainteresowało Filipa. Dzisiaj jest wrażenie, iż architektura, poza ekologicznym zaawansowaniem technologii, nie poszukuje zmiany. W Polsce jest to jeszcze bardziej widoczne. Wiele z kluczowych tekstów modernizmu wydano dopiero kilka lat temu. To skandal, który wywołał efekt przez Le Corbusiera zamierzony: oto niemal wszyscy zakochali się teraz w modernizmie. Co więcej, w Polsce panuje dziwna aura, w której nowa teoria najczęściej rozumiana jest jako rodzaj przeciwieństwa praktyki. Co najwyżej jako jej akademicka – w domyśle: nieżyciowa – alternatywa. Dla mnie teoria to praktyka. Tyle iż wszystko, co prawdziwie nowe, tak długo pozostaje teoretyczne, jak długo czeka na pierwszą realizację.
Proszę więc opowiedzieć o pańskiej idei miasta dialogicznego.
Zaczęła się od lektury tekstów Emmanuela Lévinasa. Wybitny filozof zwrócił uwagę, iż to wcale nie wolność ma najważniejsze znaczenie, tylko etyka. Moją pracą było rozpoznanie, iż przestrzenie miasta są rezultatem spotkań różnych architektur. Przynajmniej w teorii powinien między nimi zachodzić dialog. W tym problem. Dzisiejszym miastom najbardziej brakuje swego rodzaju architektonicznej etyki. Innymi słowy: beztroska wolność architektury powinna spełniać się we wnętrzach budynków. Za progiem domu, czyli w przestrzeni publicznej, powinna dominować już etyka.
