Wyszłam za mąż za rozwodnika, a teraz sama myślę o rozwodzie: jego córka ma zamieszkać z nami w jednopokojowym mieszkaniu.
Kiedy ponad dwa lata temu poślubiłam mężczyznę po rozwodzie, nie miałam żadnych wątpliwości ani uprzedzeń. Nie bałam się jego przeszłości – przeciwnie, wydawało mi się, iż potrafi docenić związki i rozumie wartość rodziny. Nasz związek wydawał się silny, aż do chwili, gdy jedna wiadomość przewróciła wszystko do góry nogami.
— Niedługo do nas przyjedzie Kinga. Dostała się na uniwersytet i na jakiś czas zamieszka z nami. Może na kilka miesięcy, może na kilka lat. Zobaczymy – oznajmił mąż od progu, jakby to była najprostsza rzecz na świecie.
Zamarłam. Świat zachwiał się na moment. Jednopokojowe mieszkanie. My we dwoje. A teraz jeszcze dorosła dziewczyna, choćby i jego córka. Nie rozumiałam, jak mógł uznać to za coś normalnego. Wściekłość wezbrała we mnie jak fala.
— Dlaczego ma mieszkać z nami? – zapytałam wprost. – Dlaczego nie akademik? Wszyscy studenci tam żyją i jakoś dają radę! Sama dzieliłam pokój z dwiema dziewczynami, skończyłam studia z wyróżnieniem. Dlaczego ona ma być wyjątkiem?
Ale słowa jakby zraniły mojego męża. Jego twarz zaczerwieniła się, a głos stał się głośniejszy i ostrzejszy:
— W ogóle rozumiesz, iż to MOJA córka? JEDYNA! Tęskniłem za nią przez te wszystkie lata. Jak ma mieszkać w akademiku, skoro wie, iż ja tu jestem, a drzwi naszego domu stoją przed nią otworem?
I potoczyło się po staremu. Oświadczył, iż decyzja jest już podjęta, a moja opinia go nie interesuje. W tej samej chwili poczułam, jak całe moje życie, cały wysiłek włożony w nasz związek, zostaje zadeptany. Jestem nikim. Nie mam głosu. Własny dom przestał być moją przystanią – jestem tu tylko lokatorką, a nie żoną.
Tak, Kinga to dobra dziewczyna. Grzeczna, spokojna, inteligentna. Nigdy nie powiedziałam o niej złego słowa. Ale co z faktem, iż w naszym maleńkim mieszkaniu nie ma miejsca choćby dla dwojga, a co dopiero dla trojga? Gdzie będzie spać? Gdzie się uczyć? Jak mamy funkcjonować – w ciasnocie, bez prywatności? Gdzie znajdzie się miejsce na nasze wspólne wieczory, na bycie parą, a nie współlokatorami?
Nie wytrzymałam. Powiedziałam: „Ona tu nie zamieszka” – i wyszłam z mieszkania, trzaskając drzwiami. Przez długie godziny błądziłam po ulicach, zalewając się łzami. To nie chodziło choćby o Kingę. Chodziło o mnie. O to, iż mój mąż podjął decyzję, która wpłynie na nasze życie, choćby nie pytając mnie o zdanie. O to, iż okazałam się dla niego tylko dodatkiem do metrażu.
Teraz nie wiem, co robić. W głowie kołacze się tylko jedno: po co być z kimś, kto cię nie słucha? Po co rezygnować z własnego komfortu dla kogoś, kto w każdej chwili może powiedzieć: „Nie obchodzi mnie, co myślisz”.
Wiem, iż to dopiero początek. Będzie jeszcze gorzej. Zawsze będzie wybierać między mną a córką. A wszyscy wiemy, kogo wybierze. jeżeli dziś czuję się obco we własnym domu, to co będzie później?
Czasem najtrudniejszą decyzją jest odejść od kogoś, kogo kochasz. Ale jeszcze trudniej jest zostać tam, gdzie nie jesteś traktowana jak równa.
