Zawsze marzyłam o wnukach. Myślałam o tym jeszcze wtedy, gdy mój syn Grzegorz był mały. Śniło mi się, jak będę niańczyć maluchy, robić im skarpetki na drutach, uczyć je mówić „babcia”, kupować zabawki i patrzeć, jak rośnie nasze pokolenie.
Grzegorz był moim jedynym dzieckiem. Moim światłem, moją podporą. Męża pochowałam młodo, sama wychowałam syna, włożyłam w niego wszystko: siłę, duszę, zdrowie. Był sensem mojego życia. A gdy dorósł, skończył studia, znalazł pracę i wreszcie przyprowadził do domu dziewczynę – byłam szczęśliwa.
Nazywała się Kasia. Prosta, dobra, skromna. Potrafiła gotować, sprzątać, nie sprzeciwiała się – wszystko, o czym marzyłam. Myślałam: oto idealna żona dla mojego syna. Pobrali się, żyli zgodnie. Grzegorz rozkwitał, stał się jeszcze troskliwszy, zawsze się uśmiechał. Cieszyłam się.
Lecz po kilku latach zaczęły pojawiać się niepokojące pytania. „Kiedy w końcu wnuki?” – dopytywali się przyjaciółki, sąsiedzi, choćby dawni koledzy z pracy. Ja tylko machałam ręką. W końcu nie wytrzymałam i porozmawiałam z synem otwarcie. Grzegorz powiedział szczerze: Kasia ma problemy zdrowotne. Dzieci prawdopodobnie nie będzie.
Te słowa uderzyły mnie jak młotem. Żadnych wnuków? To znaczy, iż nie będzie kontynuacji? Po co więc całe moje życie, po co wszystko znosiłam sama, jeżeli nasze nazwisko na tym się skończy?
Grzegorz przyjął to spokojnie. Powiedział, iż kocha Kasię, iż rodzina to nie tylko dzieci, iż im dobrze. A ja… ja nie mogłam się z tym pogodzić. Uznałam to za porażkę. Niespodziewanie dla samej siebie zaczęłam wzniecać w ich domu prawdziwą wojnę.
Robiłam drobne podłości. Sugerowałam synowi, iż Kasia o niego nie dba. Porównywałam ją do innych kobiet, które „rodzą jedno za drugim”. Urządzałam awantury, gdy dowiedziałam się, iż Kasia chce adoptować dziecko. Krzyczałam, iż obce dziecko to nie rodzina, iż krew jest najważniejsza. Że mój wnuk musi być z krwi, a nie z papierów.
Grzegorz milczał. Aż wreszcie pewnego dnia spakował rzeczy, złożył pozew o rozwój i wyprowadził się do wynajętego mieszkania. Przestał ze mną rozmawiać. Ja zostałam sama.
Minęło kilka miesięcy. Żyłam jak we mgle. Bez syna, bez kontaktu. Nikt się nie odzywał. W końcu od sąsiadki usłyszałam, iż Kasia jednak adoptowała dziewczynkę. Dziewczynkę o imieniu Zosia.
A potem pewnego dnia zadzwonił do mnie Grzegorz. Jego głos był spokojny, ale nie było w nim już urazy. Zaproponował spotkanie. Długo milczeliśmy. W końcu powiedział, iż wrócił do Kasi. Że znów są razem. Że ją kocha. Że teraz ma córkę.
Nie wiedziałam, jak zareagować. Milczałam, przygryzając wargi.
— Nazywa mnie tatusiem – powiedział, a w jego głosie zadrżały łzy. – A Kasia… Kasia to najlepszy człowiek, jakiego znałem. jeżeli jesteś gotowa, przedstawię ci Zosię.
Zgodziłam się. Z grzeczności, tak mi się wydawało. Ale gdy pierwszy raz zobaczyłam tę dziewczynkę, coś się we mnie złamało. Mała, szczupła, z ogromnymi oczami. Nieśmiało podeszła do mnie, wyciągnęła rączkę:
— Dzień dobry, babciu…
Przytuliłam ją. I w tym momencie wszystko, co uważałam za ważne – krew, więzy krwi, nazwisko – rozpłynęło się w pył. Pozostała tylko miłość. Czysta jak łza.
Teraz widzę, jak żyją. Jak Zosia rośnie, jak się śmieje, jak biegnie do Grzegorza, by wziął ją na ręce. I rozumiem: Kasia miała rację. Rodzina to nie tylko biologia. To serce. To wybór. To umiejętność dania ciepła komuś, kto go potrzebuje.
Teraz sama dziergam Zosi skarpetki, kupuję książeczki i zabieram ją do parku. I za każdym razem myślę: miałam to wszystko stracić – przez własną dumę, przez własną ślepotę.
Kasia to synowa z ogromnym sercem. Zrobiła coś, na co ja sama nigdy bym się nie zdobyła – podarowała miłość dziecku, którego nikt nie czekał.
I teraz wiem: czasem prawdziwa rodzina nie rodzi się z krwi – ale z siły ducha i dobroci.
