Przestałam się odzywać do rodziców — i po raz pierwszy w życiu odetchnęłam pełną piersią
Długo milczałam na ten temat. Nie dlatego, iż się wstydziłam, ale bałam się oceny. No bo jak to — odciąć się od rodziców, przestać z nimi rozmawiać, jakby byli obcy. Ale w końcu się zdecydowałam. Bo już nie bolało. I dopiero gdy postawiłam kropkę w tej relacji, poczułam, iż naprawdę żyję.
Nazywam się Ania Kowalska. Pochodzę z Lublina. Moja rodzina — w teorii zwyczajna: mama, tata, ja. Dzieciństwo… nie było szczęśliwe. Nie dlatego, iż nas bito czy głodzono — mieliśmy lodówkę, szkołę, zabawki. Ale dusza dziecka była głodna.
Wszystko zaczęło się, gdy tata zaczął pić. Najpierw od święta. Potem w weekendy. A w końcu — bo dzień ciężki. Butelka za butelką. Każdy wieczór w domu zamieniał się w pole bitwy. Tata mógł leżeć w przedpokoju, ledwo oddychając, a mama po prostu przechodziła obok, szepcząc do mnie w biegu: „Nie przeszkadzaj. Idź do swojego pokoju”. Nie przytulała, nie pytała, jak mi minął dzień. Nie mówiła, iż wszystko będzie dobrze. Po prostu wegetowała obok niego — i wciągnęła mnie w tę walkę.
Szybko zrozumiałam: prosić o miłość — bez sensu. Kolana smarowałam sobie sama jodyną, sama chodziłam do przychodni, sama radziłam sobie z problemami w szkole. Kiedy dostałam pierwsze świadectwo z czerwonym paskiem — nikt nie przyszedł na akademię. Na zakończenie szkoły zaprosiłam tatę. Obiecał. Nie przyszedł. Powiedział, iż „praca”. Stałam na szkolnym dziedzińcu i patrzyłam, jak inni ojcowie nagrywają córki na film, wręczają kwiaty. A mój choćby nie pamiętał, iż to istotny dzień.
Po tym już ich nigdzie nie zapraszałam. Ani na obronę dyplomu. Ani do urzędu stanu cywilnego. Ani na pierwszą wystawę, gdy w końcu zaczęłam zarabiać sztuką.
Najboleśniejsze było później. Gdy przyprowadziłam do domu pierwszego chłopaka, tata był pod wpływem i urządził awanturę. „On nie jest dla ciebie” — rzucił. Brutalnie. Upokarzając nie tylko jego, ale i mnie. Wtedy zrozumiałam: nie jestem dla niego osobą. Jestem nikim. choćby nie córką. Tylko kimś, kto przeszkadza mu pić.
Wyprowadziłam się. Wynajęłam maleńki pokój na obrzeżach Warszawy. Pieniędzy brakowało. Czasem choćby na jedzenie. Ale oddychało się lżej niż w domu. Cisza bez krzyków. Samotność — bez wyrzutów. Wolność — bez strachu.
Ale życie nie jest proste. Rozwód, pandemia, brak pracy. Musiałam wrócić do tego samego domu, do tego samego piekła, gdzie nic się nie zmieniło. Mama z wiecznie zmęczoną twarzą. Tata, który łamał lockdown, włócząc się po znajomych, by potem walić się na podłogę. Pewnego dnia nie wytrzymałam — po prostu go pchnęłam, bo już nie mogłam tego znosić. Wściekł się. Mama krzyczała. Cała złość z lat wylała się w tych krzykach, jakbym była winna wszystkiemu. Że żyję. Że wróciłam. Że śmiem być nieszczęśliwa przy ich „wielkiej ofiarności”.
Gdy znów spakowałam walizkę, przysięgłam sobie — nigdy tu nie wrócę.
Teraz mam drugą rodzinę. Męża. Pracę. Mieszkamy w Krakowie, w małym, ale przytulnym mieszkaniu. Nie oczekuję od życia wiele. istotny jest spokój, szacunek i ciepło. Tego nie znałam w dzieciństwie. Teraz tworzę to sama.
Rodzice dzwonią. Czasem. Zwykle raz w miesiącu. Rozmowa trwa nie dDzwonią tylko po to, by powiedzieć „dzień dobry” i „do widzenia”, a ja w końcu zrozumiałam, iż to więcej, niż kiedykolwiek od nich dostałam.
