Zerwałem wszelkie więzi z rodziną i po raz pierwszy oddycham swobodnie.
Dorastałem w przekonaniu, iż rodzina to najcenniejszy skarb na świecie. Moi rodzice mieli liczne rodzeństwo, więc byłem otoczony wujkami, ciotkami i mnóstwem kuzynów. Każde święta Bożego Narodzenia, każde lato spędzaliśmy razem w domu dziadków, w małej wiosence pod Krakowem. Dom wręcz pękał w szwach od śmiechu, gorących dyskusji i zapachów potraw przygotowywanych przez babcię. Byłem pewny, iż jesteśmy zgraną rodziną, iż nic nas nie rozdzieli.
Ale zbyt późno zrozumiałem, iż to tylko iluzja.
Po skończeniu liceum nie od razu poszedłem na studia. Sytuacja finansowa rodziców była trudna, a ja nie chciałem dokładać im zmartwień. Zdecydowałem się na kurs księgowości, myśląc, iż gwałtownie znajdę pracę i odłożę pieniądze na uniwersytet. Gdy nadszedł czas szukania zatrudnienia, pomyślałem o ciotce, Irenie siostrze mojej matki. Pracowała w dużej firmie w Warszawie jako kierowniczka działu kadr. Nie prosiłem o protekcję, tylko o radę, o wskazówkę.
Ale przerwała mi, zanim zdążyłem skończyć zdanie.
Nic dla ciebie nie zrobię powiedziała sucho. Nie masz odpowiedniego wykształcenia, brak ci doświadczenia, a szczerze mówiąc, to chyba nie jest dziedzina dla ciebie.
Zamarłem. choćby nie próbowała wysłuchać. Wykreśliła mnie z równania, jakbym był obcym.
Byłem wściekły. Ale nie zamierzałem się poddać. Dostałem się na studia i szedłem do przodu sam, bez niczyjej pomocy.
Kilka miesięcy później wróciłem do dziadków na rodzinne spotkanie. Gdy tylko przekroczyłem próg, poczułem, jak zmienia się atmosfera.
Patrzcie, kto przyszedł! Wielki student! zaśmiał się szyderczo wujek Marek. Więc jednak zrozumiałeś, iż w życiu trzeba mieć papier?
Całe towarzystwo wybuchnęło śmiechem.
I tak rzuci studia dodał kuzyn Bartek. Gdyby był naprawdę zdolny, to od razu poszedłby na uniwersytet, a nie marnował czas na jakieś kursy.
Zaciśniętą pięść schowałem pod stołem, ale w środku wszystko we mnie wrzało. Tamtego wieczoru zrozumiałem jedną rzecz: nie miałem wśród nich miejsca.
Po tym incydencie przestałem przychodzić na rodzinne zjazdy. Po co miałem się narażać na ich upokorzenia? Ale pewnego dnia zadzwoniła moja matka.
Wiem, iż ci trudno powiedziała łagodnie. Ale rodzina to rodzina. Nie możesz ich tak po prostu ignorować.
Dla niej spróbowałem jeszcze raz.
Na kolejnym spotkaniu znaleźli nowy powód, by mnie poniżać.
Masz 29 lat i jeszcze się nie ożeniłeś? drwiła ciotka Irena z ironicznym uśmiechem. Która kobieta zechce mężczyzny bez stabilnej pracy, bez domu, bez perspektyw?
Nic nie odpowiedziałem. Ciężko pracowałem, studiowałem, budowałem przyszłość cegiełka po cegiełce. Ale dla nich wciąż byłem nieudacznikiem.
A potem wydarzyło się coś, co wszystko zmieniło.
Babcia, Zofia, ciężko zachorowała. Miała 91 lat, nie mogła chodzić i potrzebowała całodobowej opieki. I wtedy owa rodzina, która tak zachwalała więzy krwi, zaczęła się rozpływać w powietrzu.
Mam swoje dzieci na głowie, nie mogę się nią zajmować westchnęła ciotka.
Praca pochłania mi cały czas, nic nie mogę zrobić mruknął wujek Marek.
Lepiej, żeby trafiła do domu opieki podsumował Bartek.
Porzucili ją.
Ja nie mogłem.
Zabrałem ją do swojego mieszkania w Gdańsku. Karmiłem, myłem, pomagałem na każdym kroku. Moja narzeczona, Kinga, która widziała ją zaledwie kilka razy, okazywała jej więcej czułości i szacunku niż własne dzieci.
W ostatnich miesiącach babcia prawie nie mówiła. Każdego wieczoru siadałem przy jej łóżku, trzymałem za rękę i opowiadałem wspomnienia z dzieciństwa. By wiedziała, iż nie jest sama.
Po jej śmierci, na pogrzebie, usłyszałem ich szepty.
Zrobili to dla spadku Kto wie, może choćby przyspieszyli koniec.
Ci sami ludzie, którzy ją porzucili, teraz śmieli mnie oskarżać.
To było za wiele.
Przy jej grobie podjąłem decyzję.
Koniec.
Zrezygnowałem z dziedzictwa. Zerwałem wszelkie kontakty. choćby z matką rozmawiam tylko wtedy, gdy naprawdę potrzebuje pomocy. Reszta? Dla mnie już nie istnieje.
I po raz pierwszy w życiu poczułem wolność.
Bez wyrzutów sumienia. Bez wstydu. Bez tłumaczenia się przed tymi, którzy nigdy mnie nie zaakceptowali.
Może mamy tę samą krew, ale nigdy nie byli moją prawdziwą rodziną.
Dziś mam własne życie. Własną przyszłość.
I wreszcie spokój.
