Długo milczałam na ten temat. Nie dlatego, iż się wstydziłam, ale bałam się osądu. Jak to tak – odciąć się od rodziców, przestać z nimi rozmawiać, jakby byli obcymi ludźmi. A jednak zdecydowałam się. Bo już nie bolało. I tylko wtedy, gdy postawiłam kropkę w tej relacji, poczułam naprawdę, iż żyję.
Nazywam się Zosia Kowalska. Pochodzę z Poznania. Moja rodzina – z pozoru zwyczajna: mama, tata, ja. Dzieciństwo… nie było szczęśliwe. Nie dlatego, iż nas bito czy głodzono – mieliśmy lodówkę, szkołę, zabawki. Ale dusza dziecka wciąż była głodna.
Wszystko zaczęło się, gdy ojciec zaczął pić. Najpierw od świąt. Później – w weekendy. A potem – po prostu po ciężkim dniu. Butelka za butelką. Każdy wieczór zamieniał się w pole bitwy. Tata mógł leżeć w przedpokoju, ledwo oddychając, a mama mijając go, szeptała do mnie: „Nie przeszkadzaj. Idź do swojego pokoju”. Nie przytulała, nie pytała, jak mi minął dzień. Nie mówiła, iż wszystko będzie dobrze. Ona tylko przetrwała u jego boku – i wciągnęła mnie w tę walkę.
Wcześnie zrozumiałam: prosić o miłość – to bezcelowe. Kolana smarowałam sama jodyną, sama chodziłam do przychodni, sama radziłam sobie z problemami w szkole. Gdy dostałam pierwsze świadectwo z wyróżnieniem – nikt nie przyszedł na akademię. Na zakończenie szkoły zaprosiłam ojca. Obiecał, iż będzie. Nie przyszedł. Powiedział, iż „praca”. Stałam na szkolnym dziedzińcu i patrzyłam, jak inni ojcowie nagrywają córki, wręczają kwiaty. A mój choćby nie pamiętał, iż to istotny dzień.
Po tym już ich nigdzie nie zapraszałam. Ani na obronę dyplomu. Ani na ślub. Ani na pierwszą wystawę, gdy wreszcie zaczęłam zarabiać na swoją sztukę.
Ale najmocniej zabolało mnie później. Gdy przyprowadziłam pierwszego chłopaka, ojciec był pod wpływem i urządził awanturę. „On nie jest dla ciebie” – powiedział. Brutalnie. Upokarzając nie tylko go, ale i mnie. Wtedy pojęłam: nie jestem dla niego osobą. Jestem – nikim. choćby nie córką. Tylko kimś, kto przeszkadza mu pić.
Wyprowadziłam się. Wynajęłam mały pokój na peryferiach. Pieniędzy brakowało. Czasem – choćby na jedzenie. Ale oddychało się lżej niż w domu. Cisza bez krzyków. Samotność – bez wyrzutów. Wolność – bez strachu.
Życie jednak nie toczy się prosto. Rozwód, pandemia, brak pracy. Musiałam wrócić do tego samego domu, do tego samego piekła, gdzie wszystko pozostało tak samo. Matka z twarzą pełną zmęczenia. Ojciec łamiący kwarantannę, włóczący się po znajomych, a potem wracający i waliący się na podłogę. Pewnego dnia nie wytrzymałam – po prostu pchnęłam go, bo nie byłam już w stanie znieść tej bezsilności. Wpadł w szał. Matka krzyczała. Cała złość lat wybuchła w tych krzykach, jakbym to ja była winna. Że żyję. Że wróciłam. Że śmiem być nieszczęśliwa obok ich wielkiej ofiarności.
Gdy znów spakowałam walizkę, przysięgłam sobie – nigdy tu nie wrócę.
Teraz mam nową rodzinę. Męża. Pracę. Mieszkamy we Wrocławiu, w małym, ale przytulnym mieszkaniu. Nie oczekuję od życia wiele. istotny jest dla mnie spokój, szacunek i ciepło. Tego wszystkiego nie znałam w dzieciństwie. Teraz buduję je sama.
Rodzice dzwonią. Rzadko. Zwykle raz na miesiąc. Rozmowa trwa nie dłużej niż pół minuty. Suche zdania: „Jak tam?”, „Żyjemy”, „No dobra, pa”. I wiesz… nie czuję wyrzutów sumienia. Nie tęsknię. Nie chcę tam wracać.
To nie jest o nienawiści. Nie o zemście. To o ratunku. Dźwigałam ten ciężar tak długo, iż gdy wreszcie go zrzuciłam – nie od razu zrozumiałam, jak lekko się zrobiło. Nie muszę być córką za cenę własnego szczęścia. Nie muszę kochać tych, którzy mnie nie kochali. Nie muszę wszystkiego wybaczać.
Jeśli to czytasz i widzisz siebie, wiedz: nie jesteś sama. Nie musisz znosić. Czasem odcięcie się – to nie okrucieństwo, ale troskliwość. O siebie.
Przestałam rozmawiać z rodzicami. I po raz pierwszy stałam się sobą.
