Długo milczałam na ten temat. Nie dlatego, iż się wstydziłam, ale bałam się oceny innych. Jak to tak – odciąć się od rodziców, przestać z nimi rozmawiać, jakby byli obcymi ludźmi. Ale w końcu się odważyłam. Bo już nie bolało. I tylko wtedy, gdy postawiłam kropkę w tej relacji, poczułam, iż naprawdę żyję.
Nazywam się Ania Kowalska. Pochodzę z Lublina. Moja rodzina wydawała się zwyczajna: mama, tata i ja. Dzieciństwo… nie było szczęśliwe. Nie dlatego, iż nas bito czy głodzono – w domu był telewizor, szkoła, zabawki. Ale serce dziecka wciąż było puste.
Wszystko zaczęło się, gdy tata zaczął pić. Najpierw od świąt. Potem – od weekendów. A później – po prostu, bo dzień był ciężki. Butelka za butelką. Każdy wieczór zamieniał się w pole bitwy. Tata mógł leżeć w przedpokoju, ledwo zipiąc, a mama po prostu przechodziła obok, szepcząc mi na szybko: „Nie przeszkadzaj. Idź do swojego pokoju”. Nie przytulała, nie pytała, jak mi minął dzień. Nie mówiła, iż wszystko będzie dobrze. Po prostu przetrwała obok niego – i wciągnęła mnie w tę walkę.
Wcześnie zrozumiałam, iż prośby o miłość nie mają sensu. Sama smarowałam kolano jodyną, sama szłam do przychodni, sama radziłam sobie w szkole. Gdy dostałam pierwsze świadectwo z paskiem – nikt nie przyszedł na akademię. Na zakończenie szkoły zaprosiłam tatę. Obiecał. Nie przyszedł. Powiedział, iż ma „pracę”. Stałam na szkolnym podwórku i patrzyłam, jak inni ojcowie filmują córki, wręczają kwiaty. A mój choćby nie pamiętał, iż to istotny dzień.
Po tym już ich nigdzie nie zapraszałam. Nie na obronę dyplomu. Nie na ślub. Nie na pierwszą wystawę, gdy w końcu zaczęłam zarabiać sztuką.
Najboleśniejsze było później. Gdy przyprowadziłam pierwszego chłopaka, tata był pod wpływem i urządził awanturę. „On nie jest dla ciebie” – powiedział. Brutalnie. Uderzając nie tylko w niego, ale i we mnie. Wtedy zrozumiałam: dla niego nie byłam osobą. Byłam nikim. choćby nie córką. Tylko kimś, kto przeszkadzał mu pić.
Wyprowadziłam się. Wynajęłam maleńki pokój na przedmieściu. Pieniędzy brakowało choćby na jedzenie. Ale oddychało się lżej niż w domu. Cisza zamiast krzyków. Samotność, ale bez pretensji. Wolność bez strachu.
Życie to jednak nie prosta droga. Rozwód, pandemia, brak pracy. Musiałam wrócić do tego samego domu, do tego samego piekła, gdzie nic się nie zmieniło. Mama ze zmęczoną twarzą. Tata łamiący kwarantannę, włóczący się po znajomych, a potem leżący na podłodze. Nie wytrzymałam – pewnego dnia po prostu go popchnęłam, bo nie mogłam już patrzeć. Wściekł się. Mama krzyczała. Cała złość z lat wylała się w tych krzykach, jakbym to ja była winna. Że żyję. Że wróciłam. Że śmiem być nieszczęśliwa obok ich „wielkiego poświęcenia”.
Gdy znów pakowałam walizkę, obiecałam sobie – nigdy tu nie wrócę.
Teraz mam nową rodzinę. Męża. Pracę. Mieszkamy w Krakowie, w małym, ale przytulnym mieszkaniu. Nie żądam od życia wiele. Wystarczy mi spokój, szacunek i ciepło. Tego nie znałam w dzieciństwie. Teraz sama to sobie tworzę.
Rodzice dzwonią. Czasem. Zwykle raz w miesiącu. Rozmowa trwa pół minuty. Suche słowa: „Jak tam?”, „Żyjemy”, „No to pa”. I wiesz… nie czuję wyrzutów sumienia. Nie tęsknię. Nie chcę wracać.
To nie o złość. Nie o zemstę. To o ratunek. Niosłam ten ciężar latami, a gdy go odłożyłam, zrozumiałam, jak było mi ciężko. Nie muszę być córką kosztem własnego szczęścia. Nie muszę kochać tych, którzy mnie nie kochali. Nie muszę wszystkiego wybaczać.
Jeśli to czytasz i widzisz siebie – wiedz, iż nie jesteś sama. Nie musisz znosić. Czasem odcięcie to nie okrucieństwo, ale troskliwość. O siebie.
Przestałam rozmawiać z rodzicami. I po raz pierwszy stałam się sobą.
