Długo milczałam na ten temat. Nie z powodu wstydu, ale ze strachu przed oceną. Jak to tak – odciąć się od rodziców, przestać z nimi rozmawiać, jakby byli obcymi ludźmi. Ale w końcu się odważyłam. Bo już nie boli. I bo dopiero stawiając kropkę w tej relacji, naprawdę poczułam, iż żyję.
Mam na imię Zosia. Pochodzę z Lublina. Moja rodzina – niby zwyczajna: mama, tata, ja. Dzieciństwo… nie było szczęśliwe. Nie dlatego, iż nas bito czy głodzono – mieliśmy lodówkę, szkołę, zabawki. Ale dusza dziecka głodowała.
Wszystko zaczęło się, gdy tata zaczął pić. Najpierw od świąt. Potem – w weekendy. A w końcu – po prostu, bo “ciężki dzień”. Butelka za butelką. Każdy wieczór w domu zamieniał się w pole bitwy. Tata mógł leżeć w przedpokoju, ledwo oddychając, a mama tylko przechodziła obok, szepcząc mi: „Nie przeszkadzaj. Idź do swojego pokoju”. Nie przytulała, nie pytała, jak mi minął dzień. Nie mówiła, iż będzie dobrze. Po prostu wegetowała u jego boku – i wciągnęła mnie w tę walkę.
Szybko zrozumiałam: prosić o miłość – nie ma sensu. Sama smarowałam kolano jodyną, sama chodziłam do przychodni, sama radziłam sobie w szkole. Gdy dostałam pierwsze świadectwo z czerwonym paskiem – nikt nie przyszedł na akademię. Na zakończenie liceum zaprosiłam tatę. Obiecał. Nie przyszedł. Powiedział, iż „praca”. Stałam na szkolnym dziedzińcu i patrzyłam, jak inni ojcowie nagrywają córki, wręczają kwiaty. A mój choćby nie pamiętał.
Po tym już ich nigdzie nie zapraszałam. Nie na obronę dyplomu. Nie na ślub w urzędzie. Nie na wernisaż, gdy wreszcie zaczęłam zarabiać sztuką.
Najgorzej było później. Gdy przyprowadziłam pierwszego chłopaka, tata był pijany i zaczął awanturę. „On ci nie pasuje” – rzucił. Chamsko. Upokarzając nie tylko jego, ale i mnie. Wtedy dotarło do mnie: dla niego nie jestem człowiekiem. Jestem nikim. choćby nie córką. Tylko kimś, kto przeszkadza mu pić.
Wyprowadziłam się. Wynajęłam malutki pokój na przedmieściach. Brakowało pieniędzy. Czasem – choćby na jedzenie. Ale oddychało się lżej niż w domu. Cisza bez krzyków. Samotność – bez pretensji. Wolność – bez strachu.
Życie to jednak nie prosta droga. Rozwód, pandemia, brak pracy. Musiałam wrócić do tego samego domu, tego piekła, gdzie nic się nie zmieniło. Mama z wiecznie zmęczoną twarzą. Tata łamiący kwarantannę, włóczący się po znajomych, a potem wracający i leżący na podłodze. Pewnego dnia nie wytrzymałam – po prostu pchnęłam go w plecy, bo już nie mogłam. Odsunął się. Mama wrzeszczała. Cała złość z lat wylała się w tych krzykach, jakbym była winna wszystkiemu. Że żyję. Że wróciłam. Że śmiem być nieszczęśliwa obok ich “wielkiego poświęcenia”.
Gdy znów spakowałam walizkę, przysięgłam sobie – nigdy więcej tu nie wrócę.
Teraz mam drugą rodzinę. Męża. Pracę. Mieszkamy w Gdańsku, w małym, ale przytulnym mieszkaniu. Nie żądam od życia wiele. Wystarczy mi spokój, szacunek i ciepło. Tego nie znałam w dzieciństwie. Teraz tworzę to sama.
Rodzice dzwonią. Czasami. Zwykle raz w miesiącu. Rozmowa trwa pół minuty. Suche zdania: „Jak tam?”, „Żyjesz?”, „No to pa”. I wiesz… Nie czuję winy. Nie tęsknię. Nie chcę wracać.
To nie o złość. Nie o zemstę. To o ratunek. Dźwigałam ten ciężar tak długo, iż gdy go odłożyłam – nie od razu zrozumiałam, jak lekko się zrobiło. Nie muszę być córką kosztem własnego szczęścia. Nie muszę kochać tych, którzy mnie nie kochali. Nie muszę wybaczać.
Jeśli to czytasz i siebie rozpoznajesz – wiedz: nie jesteś sama. Nie musisz znosić. Czasem odciąć się – to nie okrucieństwo, ale troska. O siebie.
Przestałam rozmawiać z rodzicami. I po raz pierwszy stałam się sobą.
