Jadwiga Piotrowska od lat wiodła spokojne życie w swoim przytulnym dwupokojowym mieszkanku na starym osiedlu w Łodzi. Dom był ciepły, sąsiedzi życzliwi, a każdy zakątek osiedla znała jak własną kąpielówkę. Owdowiała młodo, ale nie narzekała. Wychowała córkę Kingę, dała jej szkół, pomogła z mieszkaniem, gdy ta wyszła za mąż.
Kinga z mężem wiodli całkiem przyjemne życie, wychowywali syna Bartka, a Jadwiga widywała ich głównie przy okazji świąt i urodzin. Nie miała pretensji – rozumiała, iż młodzi mają swoje życie. Wszystko się zmieniło, gdy mąż Kingi porzucił ją dla młodszej. Zostawił jej syna i górę niespłaconych rachunków.
Początkowo córka trzymała fason, ale w końcu się załamała. Pieniędzy zaczęło brakować, Bartka trzeba było ciągnąć przez szkołę, a i Kinga chciała jakoś wyglądać – nowe ciuchy, fryzjer, byle nie przypominać zaniedbanej rozwódki. Wtedy koleżanka podsunęła myśl: niech mama sprzeda mieszkanie i zamieszka z tobą. Mądra rada, prawda? Starszej pani nie będzie samotnie, a tobie lżej. Kinga nie długo się zastanawiała – przekonała matkę. “Po co się dzielić? Jesteśmy rodziną!” Bartek pod opieką, pieniądze ze sprzedaży na jego studia – wszyscy wygrywają.
Jadwiga, choć z ciężkim sercem, przystała na to. Sprzedała mieszkanie, oddała córce całą sumę, spakowała swoje graty i się przeprowadziła. Pierwsze miesiące wyglądały jak z bajki – gotowała, sprzątała, prała, odprowadzała Bartka do szkoły. choćby na osiedlu zaczęła opowiadać, jak to dzieci nie zapominają, przygarnęły staruszkę. Sąsiadki słuchały i, nie oszukujmy się, niektóre zieleniały z zazdrości – kto nie chciałby być potrzebny na starość?
Ale po kilku miesiącach euforia zamieniła się w łzy.
Kinga po rozwodzie stała się wredna jak osa. I wyładowywała wszystko na Jadwidze. Jakby to matka była winna, iż mąż okazał się chujem. Wpierw były drobne przytyki: “Czemu robisz rosół, skoro chciałam schabowe?”, “Znowu posprzątałaś tak, iż nic nie mogę znaleźć?”. Potem nadeszło olewanie, krzyki, trzaskanie drzwiami. “Nie wychodź z pokoju, jak mam gości”, oświadczyła pewnego dnia. I wtedy Jadwiga zrozumiała – w tym domu nie jest już ani matką, ani gospodynią. Jest intruzem.
Bartek, podpatrując mamę, też zaczął traktować babcię z mroźną obojętnością. Opryskliwy, chamski, aż w końcu przestał choćby mówić. Jakby złapał tę zarazę.
A przecież myślała, iż wnuk będzie jej sensem życia. Że będą czytać, chodzić do parku, omawiać lekcje. Zamiast tego – pustka. I gul w gardle każdego wieczoru.
Płakała po cichu. Nikomu się nie żaliła. Tylko czasem, gdy wyszła na osiedle, siadała na ławce i zwierzała się starym znajomym. I zawsze powtarzała: “Dziewczyny, nie róbcie mojego błędu. Lepiej w samotności, ale w swoim. Niż w ‘rodzinie’, ale jak mebel”.
Teraz Jadwiga żyje na prawach sublokatora. Bez głosu. Wszystko, co miała do zaoferowania, zostało zużyte. Pieniądze z mieszkania wyparowały. Pomoc – stała się niewarta grosza. Zostało tylko jej pokoik z narzutą kupioną jeszcze przed przeprowadzką.
Nie chwali się już, nie uśmiecha. Tylko patrzy przez okno, wspominając, jak kiedyś smażyły z Kingą racuchy, jak słuchała jej śmiechu, jak całowała Bartka w ciemię. Wtedy mieli prawdziwą rodzinę. Teraz – tylko ściany i obce spojrzenia.
Co się stało? Dlaczego? Jadwiga nie wie. Może coś jest nie tak z córką. A może to prawda, co mówią – “Cudze chwalicie, swego nie znacie”. Dopóki żyli osobno, było ciepło i z szacunkiem. A gdy zeszli pod jeden dach – rozpłynęło się jak cukier w herbacie.
I każdego dnia zadaje sobie to samo pytanie: czy to właśnie ma być wdzięczność za życie, za pomoc, za miłość? Czy może sama jest winna, iż uwierzyła w iluzję bycia potrzebną?
No i taka właśnie jest ta historia. Cicha. Bez awantur. Z bólu, który dusi głośniej niż krzyk.
