Miałem wtedy 45 lat, żonę, dwóch dorosłych synów i ustabilizowane życie, choć z odrobiną rutyny, która nie dawała mi spać po nocach. Gdy przyszło zaproszenie, chciałem je wyrzucić do kosza. Ale coś – może nostalgia – powstrzymało mnie.
Na sali gimnastycznej, odmalowanej i pachnącej nowością, tłoczyli się dawni koledzy, koleżanki, nauczyciele, których czas nie oszczędził. I wtedy ją zobaczyłem.
Magda.
Moja pierwsza miłość. Miała wtedy 17 lat, bursztynowe oczy i śmiała się tak, iż serce samo chciało wyskoczyć z piersi. Rozstaliśmy się po maturze – ona wyjechała do innego miasta na studia. Nigdy nie powiedziała dlaczego bez pożegnania.
A teraz stała przede mną. Starsza, ale z tym samym spojrzeniem. I uśmiechem, który znałem lepiej niż własne odbicie.
Rozmawialiśmy długo, unikaliśmy tematów z przeszłości. Ale gdy impreza się kończyła, Magda podeszła do mnie i powiedziała:
– Muszę ci coś wyznać. To nie może dłużej być tylko moje.
Zamarłem. Wzięła mnie za rękę i wyszliśmy na zewnątrz.
– Pamiętasz, jak się rozstaliśmy? Myślałeś, iż to koniec, ale dla mnie to był początek. Urodziłam syna. Twojego syna.
W pierwszej chwili nie zrozumiałem. Patrzyłem na nią, jakby mówiła w obcym języku. Zamilkła. W oczach miała łzy, ale i ulgę.
– Nigdy ci nie powiedziałam. Bałam się, iż to zniszczy twoje życie. A teraz... on dorasta. I chce cię poznać.
Nie pamiętam, co powiedziałem wtedy. Chyba nic. Wróciłem do domu i przez całą noc patrzyłem w sufit. Życie, które uważałem za poukładane, nagle miało zupełnie inny kształt.
Kilka dni później spotkałem Kamila. I choć nie wychowałem go, poczułem coś, czego nie da się opisać. Jego spojrzenie było moje. Mój śmiech. A gdy powiedział „tato” – płakaliśmy obaj.
Magda dała mi dar i ból jednocześnie. Ale też drugą szansę.
