Nawiązując do klasyków filmu grozy, Zhenia Stepanenko traktuje kino gatunkowe jako punkt odniesienia do zrozumienia pozycji jednostki w społeczeństwie. Inspirując się konkretnymi postaciami lub scenami z wybranych produkcji, artystka tworzy porcelanowe rzeźby, przekształcając niepokojące obrazy w alegoryczne, dekoracyjne formy.
Artystka postrzega horror jako lustro, w którym odbijają się zbiorowe lęki i pragnienia. Interesują ją takie gatunki jak slasher, body horror czy opowieści o traumie, także tej wynikającej z doświadczeń wojennych. W jej praktyce narracja filmowa staje się bezpiecznym, kontrolowanym obszarem, w którym możliwa jest konfrontacja ze strachem, pożądaniem i wewnętrznymi konfliktami. Pod powierzchnią niepokojących obrazów kryje się silny potencjał psychoanalityczny, pozwalający na wgląd w wyparte obszary ludzkiej psychiki oraz reprezentacji przemocy i ludzkiej kruchości.
Wykorzystując porcelanę — materiał, który przywołuje wspomnienia domowej atmosfery i dekoracyjnego kiczu — Stepanenko symbolicznie nobilituje to, co zwykle uznawane jest za „niskie”. Nawiązuje do estetyki wnętrz minionych dekad, gdy na półkach meblościanek stały drobne figurki. Jej rzeźby, eksponowane w podobny sposób, budzą nostalgię, a jednocześnie tworzą napięcie między formą i treścią, reprezentacją a strachem, zapraszając do oswajania własnych lęków i horrorów.
