Kris Kristofferson, piosenkarz country, który z powodzeniem równoważył karierę aktorską swoją muzyką, zmarł w wieku 88 lat.
Rodzina Christophersona potwierdziła jego śmierć w niedzielny wieczór, twierdząc, iż „odszedł spokojnie” w sobotę w swoim domu. „Wszyscy jesteśmy bardzo szczęśliwi, iż spędziliśmy z nim czas” – stwierdzono w oświadczeniu podpisanym przez jego żonę Lisę, ośmioro dzieci i siedmioro wnucząt. „Dziękuję, iż kochałaś go przez te wszystkie lata, a kiedy zobaczysz tęczę, wiedz, iż uśmiecha się do nas wszystkich”.
Wielbiciel odwagi, wrażliwości emocjonalnej i literackiego kunsztu pisarstwa swojego kraju, Kristofferson często zajmował pierwsze miejsca na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych, a covery jego piosenek stały się hitami takich artystów, jak Janis Joplin, Gladys Knight i Johnny Cash. W połowie lat 70. współpracował z reżyserami, takimi jak Martin Scorsese i Sam Peckinpah, i zdobył Złoty Glob za pracę u boku Barbry Streisand w remake’u Narodzin gwiazdy z 1976 roku.
Urodzony w Teksasie w 1936 roku Kristofferson uczęszczał do szkoły średniej w Kalifornii i początkowo chciał zostać pisarzem, później studiował literaturę w Pomona College w południowej Kalifornii i na Uniwersytecie Oksfordzkim jako stypendysta Rhodesa. Zainspirowany wschodzącą sceną rock and rolla, jego pierwsza przygoda z muzyką odbyła się w Wielkiej Brytanii jako Chris Carson, chociaż nagrane przez niego piosenki nigdy nie zostały wydane.
Kontynuował działalność muzyczną podczas służby w armii amerykańskiej, gdzie został pilotem helikoptera, a umiejętność tę rozwinął (w przemyśle naftowym i Gwardii Narodowej) po opuszczeniu wojska w 1965 r. – ku złości swojej rodziny wojskowej . Później powiedział: „Jestem dumny z tego, iż jestem najlepszym robotnikiem lub człowiekiem, który najszybciej kopie rowy”. „Coś we mnie sprawiało, iż chciałam robić trudne rzeczy… a częścią tego było to, iż chciałam zostać pisarką i pomyślałam, iż muszę wyjść i żyć”.
Przeniósł się do centrum muzyki country w Nashville, gdzie pracował jako barman i woźny w Columbia Recording Studios. Pod koniec lat 60. pisał piosenki dla Jerry’ego Lee Lewisa i piosenkarzy country, w tym Raya Stevensa, Farona Younga i Billy’ego Walkera, ale jego kariera solowa podupadła.
Do naruszenia doszło po tym, jak wylądował helikopterem Gwardii Narodowej w domu Johnny’ego Casha i wręczył mu taśmę ze swoimi piosenkami, opisując później incydent jako „rodzaj naruszenia prywatności, którego nie polecałbym”. Cash był pod wrażeniem „Sunday Mornin’ Comin’ Down”, a jego nagranie piosenki Kristoffersona znalazło się na czołowych miejscach list przebojów państw w 1970 roku i zdobyło nagrodę Song of the Year na ceremonii wręczenia nagród Country Music Association.
W tym samym roku Kristofferson nagrał pierwszy z 18 albumów studyjnych, które wydał w swojej karierze. Przez krótki czas spotykał się z Janis Joplin, która nagrała jego piosenkę Me and Bobby McGee, która w 1970 roku stała się pośmiertnym hitem nr 1. Kolejna piosenka Kristoffersona z tego roku, „Help Me Make It Through the Night”, stała się hitem dla Sammy’ego Smitha. Później wykonali go Elvis Presley, Gladys Knight, Mariah Carey i inni.
Zanim w 1972 roku jego czwarty album Jesus Was a Capricorn znalazł się na czołowych miejscach list przebojów krajów, uderzająco przystojny Kristofferson rozpoczął karierę aktorską, debiutując w Ostatnim filmie Dennisa Hoppera. Inne godne uwagi filmy to rola wyjętego spod prawa Billy’ego Kida w Pat Garrett i Billy the Kid Sama Peckinpaha (1973), u boku Ellen Burstyn w Alicja już tu nie mieszka Martina Scorsese (1974) oraz z Burtem Reynoldsem w komediodramacie sportowym Quasi . Twardy (1977). Narodziny gwiazdy ugruntowały swój sukces w Hollywood, ale później został zniweczony przez Bramę Nieba (1980), który słynnie poniósł porażkę kasową.
W 1979 roku Willie Nelson nagrał przebojowy album z coverami Kristoffersona, a w 1982 duet współpracował z Dolly Parton i Brendą Lee nad kompilacją hitów z połowy lat 60. W 1985 roku Kristofferson i Nelson wraz z Johnnym Cashem i Waylonem Jenningsem utworzyli kolejną supergrupę, Highwaymen. Ich debiutancki album, Highwayman, z utworem tytułowym napisanym przez Jimmy’ego Webba, przywrócił Kristoffersona na szczyty krajowych list przebojów.
W latach 80. był głośnym krytykiem prezydenta USA Ronalda Reagana i polityki zagranicznej w Ameryce Środkowej, kiedy Stany Zjednoczone finansowały walkę z siłami lewicowymi w Salwadorze i Nikaragui. Album Kristoffersona Repossessed z 1986 roku nawiązał do tych zmagań.
Chociaż jego kariera aktorska nie słabnie, jego kariera aktorska nabrała tempa w 1996 roku, grając nikczemnego szeryfa Charliego Wade’a w popularnym neozachodnim filmie Lone Star w reżyserii Johna Saylesa u boku Chrisa Coopera i Matthew McConaugheya. Doprowadziło to do znaczących ról, w tym łowcy wampirów Abrahama Whistlera w trzech filmach Blade, z Wesleyem Snipesem w roli głównej.
Kristofferson przeszedł na emeryturę w 2021 roku. Jego ostatnią rolą filmową była rola w wyreżyserowanym przez Ethana Hawke’a dramacie Blaze (2018), a jego najnowszym albumem był The Cedar Creek Sessions z 2016 roku.
Był trzykrotnie żonaty, najpierw z Fran Bear w 1960 r. Ożenił się z piosenkarką Ritą Coolidge w 1973 r., a ich album w duecie w tym samym roku, Full Moon, stał się jednym z największych hitów Kristoffersona, docierając do pierwszej trzydziestki na listach przebojów muzyki pop. W 1980 r. przeżył swoją trzecią żonę, Lisę Myers, którą poślubił w 1983 r. i z którą miał pięcioro dzieci, a także troje innych dzieci z pierwszych dwóch małżeństw.
