Trzy wilki przyszły się pożegnać: Opowieść o leśniczym, który nakarmił wilczycę i otrzymał niespodziewaną wdzięczność
Zimą do wsi ukrytej wśród gęstych sosen na skraju Podlasia przyszła wilczyca Było to mroźnego wieczoru, gdy śnieg skrzypiał pod butami, a ciszę przerywało tylko trzeszczenie gałęzi. Leśniczy Bogdan, mężczyzna około sześćdziesięciu lat, wyszedł z leśniczówki na dźwięk przypominający skomlenie. Tuż pod płotem, na progu, siedziała wynędzniała, wychudzona wilczyca. Nie warczała, nie pokazywała kłów – tylko patrzyła oczami pełnymi cichej rozpaczy.
Bogdan stał przez chwilę, jakby ważył, czy warto ingerować w naturę. W końcu jednak wrócił do domu i przyniósł kawałki zamrożonego mięsa – resztki zwierzyny odłożone na gorsze czasy. Ostrożnie położył je przy płocie. Wilczyca, nie podchodząc bliżej, tylko lekko pochyliła głowę, jakby skinęła, i zabrawszy mięso, zniknęła w ciemności.
Od tamtej pory przychodziła regularnie. Zawsze sama, zawsze w milczeniu. Po prostu siadała w tym samym miejscu i czekała. Bogdan przez cały czas ją karmił, mimo iż sąsiedzi zaczęli go krytykować.
– Oszalałeś, Bogdan? Do ciebie drapieżnik przychodzi co noc! A jeżeli cię zaatakuje? – oburzała się sąsiadka Krystyna.
On tylko milcząco kiwał głową. Wiedział jedno: głodne zwierzę staje się naprawdę niebezpieczne. A syte – odejdzie w las i nie tknie człowieka.
Minęło kilka tygodni. Nastała prawdziwa zima – zamiecie, śnieg po pas, głód w lesie. Ale wilczyca wciąż przychodziła. Czasem nie każdego dnia, czasem trochę później. A potem zniknęła. Bogdan czekał. Jeden dzień. Drugi. Tydzień. Miesiąc – i nic. Mieszkańcy cieszyli się: „No wreszcie sobie poszła!”. A w Bogdanie coś się niepokoiło. Przywiązał się do niej – jakkolwiek dziwnie to brzmiało.
Dokładnie po dwóch miesiącach, jednego z ostatnich mroźnych wieczorów, znów usłyszał ten sam dźwięk – głuche warczenie, niemal znajome. Serce podskoczyło mu w piersi. Wybiegł przed dom – i zastygł w miejscu.
Przed nim stała wilczyca. Ale teraz nie sama – obok niej, nieco z tyłu, stały dwa młode wilki. Były czujne, ale nieagresywne. Wszystkie trzy patrzyły prosto na Bogdana. Nie ruszały się. Nie warczały. Tylko patrzyły – spokojnie, niemal po ludzku.
Nie wiedział, co powiedzieć. Stał tak w swojej starej watowanej kurtce i czuł, jak mróz szczypie go w policzki. Nagle zrozumiał: cały ten czas karmił nie tylko wilczycę. Ratował jej rodzinę. Mięso, które zostawiał, nie przepadało – ona znosiła je do gawry, dzieliła się z młodymi. A teraz przyprowadziła je – nie po to, by polować, nie ze strachu, lecz… by się pożegnać. Albo podziękować. Któż zgadnie, jak działa świat zwierząt?
Postały chwilę, w końcu wilczyca lekko pochyliła głowę, tak jak podczas pierwszego spotkania, i cała trójka rozpłynęła się w śnieżnej zawiei, pomiędzy świerkami.
Od tamtej pory nikt we wsi już nie widział ani wilczycy, ani jej młodych towarzyszy. A Bogdan nie opowiadał tej historii na głos. Tylko czasem wieczorami, stojąc przy oknie i wpatrując się w las, mówił cicho do siebie:
– Do widzenia. I tobie też dziękuję, siostro leśna.
W tych słowach było wszystko: ból, wdzięczność i świadomość, iż choćby w dzikiej naturze istnieje miejsce dla dobra i wzajemności.
