Od zawsze ludzie żyli pragnieniami. Dążyli do rzeczy niemożliwych, wyśnionych, wymarzonych. Podążaj za marzeniami, realizuj pragnienia mówili. Co jednak, o ile owo marzenie przerasta twoje możliwości? Co, o ile nie dorastasz do aspiracji, które tobą targają? W najlepszym razie umrzesz dążąc do celu. Próbowałeś, nie dałeś rady, byłeś za słaby, miałeś za mało szczęścia, nie spotkałeś na swojej drodze odpowiednich ludzi. Cóż, to się zdarza.
Sytuacja komplikuje się, gdy przesz do przodu, jednak w którymś momencie sam orientujesz się, iż z różnych przyczyn nie podołasz. Jesteś za słaby, niewystarczająco zmotywowany, nieprzygotowany, niegodny lub najzwyczajniej w świecie za głupi. Czy odpuścisz, a może pomimo to zrobisz wszystko, by osiągnąć cel?
Co o ile zdasz sobie sprawę, iż są inni, lepsi od ciebie? A już najgorzej, gdy spotkasz taką osobę, która pomimo swoich możliwości nie obrała takiego celu jak ty. Stwórca obdarzył ją wszelkimi przymiotami potrzebnymi do zrealizowania pragnień, a ona to świadomie odrzuca. Jak tak można? Niech to odda, niech się podzieli, a gdy nie może, to niech przepadnie, umrze, zniknie, pójdzie precz. Przecież (moje) marzenie powinno być najważniejsze.
Wszyscy mają swoje pragnienia, wszyscy do czegoś dążą, dlatego wielu wspina się na wieżę, wielu dąży do osiągnięcia "szczytu". Nieliczni jednak zachowają w tym samych siebie. Nie sam cel, ale droga do niego nas definiuje. To podczas takiej wyprawy hartują się charaktery, kształtują postawy, uwidaczniają cechy osobowe.
Niegodziwi zatracają się w swoich występkach, a cnotliwi zostają obdarci ze swojej niewinności. Wszystkich, bez wyjątku, wizja upragnionego celu zmienia. Rzadko kiedy ktoś porzuca cel, gdy uświadomi sobie, iż jest on niewart walki. Ogromny szacunek dla tych, nad którymi racjonalność przejmie kontrolę, albowiem to oni wyjdą z tego starcia zwycięsko.
