Taniec z Sukienką

**TANIEC Z SUKIENKĄ**

— Dziewczyno, coś się stało?

Obok Natalii stał starszy mężczyzna. Wyglądał, jakby wyszedł wprost ze starych powieści, które tak uwielbiała. Widziała go już wcześniej w parku, gdzie często spacerował. Zawsze w długim, czarnym płaszczu, w kapeluszu i z piękną laską. Przypominał jej hrabiego z jednej z książek, które niedawno czytała — też nosił tylko czerń i wymierzał sprawiedliwość.

— Nie, wszystko w porządku.

Westchnęła, a mężczyzna natychmiast podał jej chusteczkę. Natalia zawahała się, ale w końcu wzięła ją i głośno wydmuchnęła nos. Mimowolnie się uśmiechnął, a ona znów na niego spojrzała.

— Wypiorę i oddam.

Roześmiał się.

— Nie trzeba, mam ich pod dostatkiem. A co powiesz na lody?

Nie wiedziała, co odpowiedzieć, w końcu ledwo wyszeptała:

— Dziękuję, ale nie mam pieniędzy. Może innym razem.

— Tadeusz Witold.

Uniósł kapelusz.

— Natalia.

Nie miała niczego, co mogłaby unieść, więc wstała. Tadeusz podał jej ramię.

— Kiedy przy mężczyźnie jest dziewczyna, kobieta, czy choćby dziecko, to o płaceniu przez nią za lody nie może być mowy.

Słuchała go, jak zahipnotyzowana. Te słowa brzmiały, jakby pochodziły z innego świata. Do którego ona nie należała.

Tego dnia Zosia, jej koleżanka z klasy, znowu ją upokorzyła. Wszystko zaczęło się na przerwie obiadowej. Gdy klasa poszła na stołówkę, Natalia, jak zwykle, usiadła na parapecie z książką. Nie stać ją było na obiady.

— Wiśniewska!

Natalia podniosła głowę. Przed nią stała Zosia, a obok niej Kuba, chłopak, w którym Natalia kochała się od piątej klasy.

— Co?

— Zostawiłam na stołówce niedojedzoną kotlet mielony, możesz iść po nią.

Wokół zaczęli gromadzić się koledzy.

— Dziękuję, nie chcę.

— Ależ chcesz! Albo może nie wiesz, co to kotlet?

Śmiech rozległ się wokoło. Natalia zeskoczyła z parapetu, ale tak niefortunnie, iż dziurawe dżinsy, które nosiła od lat, rozdarły się na kolanie.

Śmiech był tak głośny, iż zdawało się, iż drżą ściany. Nie poszła na lekcje. Chwyciła plecak i uciekła. Zawsze chowała się w tym parku. Gdy szkoła stawała się nie do zniesienia. Gdy rodzice zapraszali pijanych gości. Park był jej schronieniem. Często czytała tu książki i właśnie wtedy zauważył ją Tadeusz. Zdziwił się, widząc młodą dziewczynę z książką — to była rzadkość. Dopiero potem dostrzegł, jak ubogo była ubrana.

Usiedli przy stoliku na świeżym powietrzu.

— Natalio, zapomniałem dziś zjeść obiad. Czy nie uważałabyś mnie za natręta, gdybym poprosił cię o towarzystwo?

Uśmiechnęła się. Ten mężczyzna mówił, jakby żył w poprzednim stuleciu.

Oczywiście, iż się zgodzi. Poza pustą herbatą rano, nic dziś nie jadła.

Tadeusz złożył zamówienie i spojrzał na nią.

— Opowiesz, co mogło zasmucić tak piękną młodą damę?

— Nic poważnego, tylko drobne kłopoty w szkole.

— W której jesteś klasie?

— W maturalnej. Za dwa miesiące będę wolna.

— Gdzie chcesz studiować?

— Jeszcze nie wiem… Gdzie się dostanę na stypendium. Ale zawsze marzyłam, żeby być lekarzem. Choć to pewnie pozostanie marzeniem.

— Dlaczego?

— Żeby być lekarzem, trzeba czasu, a ja muszę pracować. Więc pewnie pójdę na pielęgniarkę.

— Dziwna logika. Chcesz być lekarzem, a zostaniesz pielęgniarką. Masz problemy w nauce?

— Nie, uczę się dobrze. Po prostu…

Zawahała się.

— Moja rodzina… Potrzebują mojej pomocy.

Tadeusz zrozumiał, iż nie chce mówić o domu. Na szczęście przyniesiono zamówienie. Ukradkiem obserwował, jak jadła. Starała się nie spieszyć, ale praktycznie nie żuła.

Potem jeszcze trochę spacerowali, rozmawiając o książkach.

— Wiesz, Natalio. Mam książkę, która ci się spodoba. Jutro przyniosę ją tutaj, o tej samej porze. Przyjdź koniecznie.

Przyszła. W bibliotece nie było już książek, których by nie czytała.

Ich przyjaźń rosła z dnia na dzień. Często dyskutowali o postaciach z książek, a starszy mężczyzna dyskretnie ją dokarmiał. Natalia wiedziała, iż mieszka w pięknym domu, w drogim mieszkaniu. Był sam, nie miał dzieci, a żona dawno odeszła.

Pewnego dnia tak się zaczytKiedy w końcu oderwała wzrok od stronicy, z przerażeniem zdała sobie sprawę, iż zapadł zmrok, a w domu matka już na pewno krzyczy, iż obiad niegotowy.