Dziś czuję się dziwnie. Ostatnie dni wypełniała mnie myśl, iż rodzice ukrywają przede mną coś ważnego, jakąś ciężką tajemnicę. Ta myśl, niczym cień, snuła się za mną, ściskając serce niepokojem. Jedenastoletni chłopiec o jasnych niebieskich oczach i wiecznie rozczochranych włosach, miłośnik podwórkowego hokeja i przygód, czuł się zagubiony we własnych wątpliwościach.
Gdy tylko wchodziłem do pokoju, w którym rozmawiali rodzice, mama nagle się rumieniła, a tata zaczynał niezdarnie żartować lub opowiadać stare anegdoty. Coś działo się za moimi plecami, ale co? Byłem wrażliwy i spostrzegawczy jak na swój wiek, ale odpowiedzi nie mogłem znaleźć. Wychowała mnie babcia, Elżbieta Pawłowa, która nauczyła mnie patrzeć na świat głębiej niż inne dzieci.
Dla babci nie liczyło się, czy jestem porządnie ubrany, czy dostałem piątkę w szkole. Chciała, bym pokochał książki. Wierzyła, iż dobra literatura i ciepło rodzinnego domu zrobią ze mnie człowieka o dobrym sercu. choćby gdy nauczyłem się czytać sam, wciąż mi czytała na głos, rozmawiając o bohaterach, ich wyborach i życiowych lekcjach. Tata, Michał, mruczał, iż chłopcu nie potrzebne są te „bajdy”, ale babcia postawiła na swoim: książki pomogą mi odnaleźć drogę w życiu.
Kochałem babcię i powierzałem jej wszystkie sekrety. Ale teraz, gdy dręczyły mnie podejrzenia, bałem się choćby przed nią otworzyć. Wyobraźnia malowała ponure obrazy, jeden straszniejszy od drugiego. Co, jeżeli tata nie jest zwykłym inżynierem w fabryce, tylko pracuje dla tajnej służby? Może jest szpiegiem i niedługo go zdemaskują? Wyobrażałem sobie, jak po rodziców przyjdą, jak ich zabiorą, a my z mamą i babcią będziemy nosić im paczki do więzienia. A jeżeli mama też jest zamieszana? Wtedy zostanę sam z babcią, a rodziców będą torturować, by wydobyć tajne informacje.
— Nie mogą przecież być szpiegami — szeptałem, siedzac w swoim pokoju w małym miasteczku pod Krakowem. — Są tacy dobrzy. Może ich zmuszono? Mama jest taka delikatna, łatwo ją zastraszyć…
Od tych myśli napływały mi łzy do oczu. Żal mi było rodziców, wyobrażałem sobie, jak cierpią przez jakiś straszny sekret. Moja wyobraźnia, podsycana przygodowymi książkami, które czytaliśmy z babcią, zmieniała każde ich słowo w zagadkę. Wydawało mi się, iż mówią tajnym językiem, pełnym szyfrów. Nocami leżałem bez snu, wzdrygając się przy każdym szmerze, w strachu, iż po rodziców lada chwila przyjdą. Nie wiedziałem, jak im pomóc, a to rozdzierało mi serce.
Rodzice zauważyli, iż ze mną dzieje się coś niedobrego. Zrobiłem się blady, zamknięty w sobie, przestałem się uśmiechać. Zabierali mnie do lekarzy, ale ci tylko rozkładali ręce: „Wiek przejściowy, stres, szkolne obciążenia”. Radzili więcej spacerować, grać w hokeja, spędzać czas razem. Ale nic nie pomagało — czułem, iż rodzice coś ukrywają, a to tylko potęgowało mój niepokój.
Tymczasem rodzice, Katarzyna i Michał, coraz częściej rozmawiali o tym, jak powiedzieć mi prawdę. Tajemnica, którą przechowywali, stawała się nie do udźwignięcia. Odkładali tę rozmowę, czekali na odpowiedni moment, ale wiedzieli: dłużej nie można zwlekać. Wszystko zaczęło się od przypadkowego spotkania w lokalnym sklepie. Była sąsiadka, z którą kiedyś mieszkali w innym mieście, rozpoznała ich i zaczęła zadawać pytania. Miasteczko było małe, plotki rozchodziły się szybko. Gdyby wiadomość dotarła do mnie od obcych ludzi, złamałoby mi to serce.
Nie byłem ich biologicznym synem. Adoptowali mnie, kiedy byłem malutki. Właśnie dlatego wyprowadzili się z rodzinnego miasta, by zacząć nowe życie i uchronić mnie przed cudzymi językami. Nie planowali ujawniać prawdy, ale teraz nie mieli wyboru.
Pewnego zimowego weekendu, przy śniadaniu, rodzice zdecydowali się na trudną rozmowę. Babcia, jakby przeczuwając, iż jej obecność będzie niepotrzebna, wyszła załatwić sprawy. Katarzyna, nerwowo gniotąc brzeg obrusa, zaczęła:
— Filipie, musimy z tobą porozmawiać. To ważne…
Głos jej drżał, ale zebrała siły.
— Adoptowaliśmy cię, synku. Byłeś malutki, gdy znaleźliśmy cię w domu dziecka. Pokochaliśmy cię od pierwszego wejrzenia.
Zamarłem, patrząc na nich szeroko otwartymi oczami. Dlaczego nie w szpitalu? O czym oni mówią?
— Jesteś naszym synem, choć nie z krwi. Kochamy cię, babcia cię kocha, twoje ciocie i wujkowie… Wszyscy cię kochają — dodał tata, starając się mówić stanowczo.
Nagle się uśmiechnąłem, a potem wybuchnąłem śmiechem. Rodzice osłupiali wymienili spojrzenia.
— I to wszystko? A ja myślałem, iż przyjdą po was szpiedzy albo coś gorszego! Mogę już iść z chłopakami na lodowisko?
Szczęśliwy wybiegłem z domu, zostawiając rodziców w zdumieniu. Tajemnica, która dręczyła mnie od miesięcy, okazała się nie taka straszna, a moje serce napełniło się ulgą.
