Rozwiódł się na starość w poszukiwaniu towarzystwa, ale niespodziewana odpowiedź odmieniła jego życie

Rozwiodłem się na starość w poszukiwaniu towarzystwa, ale niespodziewana odpowiedź zmieniła moje życie

Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był romantycznym gestem ani kryzysem wieku średniego. To była porażka. Po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko codzienność, ale też milczenie, puste spojrzenia przy obiedzie i wszystko to, czego nigdy nie wypowiedzieliśmy głośno, zrozumiałem, iż nie byłem tym, kim powinienem być. Nazywam się Stanisław, pochodzę z Poznania, a moja historia zaczęła się od samotności, a skończyła niespodziewanym odkryciem.

Z Haliną przeżyliśmy niemal całe życie. Pobraliśmy się zaraz po maturze, jeszcze za komuny. Wtedy było uczucie. Pocałunki na ławce w parku, rozmowy do późna, wspólne marzenia. A potem wszystko się rozpadło. Najpierw dzieci, potem kredyty, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy zamieniły się w karteczki na lodówce: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie paragon?, Sól się skończyła.

Rano patrzyłem na nią i widziałem nie żonę, tylko zmęczoną sąsiadkę. Pewnie i ja byłem dla niej kimś podobnym. Nie żyliśmy razem żyliśmy obok siebie. Pewnego dnia, jako człowiek uparty i dumny, powiedziałem sobie: Zasługujesz na więcej. Na drugą szansę. Przynajmniej na odrobinę świeżości. I poprosiłem o rozwód.

Halina nie protestowała. Usiadła, spojrzała przez okno i rzuciła tylko:
Dobrze. Rób, jak uważasz. Nie mam już siły walczyć.

Wyprowadziłem się. Na początku czułem ulgę, jakbym zrzucił z pleców wielki kamień. Zacząłem spać po drugiej stronie łóżka, adoptowałem kota, piłem poranną kawę na balkonie. Ale niedługo przyszło coś innego pustka. Dom stał się zbyt cichy. Jedzenie bez smaku. Życie zbyt przewidywalne.

Wtedy wpadłem na genialny, jak mi się wydawało, pomysł: znaleźć kobietę do pomocy. Kogoś takiego jak Halina by prała, gotowała, sprzątała, gadała. Najlepiej młodszą, koło pięćdziesiątki, doświadczoną, życzliwą, bez fajerwerków. Może wdowę. Nie miałem wygórowanych oczekiwań. Myślałem: Przecież nie jestem złym towarzystwem dbam o siebie, mam mieszkanie, emeryturę jak ludzie. Dlaczego nie?

Zacząłem szukać. Rozmawiałem z sąsiadami, rzucałem aluzje znajomym. W końcu zaryzykowałem dałem ogłoszenie do lokalnej gazety. Krótkie i na temat: Mężczyzna, 68 lat, szuka kobiety do towarzystwa i pomocy w domu. Dobre warunki, wyżywienie i dach nad głową zapewnione.

To ogłoszenie zmieniło moje życie. Bo po trzech dniach dostałem odpowiedź. Tylko jedną. Ale list, od którego zadrżały mi ręce.

Szanowny Panie Stanisławie,

Czy naprawdę sądzi Pan, iż w roku 2023 kobieta istnieje po to, by prać skarpety i smażyć schabowe? Nie żyjemy w XIX wieku.

Pan nie szuka towarzyszki życia, osoby z duszą i marzeniami, tylko darmowej sprzątaczki pod płaszczykiem romansu.

Może najpierw powinien Pan nauczyć się sam gotować obiady i ścielić własne łóżko?

Z poważaniem,
Kobieta, która nie szuka panicza z mopem w dłoni.

Przeczytałem to pięć razy. Najpierw wściekłem się. Jak ona śmie? Co sobie wyobraża? Przecież nie chciałem nikogo wykorzystywać! Tylko trochę ciepła, przytulnego domu, kobiecej ręki

Ale potem zacząłem myśleć. Może miała rację? Może faktycznie szukałem wyłącznie wygody, do której przywykłem? Czy naprawdę oczekiwałem, iż ktoś przyjdzie i ułatwi mi życie, zamiast samemu je sobie zbudować?

Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się gotować zupę. Potem bigos. Subskrybowałem kanał Gotuj jak Babcia, robiłem zakupy z listą i prasowałem własne koszule. Cz