Dzisiaj czuję, jakby świat się zawalił. W naszym małym mieście na południu Polski, gdzie wąskie uliczki toną w cieniu kasztanów, a letnie upały ustępują chłodnym wieczorom, pięć lat żyłam z Jackiem w małżeństwie. Nasze przytulne dwupokojowe mieszkanie w centrum było dla mnie twierdzą, którą urządzałam z miłością. Ale dziś wszystko się zmieniło.
Wrócił z pracy i podczas kolacji zaczął mówić o kłopotach swoich rodziców. Wybudowali duży, dwupiętrowy dom na przedmieściach, marząc o spokojnej emeryturze. Zimą jednak ich wymarzony dom stał się lodowatą pułapką – ogrzewanie pochłaniało wszystkie oszczędności, a emerytury ledwo starczały na życie. Teść z teściową, nie znaleźli innego wyjścia, jak poprosić o zimowy pobyt u nas.
Gdy to usłyszałam, krew uderzyła mi do głowy.
— Nie pozwolę, żeby twoi rodzice się tu wprowadzili! — powiedziałam, ledwo powstrzymując wściekłość. — I tego ich psa też nie chcę! Nie jestem służącą, żeby sprzątać po wszystkich i znosić ich humory. Kiedy my potrzebowaliśmy pomocy, twoja matka zatrzasnęła przed nami drzwi. Niech teraz zbiera żniwo swoich decyzji!
Spodziewałam się sprzeczki, próśb, ale Jacek spojrzał mi prosto w oczy i wypowiedział słowa, które do dziś dźwięczą mi w uszach:
— Albo moi rodzzie się wprowadzają, albo się rozwodzimy.
W pokoju zapadła martwa cisza. Poczułam, jak ziemia ucieka spod nóg. Nie wierzyłam, iż mógł postawić mnie przed takim wyborem. Ale nie zamierzałam się poddać. Mieścić pod jednym dachem teściową z jej wielkim, rozbrykanym owczarkiem, przyzwyczajonym do przestronnego podwórza? To przekraczało moje siły. Relacje z matką Jacka zawsze były napięte – otwarcie gardziła mną, uważając, iż nie jestem godna jej syna. Myśl, iż ta kobieta będzie teraz rządzić w moim domu, przyprawiała mnie o drżenie rąk.
— Twoi rodzice mają jeszcze dwoje dzieci — powiedziałam zimno, zaciskając pięści. — Niech jadą do nich. Nie zamierzam poświęcać swojego spokoju dla ludzi, którzy mają mnie gdzieś. To mieszkanie jest moje i tylko ja decyduję, kto tu będzie mieszkał.
Przypomniałam mu, jak jego rodzice chwalili się swoim domem, zbudowanym na pokaz, by zadziwić sąsiadów. Nie pomyśleli, jak będą płacić rachunki, a teraz ja mam rozwiązywać ich problemy? Nigdy. Nie pozwolę, by moje życie zamieniło się w piekło przez czyjąś dumę.
Jacek milczał, ale jego spojrzenie było pełne determinacji. Zrozumiałam, iż ten ultimatum to nie puste słowa. Stałam przed wyborem: ustąpić i stracić siebie albo postawić granice, ryzykując małżeństwem. Serce pękało mi na pół, ale wiedziałam — nie ma już odwrotu.
