W małym miasteczku na południu Polski, gdzie uliczki toną w zieleni kasztanów, a letni upał ustępuje chłodnym wieczorom, Kinga i Dariusz żyli razem już pięć lat. Ich przytulne dwojaki w centrum miasta były dla Kingi prawdziwą twierdzą, którą urządzała z miłością. Ale pewnego wieczoru wszystko się zmieniło.
Dariusz wrócił z pracy i przy kolacji zaczął opowiadać o kłopotach swoich rodziców. Wybudowali ogromny dwupiętrowy dom na przedmieściach, marząc o przestronnym życiu na emeryturze. Zimą jednak ich wymarzony dom zamienił się w lodowaty zamek – ogrzewanie pochłaniało wszystkie oszczędności, a emerytury ledwo starczały na życie. Teść z teściową, nie widząc innego wyjścia, poprosili syna i synową, aby mogli u nich zamieszkać na zimę. Gdy Kinga to usłyszała, krew uderzyła jej do głowy.
– Nie pozwolę, żeby twoi rodzice się u nas wprowadzili! – odcięła, ledwo powstrzymując gniew. – I tego ich psa też nie ciągnij! Nie jestem służącą, żeby wszystkim sprzątać i znosić ich fanaberie. Kiedy my potrzebowaliśmy pomocy, twoja matka zatrzasnęła nam drzwi przed nosem. Niech teraz zbiera to, co sama zasiała!
Kinga spodziewała się kłótni, próśb, ale zamiast tego Dariusz, patrząc jej prosto w oczy, wypowiedział słowa, które odezwały się echem w jej sercu:
– Albo moi rodzzie się do nas wprowadzają, albo się rozwodzimy!
W pokoju zapadła martwZapadła cisza, a Kinga poczuła, iż stoi na rozdrożu, gdzie każda decyzja oznacza stratę.
