[Recenzja] Miles Davis Quintet - "Miles in France 1963 & 1964" (2024)

Seria bootlegów Milesa Davisa rozrasta się regularnie, choć bez pośpiechu. "Miles in France 1963 & 1964" to dopiero ósma część w jej trzynastoletniej historii. Podobnie, jak zdecydowana większość poprzednich, także ta przynosi materiał z lat 60. Okres ten jest już bardzo dobrze udokumentowany, co nie znaczy, iż po najnowsze wydawnictwo nie warto sięgać. Sześciopłytowy boks - ośmiopłytowy w wersji winylowej - zawiera zapis pięciu występów z bardzo interesującego, przejściowego etapu, gdy właśnie formował się skład nazwany póżniej Drugim Wielkim Kwintetem Milesa Davisa. Ściślej mówiąc, podczas pierwszych trzech koncertów, z lipca 1963 roku, trębaczowi towarzyszyli już Herbie Hancock, Ron Carter i Tony Williams, ale saksofonistą wciąż był George Coleman. Dopiero na dwóch ostatnich płytach, zawierających nagrania z października kolejnego roku, można usłyszeć już ten słynny skład w komplecie, z Wayne'em Shorterem, który niedługo wcześniej dołączył do kwintetu.

Występy z Colemanem odbyły się podczas jazzowego festiwalu w Juan-les-Pins, w trzy następujące po sobie dni: 26, 27 i 28 lipca 1963 roku. Nagranie z tego środkowego było już wcześniej dobrze znane miłośnikom trębacza. Niemal w całości trafiło na wydany w epoce "Miles Davis in Europe", a jego kompletny zapis już dwadzieścia lat temu znalazł się w boksie "Seven Steps: The Complete Columbia Recordings of Miles Davis 1963-1964". Oba występy z Shorterem miały natomiast miejsce tego samego dnia, 1 października 1964 roku, w paryskiej Salle Pleyel. Gdyby kogoś interesowały tylko one, to rownolegle z "Miles in France 1963 & 1964" ukazało się - wyłącznie na winylach - wydawnictwo o tytule "Paris Jazz Festival, Salle Pleyel, 10/1/1964", zawierające wyłącznie ten październikowy materiał.

W repertuarze wszystkich występów wciąż dominowały jazzowe standardy, jak powtarzające się w różnych wersjach "Autumn Leaves", "Walkin'", "Stella by Starlight" i "My Funny Valentine". Już niedługo kwintet miał porzucić granie cudzych kompozycji na rzecz własnego materiału, który jednak dopiero miał powstać. Oczywiście nie brakuje tu też własnych utworów: jest znakomita wersja "Milestones", są "So What" (w trzech wersjach) i "All Blues" z "Kind of Blue" czy tytułowe nagranie z "Seven Steps to Heaven", a każdy występ kończy obowiązkowy "The Theme". Te liczne repertuarowe powtórki mogą zniechęcać do sięgnięcia po całość, ale mają sens w przypadku muzyki, w której tak dużą rolę odgrywają improwizacje. Oba wcielenia kwintetu wypadają w nich świetnie, pokazując naprawdę dobre zgranie muzyków. Słychać oczywiście pewne różnice pomiędzy składami. Przede wszystkim nagrania z Colemanem wydają się ogólnie bardziej ekspresyjne (poza balladami), a Shorter gra subtelniej, może choćby w odrobinę wycofany sposób, jakby wciąż nie był pewny, na ile może sobie w tym zespole pozwolić - co wydaje się całkiem zrozumiałe, biorąc pod uwagę jego krótki staż.

Chociaż w tytule serii pojawia się słowo bootleg, dotąd nie można było narzekać na jakość rejestracji. Nie inaczej jest tym razem: to profesjonalne nagrania, może nie zawsze idealne - trochę słabiej pod tym względem wypada materiał z Shorterem - ale nie traci się tu nic z niuansów gry instrumentalistów. Oczywiście, całość, podobnie jak wszystkie pozycje z tej serii, przeznaczona jest dla największych miłośników Milesa Davisa, którzy chcą mieć jak najpełniejszy obraz jego dokonań. Wszystkim pozostałym polecam jednak siegnąć przynajmniej po jedną, dowolną z krótszych koncertówek z tego okresu, gdyż zdecydowanie warto usłyszeć, jaki poziom interakcji ci muzycy osiągali na scenie.