Powrót Kokosia: historia miłości silniejszej niż ból
Pięć lat temu, w jednym z blokowisk w Poznaniu, moje życie zmieniło się na zawsze. Był upalny, zwykły dzień, gdy przez okno usłyszałam żałosne skomlenie. Pomyślałam — kot. Podeszłam, wyjrzałam… i zamarłam. W małym dole, owinięty w foliową reklamówkę, skomlał szczeniak. Po prostu go wyrzucili, jak śmieć.
Wypadłam na ulicę, kolana mi się trzęsły. Zeszłam do tego dołu i drżącymi rękami go wyciągnęłam. Mały, brudny, zakurzony, przestraszony… Przytulił się do mnie i wiedziałam — jest mój. Mój sens. Mój los. Wiedziałam, iż mąż się wkurzy, bo i mieszkanie wynajmowane, i ledwo wiążemy koniec z końcem. Ale nie miałam wyboru.
Niedaleko stała stara „malucha” sąsiada, od lat nieużywana. Wymusiłam na nim kluczyki i zrobiłam psu tymczasowy dom. Nazwałam go Kokos. Od tego dnia zaczęła się wojna — z sąsiadami, z mężem, z samą sobą. Ludzie narzekali, ktoś próbował podrzucić trutkę. Mąż wściekał się: „Nastawiłaś przeciwko nam całe osiedle!”. Ale mnie to nie obchodziło. Ważne, żeby Kokos żył.
Rósł, czekał na mnie z pracy, bawił się, skomlał w nocy, gdy zamykałam auto. Czasem o trzeciej nad ranem schodziłam, żeby tylko pokazać mu twarz — żeby się uspokoił. Łapał mnie za palce, gdy podawałam mu parówkę. A jeżeli się spóźniałam, nigdy nie spał. Czekał. Czekał, aż go pogłaszczę, pójdę do domu… i dopiero wtedy zasypiał przy aucie.
Mąż burczał, był zazdrosny: „Kochasz tego psa bardziej niż mnie”. A ja już nie umiałam żyć bez Kokosia. Gdy zachorowałam — on dwa dni nic nie jadł. Sąsiad dzwonił z pretensjami: „Co to za choroba? Siedzi pod oknem, nie je, nie odchodzi, tylko czeka…”. Nie wytrzymałam — zerwałam się i, mimo gorączki, pobiegłam do niego.
Pokochał nasze podwórko, ganiał się z dziećmi, podbiegał do sąsiadów, merdał ogonem. Ci, którzy wcześniej go nienawidzili, zaczęli go podkarmiać po cichu. Stał się częścią mojego świata. Bałam się spóźnić — on czekał. Rozpoznawał dźwięk mojego auta, rzucał się na powitanie, skakał mi w ramiona, lizał twarz. Tylko przy nim czułam się potrzebna i kochana.
Bał się mojego męża — choć ten nigdy go nie uderzył. Ale chyba wyczuwał ten chłód. A nocami sam odpędzał stada bezpańskich psów, broniąc podwórka jak rycerz. Na moje urodziny rodzina zbierała kości — wiedzieli, iż Kokos zje pierwszy. Znali go wszyscy. I wszyscy go kochali.
Aż pewnego dnia… byłam na urodzinach koleżanki. Bawiłam się, śmiałam. Nagle — telefon. Głos się trząsł: „Biegnij do domu… Kokos…”.
Rzuciłam wszystko — tort, gości, telefon. Biegłam. A gdy dobiegłam — padłam na kolana. Kokos leżał pod klatką, poszarpany, cały we krwi. Z oczu ciekła mu czerwona strużka, ciało jak szmata… Krzyczałam, płakałam, nie wiedziałam, za co się złapać. Weterynarza na naszym osiedlu nie ma. Mąż w szoku, sąsiedzi bezradni.
Kokos nie reagował, tylko czasem jęczał. Kilku facetów zaniosło go za blok, gdzie było ciszej. A ja siedziałam w domu, łykałam tabletki, szlochałam, modliłam się. Rano — pobiegłam tam. Ale go już nie było.
Sąsiedzi powiedzieli: „Nocą znów przyszła ta wataha. Odszedł… Odszedł, żeby umrzeć sam. Nie chciał, żebyś go tak widziała…”.
Zemdlałam. Ocucono mnie, potem leżałam w łóżku. Gorączka, słabość. Nie jadłam, nie mówiłam, nie wychodziłam. Dzwonili przyjaciele, rodzina. Ktoś się śmiał: „Co ty, to tylko pies!”. Ale Kokos nie był „tylko psem”. Był wszystkim.
Trzeciego dnia mąż, niespodziewanie, postawił na swoim: „Zbieraj się. Zabiorę cię”. Broniłam się, ale się uparł. Myślałam, iż zawiezie mnie do parku, żebym się rozerwała.
Dojechaliśmy na działkę. Objął mnie i szepnął: „Nie mogłem patrzeć, jak gasniesz. Kocham cię…”. Próbowałam się uśmiechnąć. I nagle… usłyszałam znajome szczekanie. Zerwałam się. I zobaczyłam — Kokos! Leżał na kocie, słaby, ale żywy! Nie mógł choćby podejść. Tylko podniósł głowę i zamachał ogonem…
Okazało się, iż tamtej nocy mąż poszedł go szukać. Znalazł go, półprzytomnego, przywiózł tu. Wezwał weterynarza, zaszyli rany, dali zastrzyki. Nie mówił mi od razu — chciał, żeby Kokos trochę doszedł do siebie.
Płakałam, śmiałam się, kręciło mi się w głowie ze szczęścia. I wtedy zrozumiałam: mąż naprawdę mnie kocha. A Kokos — przeżył. Bo miłość — leczy. Wszystkich.
Teraz budujemy dom. Nie ma jeszcze ścian, nie ma dachu. Ale buda dla Kokosia już stoi. I to jest najważniejsze.
Bo takie jak on — żyją wiecznie. W sercu.
