Między teściową a zdrowym rozsądkiem: jak Zosia postanowiła odejść od „maminsynka”
Zosia choćby nie przypuszczała, iż jej małżeństwo stanie się zakładnikiem trzeciej osoby – kobiety, która nazywała się „tylko troskliwą matką”. Z Darkiem poznała się już jako dojrzała, pewna siebie kobieta. Nie przystojniak, nie uwodziciel, ale z ciepłym spojrzeniem, cichym głosem i – jak jej się wydawało – dobrym sercem. Zdobył ją nie wyglądem, ale tym, iż wydawał się autentyczny, spokojny, godny zaufania. Prawdziwe oblicze pokazała jednak teściowa, gdy pojawiła się w ich życiu – i zamieszkała w nim jak cień, bez zamiaru zniknięcia.
Zosia wiedziała, co znaczy być silną. Na studiach musiała kiedyś walczyć o swoje, gdy bezczelna koleżanka próbowała podać jej pracę zaliczeniową jako swoją. Wtedy po raz pierwszy stanęła na równe nogi i powiedziała głośno, co myśli. Od tamtej pory nie pozwalała już sobie deptać po głowie. Ta siła pomogła jej zbudować karierę, stać się niezależną, zadbaną – podziwianą, ale i budzącą respekt. Kobiety – za szczerość, mężczyźni – za niedostępność. A jednak Darek przebił się przez jej pancerz.
Ślub był skromny, ale pełen nadziei. Aż do ich pierwszych wspólnych urodzin. Wtedy teściowa, pojawiając się jako pierwsza, zaczęła od pretensji: „Jesteś gospodynią, a tu taki bałagan!” – choć mieszkanie lśniło czystością. Potem oznajmiła, iż imprezy nie będzie – „będziemy świętować po rodzinnemu”. Zosia nie wytrzymała. Wyrzuciła teściową, a za nią – męża, który stanął po stronie mamy. Impreza udała się i bez nich.
Później Darek wrócił z kwiatami i przeprosinami – „mama przesyła życzenia”. Zosia wybaczyła. Ale zrozumiała: to nie koniec, tylko zawieszenie broni. Z czasem Darek coraz częściej odwiedzał matkę, a ta, jakby prowadziła jakąś grę, stała się „przyjaciółką” synowej. To na herbatkę zaprosi, to o pomoc poprosi. Zosia chodziła, milczała, obserwowała. Aż do jednego telefonu.
„Pilna sprawa, wpadnij. I Darka zabierz!” – powiedziała teściowa. Spotkała ich w progu: „Sprzątanie. Siostra jutro przyjeżdża. Zakupy – Darku, ty – zmywanie, gotowanie. Żadnych wygłupów, jak na twoich urodzinach”. Darek, jak posłuszny chłopiec, potakiwał.
Zosia wzięła głęboki oddech. I spokojnie powiedziała:
„Oczywiście. Tylko u was nie ma chemii. A tu bez niej się nie obejdzie.”
„U nas jest soda… i musztarda” – mruknęła teściowa.
„Nie, nie, ja wpadnę do domu, przyniosę wszystko, co trzeba. Darek niech idzie po zakupy.”
Wróciwszy, Zosia nie przyniosła ani kropli chemii. Tylko walizki – z rzeczami męża. Wniosła je do mieszkania teściowej i powiedziała:
„Tu jest wszystko, czego potrzebujecie. Tylko może ja na razie u sąsiadki posiedzę. Chemia, wie pani, szkodliwa.”
Teściowa, zaniepokojona opóźnieniem, postanowiła sprawdzić sama. Otworzyła drzwi – i oniemiała. W mieszkaniu panował chaos. Nie zwykły bałagan – celowy, misterny, idealny chaos. Porozrzucane rzeczy, mąka, ślady na lustrach, podłogi wypolerowane okruchami i walizki w centrum tego wszystkiego. Darek stał z tyłu, zbity z tropu.
„Policję wezwę!” – wrzasnęła teściowa.
Ale policja tylko rozłożyła ręce:
„Wszystko na miejscu. Bałagan to nie przestępstwo.”
Zosia tej nocy nie odbierała telefonów. Zamknęła się od środka w mieszkaniu, gdzie schroniła się przed ich światem. Rano – do sądu. Złożyła pozew o rozwód. Nie mieli co podzielić: wynajmowane mieszkanie, kilka rzeczy. Swoje stare kawalerkę Zosia wynajmowała – teraz na nią czekała.
Gdy w końcu musiała spotkać się z Darkiem, powiedziała spokojnie:
„Ty masz jedną żonę – swoją mamę. To z nią żyj. A ja chcę być żoną, nie służącą. I nie po to nauczyłam się siebie kochać, żeby znów o tym zapomnieć.”
Odeszła. Bez awantur. Bez histerii. Po prostu – na zawsze.
