. jeżeli państwo jeszcze tego nie wiedzą, informujemy, iż Wrocław to najbardziej zaszczurzone miasto w Polsce. Na nic deratyzacje, na nic apele o zachowanie zasad sanitarnych w okolicach śmietników… Tu trzeba mózgu pani Elżbiety. Ale takich Elżbiet więcej nie ma. Suszczyńska jest jedyna, więc miasto przegrywa walkę z plagą inteligentnych gryzoni. – Żeby wieczorem wyjść na podwórko, trzeba się przekopać przez całą kolonię szczurów – opowiada jedna z mieszkanek. – A żeby wyrzucić śmieci, trzeba najpierw kopnąć w śmietnik, żeby się rozpierzchły.
Takich opowieści w tym reportażu jest całe multum.
– Dzwoni babcia, iż szczur jest w łazience i ona boi się wejść – to jedna z historii. Wtedy do akcji wkracza pani Elżbieta. Ponieważ zna tę okolicę, domyśla się, iż szczur też ją zna i jej ufa. Znał. Babcia może już wejść do swej łazienki.
– To przyszło znikąd. Z powietrza – tak opowiada o swej fascynacji szczurami. – Krążą opowieści o inteligencji tych gryzoni, o tym, iż ludzie nie dadzą im rady. Musiałam udowodnić, iż żaden szczur nie wystawi mnie do wiatru. Tak się zaczęło, choć pamiętam, iż kiedyś na początku jeden p
Skąd taka plaga we Wrocławiu? To stare, poniemieckie miasto pełne kamienic z dużym podpiwniczeniem. Szczury mają tu jak w raju. – Nie pada, jest ciepło i można coś zjeść – mówi Suszczyńska. – W dodatku mamy tu pięć rzek, więc jest wilgoć – informuje strażnik wodny. – Idealne warunki do psucia się wyrzucanej żywności.
Teraz trochę o warsztacie pani Elżbiety. Zawsze, obchodząc wrocławskie tereny, nuci piosenkę. – One się do niej i do mojego głosu przyzwyczajają, bo wiedzą, iż zaraz dostaną ode mnie jakiś rarytas – opowiada. – Zaczynają ufać i wtedy ja tego zaufania muszę nadużyć.
Nie dowiemy się z reportażu, w jaki sposób uśmierca swych „przyjaciół”, ale na koniec uśmierca.
– Jak połączyć miłość z zabijaniem? – pyta reporterka.
– To nie miłość. To szacunek, bo ja mam szacunek dla przeciwników – słyszymy w odpowiedzi.
