Warszawskie Powązki w poniedziałek, 28 lipca, stały się miejscem niezwykle wzruszającego pożegnania. Na pogrzeb Joanny Kołaczkowskiej, legendy polskiej sceny kabaretowej, przybył tłum przyjaciół i znajomych z branży artystycznej oraz fanów, którzy chcieli oddać jej ostatni hołd.
Odejście Joanny Kołaczkowskiej
Joanna Kołaczkowska zmarła 17 lipca 2025 roku. Artystka zmagała się z glejakiem, złośliwym nowotworem mózgu. Informacja o jej odejściu wstrząsnęła fanami i całym środowiskiem artystycznym.
Joanna Kołaczkowska była jedną z najbardziej charyzmatycznych postaci polskiego kabaretu, współtworzyła kabaret Hrabi, ale jej talent wykraczał daleko poza scenę. Udzielała się jako aktorka teatralna, reżyserka filmów krótkometrażowych, a także prezenterka radiowa. Jej charakterystyczny głos można było usłyszeć w dubbingu wielu popularnych produkcji. We wspomnieniach przyjaciół i współpracowników zapisała się jako osoba pełna ciepła, serdeczności i humoru. Potrafiła rozjaśnić choćby najbardziej ponury dzień swoim uśmiechem i rozbrajającym śmiechem.
Pogrzeb Joanny Kołaczkowskiej
Ceremonia pogrzebowa rozpoczęła się w poniedziałek, 28 lipca 2025 roku, o godzinie 11:00 w Kościele św. Karola Boromeusza przy ul. Powązkowskiej w Warszawie. Po mszy żałobnej kondukt ma udać się Cmentarz Wojskowy na Powązkach, gdzie artystka spocznie w Alei Zasłużonych, tuż obok grobu Stanisława Tyma.
Pogrzeb ma charakter świecki, zgodnie z wolą Joanny Kołaczkowskiej. Najbliżsi poprosili, aby nie składać kondolencji – sama obecność była dla nich największym wsparciem. „Rodzina Asi bardzo prosi, by podczas uroczystości nie składać kondolencji. Wszystkie dobre myśli i sama obecność są dla nich ogromnym wsparciem. Czują Waszą miłość i są za nią głęboko wdzięczni” – przekazali członkowie kabaretu Hrabi.
Na ceremonii pojawiło się wielu przedstawicieli świata kultury, kabaretu i telewizji, w tym m.in. Marzena Rogalska, Adrianna Borek, Emilia Krakowska, Mikołaj Cieślak, Robert Motyka, Jarosław Pająk oraz Dariusz Kamys – wieloletni przyjaciel i współtwórca Hrabi.
Nie chodziło tylko o chwilę rozrywki, śmiech i humor. (...) Ale jej życie uruchamia w nas coś więcej, jakąś prawdę o ludzkiej kondycji i ostatecznie śmiejąc się, zgadzaliśmy się, w taki znieczulony trochę sposób, spotkać z prawdą o nas samych, która czasami jest trudna – dodał kapłan.
