Zawsze byłam wybuchowa
Matka powtarzała mi, iż nikt się ze mną nie ożeni, bo jestem zbyt zadziorna. Ale ja nie chciałam się zmienić.
Nie rozumiałam, dlaczego to ja miałam dostosowywać się do innych, a nie oni do mnie.
Robiłam tak dalej, mówiłam to, co myślałam i nie przejmowałam się opinią innych.
Dawid pokochał mnie właśnie taką i ożenił się ze mną. Nie wściekał się, gdy na coś narzekałam lub wszczynałam kłótnie. Przyjmował moje wybuchy z uśmiechem i nazywał mnie swoją ognistą kobietą.
Tak przetrwaliśmy całe 15 lat.
Jednak pewnego dnia, nie wiem co mnie napadło, po kłótni o jakiś drobiazg, powiedziałam mu, iż zamierzam się z nim rozwieść.
Po raz pierwszy nie uśmiechnął się, ale powiedział:
-Dobra, rób, co chcesz.
A ja z całym swoim uporem, poszłam i złożyłam pozew o rozwód.
Byłam pewna, iż Dawid mnie powstrzyma i poprosi, żebym nie robiła nic głupiego, ale nic takiego nie zrobił.
Po zaledwie kilku miesiącach rozwiedliśmy się.
Teraz jestem rozżalona, bo wiem, iż zrobiłam straszną głupotę – z uporu rozbiłam rodzinę i odepchnęłam jedynego mężczyznę, który akceptował mnie taką, jaka byłam.
Wiem, iż Dawid zgodził się na rozwód, by dać mi nauczkę, i mam cichą nadzieję, iż zadzwoni do mnie i powie z uśmiechem:
-Hej, ognista dziewczyno, wracaj do domu!.
Tyle iż minęły już cztery miesiące, a on przez cały czas nie zrobił pierwszego kroku.
Prawda jest taka, iż nie mogę bez niego żyć.
Może powinnam posłuchać dzieci i go przeprosić w nadziei, iż wybaczy mi moją głupotę.
Wiem tylko, iż bardzo trudno jest mi przełknąć moją dumę i upór – upór, który doprowadził mnie do rozwodu.
