„Paryż Pani Harris” to adaptacja powieści Paula Gallico o angielskiej wdowie, która podejmuje ryzykowną, życiową decyzję, aby spełnić marzenie o sukni haute couture. Reżyser Anthony Fabian zabiera nas do świata pełnego elegancji, ukazując zderzenie codzienności prostej kobiety z luksusem paryskiej mody lat 50. Film wyróżnia się nie tylko fabułą, ale i niezwykłą estetyką, która wiernie oddaje ducha tamtych czasów. To ciepła, wzruszająca historia dla wszystkich, kto wierzy, iż marzenia mogą zmienić nasze życie – choćby jeżeli są niecodzienne i trudne do osiągnięcia.
Główna bohaterka, Ada Harris, jest wdową i skromną sprzątaczką z Londynu. Wiedzie zwyczajne życie, ale przypadkowe odkrycie pięknej sukni Diora w szafie jednej z klientek wywołuje w niej pragnienie, by mieć coś równie wyjątkowego. Od tego momentu zaczyna się jej nieoczekiwana podróż, której celem jest uzbieranie pieniędzy i podróż do Paryża, aby zdobyć upragnioną suknię. Po licznych wyrzeczeniach i pracy ponad siły Ada wyrusza do Francji. Paryż jednak nie jest tak przyjazny, jak się spodziewała, a luksusowy świat domu mody Diora wydaje się jej obcy i niedostępny. W wyniku uporu i swojej szczerej dobroci nawiązuje jednak relacje z pracownikami domu mody i odkrywa, iż sama obecność w tym wyjątkowym miejscu jest już nagrodą, a przy okazji zmienia życie wielu osób wokół.
Na uwagę zasługują detale wizualne filmu, które przenoszą nas w świat paryskiej elegancji lat 50. XX wieku. Kostiumy są jednym z najmocniejszych punktów produkcji – twórcy zadbali o każdy detal, by sukienki Diora lśniły na ekranie, będąc symbolami luksusu, o którym marzyła Pani Harris. Paryż w filmie jest pełen uroku i magii, a przy tym ukazany z dużą dawką realizmu. Sceny, w których bohaterka po raz pierwszy staje przed budynkiem Diora, są pełne nostalgii i ekscytacji – widzimy Paryż, jakby oczami samej Ady, osoby, która po raz pierwszy znalazła się w miejscu marzeń. Scenografia skutecznie wspiera fabułę, nadając filmowi klimat przeszłości, który sprawia, iż widz czuje się jakby sam był uczestnikiem tej podróży.
Lesley Manville w roli Pani Harris jest absolutnie zachwycająca. Jej bohaterka jest pełna ciepła, prostoty, ale i uporu – aktorka pokazuje zarówno jej naiwność, jak i niezłomność. Manville potrafi przekazać emocje bohaterki bez zbędnego dramatyzmu, co sprawia, iż jej postać staje się autentyczna i łatwa do polubienia. Pani Harris jest osobą, którą życie nie oszczędzało, ale która wciąż wierzy w dobroć i możliwości, jakie oferuje świat. Reszta obsady, w tym Isabelle Huppert jako Madame Colbert, surowa szefowa domu mody Diora, dodaje filmowi nuty powagi i pokazuje napięcia między światem luksusu a codziennością prostych ludzi. Różnorodność charakterów sprawia, iż film jest interesujący i wielowymiarowy – każda postać wnosi coś wyjątkowego do historii.
„Paryż Pani Harris” to coś więcej niż tylko historia o sukni – to opowieść o marzeniach, które mogą zmienić życie. Film podkreśla, iż nie trzeba mieć wielkich środków ani pozycji społecznej, by odważyć się marzyć. Choć na pierwszy rzut oka temat wydaje się lekki, film przekazuje głębokie przesłanie o tym, iż prawdziwe piękno tkwi nie w rzeczach materialnych, ale w ludziach, ich życzliwości i wierności sobie. To opowieść o solidarności i odwadze prostych ludzi, którzy czasem bardziej rozumieją wartość międzyludzkich relacji niż ci, którzy mają władzę i pieniądze. W tle historii Ady pojawiają się również tematy społeczne – film ukazuje, jak często luksus i prestiż stoją w opozycji do codziennej troski o innych.
„Paryż Pani Harris” to film o niebywałym uroku, który ma szansę oczarować widzów swoją prostotą, ciepłem i estetyką. To doskonały wybór na seans dla tych, którzy potrzebują inspiracji i wiary w to, iż każde marzenie można spełnić, jeżeli włoży się w nie serce. W świecie coraz szybszych i bardziej dynamicznych produkcji, ten film przypomina o wartości prostych opowieści i o tym, jak ogromny wpływ mogą mieć na nasze życie. Dla fanów kina obyczajowego będzie to prawdziwa uczta, a dla pozostałych – chwila wytchnienia i inspiracji. To kino, które zasługuje na uwagę za swój wdzięk i serce, którym tchnie każda scena.
Sylwia Rogala
