Długo milczałam na ten temat. Nie z powodu wstydu, ale ze strachu przed osądzeniem. Jak to—odciąć się od rodziców, przestać z nimi rozmawiać, jakby byli obcymi ludźmi. Ale w końcu się zdecydowałam. Bo już nie bolało. I dopiero stawiając kres tej relacji, naprawdę poczułam, iż żyję.
Nazywam się Bogna Nowak. Pochodzę z Lublina. Moja rodzina—wydawałoby się—zwyczajna: mama, tata, ja. Dzieciństwo… nie było szczęśliwe. Nie dlatego, iż nas bito czy głodzono—mieliśmy lodówkę, szkołę, zabawki. Ale dusza dziecka wciąż była głodna.
Wszystko zaczęło się, gdy ojciec zaczął pić. Najpierw—od święta. Potem—w weekendy. W końcu—bo po prostu był ciężki dzień. Butelka za butelką. Każdy wieczór w domu zamieniał się w pole bitwy. Ojciec mógł leżeć w przedpokoju, ledwo oddychając, a mama po prostu przechodziła obok, szepcząc mi na odchodne: „Nie przeszkadzaj. Idź do swojego pokoju”. Nie przytulała, nie pytała, jak się czuję. Nie mówiła, iż wszystko będzie dobrze. Ona tylko przetrwała u jego boku—i wciągnęła mnie w tę walkę.
Wcześnie zrozumiałam: prosić o miłość—nie ma sensu. Kolana smarowałam sobie sama jodyną, sama chodziłam do przychodni, sama radziłam sobie z problemami w szkole. Gdy dostałam pierwsze świadectwo z wyróżnieniem—nikt nie przyszedł na akademię. Na zakończenie szkoły zaprosiłam ojca. Obiecał. Ale nie przyszedł. Powiedział, iż „praca”. Stałam na szkolnym podwórku i patrzyłam, jak inni ojcowie nagrywają swoje córki na telefon, wręczają kwiaty. A mój choćby nie pamiętał, iż to istotny dzień.
Po tym już ich nigdzie nie zapraszałam. Na obronę dyplomu. Na ślub w urzędzie. Na pierwszą wystawę, gdy wreszcie zaczęłam zarabiać sztuką.
Najboleśniejsze wydarzyło się później. Gdy przyprowadziłam do domu pierwszego chłopaka, ojciec był pod wpływem i urządził awanturę. „On nie jest dla ciebie”—powiedział. Brutalnie. Upokarzając nie tylko mojego wybranka, ale i mnie. Wtedy zrozumiałam: dla niego nie byłam osobą. Byłam nikim. choćby nie córką. Tylko kimś, kto przeszkadza mu pić.
Wyprowadziłam się. Wynajęłam pokój na obrzeżach miasta. Pieniędzy brakowało. Czasem—nawet na jedzenie. Ale oddychało się lżej niż w domu. Cisza bez krzyków. Samotność—bez pretensji. Wolność—bez strachu.
Życie jednak nie toczy się prosto. Rozwód, pandemia, brak pracy. Musiałam wrócić do tego samego domu, do tego samego piekła, gdzie nic się nie zmieniło. Matka z wiecznie zmęczoną twarzą. Ojciec, łamiący obostrzenia, włóczący się po znajomych, by potem walić się na podłogę. Pewnego dnia nie wytrzymałam—po prostu go pchnęłam, bo nie miałam już siły. On się wściekł. Matka krzyczała. Cała złość z lat wylała się w tych krzykach, jakbym to ja była winna. Że żyję. Że wróciłam. Że śmiem być nieszczęśliwa przy ich wielkim poświęceniu.
Gdy znów spakowałam walizkę, złożyłam sobie przysięgę—nigdy tu nie wrócę.
Teraz mam drugą rodzinę. Męża. Pracę. Mieszkamy w Krakowie, w małym, ale przytulnym mieszkaniu. Nie oczekuję wiele od życia. istotny jest spokój, szacunek i ciepło. Tego wszystkiego nie znałam w dzieciństwie. Teraz buduję to sama.
Rodzice dzwonią. Rzadko. Zwykle—raz na miesiąc. Rozmowa trwa nie dłużej niż minutę. Suche zdania: „Jak tam?”, „Żyjemy”, „No to pa”. I wiesz… nie czuję wyrzutów sumienia. Nie tęsknię. Nie chcę tam wracać.
To nie jest o złości. Nie o zemście. Tylko o ratunku. Długo szłam z ciężarem na plecach, a gdy go zrzuciłam—dopiero wtedy zrozumiałam, jak lekko mi się zrobiło. Nie muszę być córką kosztem własnego szczęścia. Nie muszę kochać tych, którzy mnie nie kochali. Nie muszę przebaczać.
Jeśli to czytasz i rozpoznajesz siebie—pamiętaj: nie jesteś sam. Nie musisz znosić. Czasem odcięcie się—to nie okrucieństwo, a troska. O siebie.
Przestałam kontaktować się z rodzicami. I po raz pierwszy stałam się sobą.
