Mieszkanie Julii — i zero rodziny
Julia zmywała naczynia, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Na progu, jak grom z jasnego nieba, stała teściowa.
— Cześć, Julciu — powiedziała z udawaną czułością Elżbieta Marekówna. — Postanowiłam was odwiedzić. Wpadłam w gości!
Julia zaprosiła ją do kuchni, postawiła czajnik i zawołała męża:
— Krzysiu, twoja mama przyszła!
Kilka minut później cała rodzina siedziała już przy stole. Teściowa powoli mieszała cukier w herbacie, zerkała na synową z charakterystycznym przymrużeniem oczu, za którym Julia dawno nauczyła się rozpoznawać kiełkującą manipulację.
— Wiesz, Krzysiu — zaczęła Elżbieta — Marcin zaproponował Agnieszce, żeby się do niego wyprowadziła. Wyobraź sobie, jeszcze przed ślubem!
— No to mu nagrali — uśmiechnął się ironicznie Krzysztof. — Nasza Agnieszka mu pokaże. Spokojnie żyć nie będzie!
— Źle mówisz! — odparowała dumnie teściowa. — Agnieszka jest inna. Skromna, mądra, nie jak niektóre…
Julia złapała to spojrzenie. Kamień, jak zwykle, leciał w jej stronę. I znów udawała, iż go nie widzi.
— A wiesz, co Marcin jeszcze zrobił? — podniosła uroczystym gestem palec Elżbieta. — Podaruje jej mieszkanie! Wyobrażasz? Na ślub! Prawdziwy mężczyzna!
Krzysztof skrzywił się.
— Zobaczymy, co tam podaruje. Póki papierów nie zobaczę, nie uwierzę.
— Oto, co znaczy dobry wybór! — nie ustępowała Elżbieta. — A ty, między nami mówiąc, masz żonę z mieszkaniem, a sam choćby nie jesteś współwłaścicielem.
Julia wyszła z pokoju. Serce ścisnęło jej się w piersi. Znowu ta sama śpiewka — o „przepisaniu połowy”, „gdzie sprawiedliwość”, „przecież rodzina”. Minął rok od ślubu, a teściowa wciąż próbowała wycisnąć choć kawałek mieszkania zięcia.
Krzysztof też zaczął naciskać: iż się z niego śmieją, facet bez własnego M. Samochód kupił, remont zrobił, meble — a wszystko cudze.
— Nikt cię nie oszukiwał, Krzyś — odpowiadała Julia. — Nie ożeniłeś się z mieszkaniem, tylko ze mną. Czyż nie?
Milczał. Do kolejnej wizyty matki.
Gdy do domu zawitała władcza ciotka Krzysztofa, ten zaczął opowiadać bajki.
— Tak, mieszkanie kupiliśmy. Głównie za moje pieniądze — oznajmił pewnym głosem.
Julia prawie zakrztusiła się herbatą. Kłamstwa płynęły wartkim strumieniem. Milczała. Nie dla niego — dla siebie.
Potem przyszedł kolega Arek. Krzysztof znów rozpuścił ogon:
— Wchodź, jesteś jak u siebie. Mieszkanie przecież nasze, z Julią!
— Brawo! — zachwycił się przyjaciel. — Ożeniłeś się, mieszkanie masz. I auto super!
Julia patrzyła i nie wierzyła własnym oczom. Gdzie ten dobry, prosty chłopak, z którym się spotykała?
Spakowała rzeczy i wyjechała do rodziców.
— Mamo, nie daję rady. Czuję się nie jak żona, tylko jak inwestycja. On poślubił mnie tylko dla mieszkania…
— Zastanów się, córeczko. Ale mieszkania — nikomu, słyszysz? Ani centymetra!
Julia wróciła. A niedługo zjawiła się teściowa. Bez zapowiedzi, roztrzęsiona, ze łzami w oczach.
— Krzyś, tragedia! Marcyn Agnieszkę zostawił. Koniec ze ślubem. A ona nabrała kredytów: auto, ciuchy, telefon…
— A co my do tego? — zbił się z tropu Krzysztof.
— Trzeba pomóc. Niech Julia przepisze ci połowę mieszkania. Zastawisz, spłacimy dług. Potem wszystko oddamy!
Julia oniemiała. Ale gwałtownie odzyskała równowagę.
— Nigdy! To mieszkanie to prezent od moich rodziców. choćby na jeden procent nie macie co liczyć!
— Bez serca! — wrzasnęła Elżbieta.
Julia wyszła do pokoju, ale podsłuchała, jak matka i syn szepczą pod drzwiami.
— Zrobiłam, co mogłam, synku. Ale ona się nie zgadza…
— Spróbuję coś jeszcze wymyślić — mrocznie odparł Krzysztof.
Julia otworzyła drzwi gwałtownie:
— Wymyślajcie! Wymyślajcie dalej! Tylko wiedzcie: mieszkania nie zobaczycie. Ani metra. Chcecie żyć na swoim — pracujcie, jak wszyscy!
Następnego dnia Krzysztof wyprowadził się do matki.
Julia złożyła pozew o rozwód. Późno zrozumiała, ale lepiej późno, niż oddać im swoje. Bo cudzy apetyt nie ma granic. A godność — tylko jedna.
