Pewnej burzowej nocy w styczniu 1991 roku wiatr wył pomiędzy ośnieżonymi wzgórzami Wierzbowic, spokojnej górskiej wioski zasypanej białym puchem.
Siedziałam wtedy przy kominku, otulona wełnianym kocem, gdy usłyszałam pukanie — gwałtowne, nerwowe, zupełnie niepasujące do takiej pogody.
„Kazik”, szepnęłam, trącając męża, „ktoś jest za drzwiami”.
Jęknął, półprzytomny. „W tej zamieci? To pewnie tylko wiatr”.
Ale pukanie rozległo się ponownie — wyraźne i natarczywe.
Narzuciłam chustę i podeszłam do drzwi, migocząca lampa rzucała złociste światło na drewnianą podłogę. Prąd już wcześniej tego wieczoru padł.
Gdy otworzyłam, zamarłam.
Na śniegu stała młoda kobieta. Wyglądała na nie więcej niż dwadzieścia lat, jej elegancki płaszcz był przyprószony białym puchem, a policzki zaróżowione od mrozu. W ramionach trzymała zawiniątko.
W jej oczach szkliły się łzy. „Proszę”, powiedziała cicho. „On jest już bezpieczny. Po prostu go kochajcie”.
Zanim zdążyłam zadać jakiekolwiek pytanie, delikatnie włożyła mi zawiniątko w ramiona i zniknęła w śnieżnej nocy.
Krzyknęłam, ale przepadła — pochłonięta przez wiatr i śnieg.
Stałam sparaliżowana na progu z bijącym sercem, trzymając malutki pakunek. Kazik dołączył bez słowa, oszołomiony tym, co zobaczył.
W środku rozwinęłam koc.
Dziecko. Piękny, zdrowy chłopczyk.
Jego skóra była ciepła, oddech spokojny i równy. Na szyi miał maleńki złoty medalik z wygrawerowaną literą „A”.
Nie wiedzieliśmy, kim był. Nie wiedzieliśmy, dlaczego wybrała akurat nas. Ale jedno było pewne od chwili, gdy zajrzeliśmy mu w oczy:
Był błogosławieństwem.
Nazwaliśmy go Adam.
I od tamtego dnia kochaliśmy go, jakby był naszą krwią i kością.
Nie próbowaliśmy szukać tej kobiety. Wierzyliśmy, iż gdziekolwiek jest, podjęła najszlachetniejszą decyzję, jaką można podjąć: oddać dziecko w ręce tych, którzy zapewnią mu bezpieczny i kochający dom.
Wychowaliśmy Adama w naszej małej chatce, wśród lasów, książek i życzliwości. Kochał zwierzęta. Zadawał mądre pytania. Rzeźbił drewniane zabawki z Kazikiem i czytał ze mną bajki pod gwiazdami.
Jego niebieskie oczy błyszczały ciekawością. Śmiech rozlegał się po całej wiosce. Sąsiedzi uwielbiali go — nikt nigdy nie pytał, skąd się wziął. Widzieli tylko dziecko obdarzone bezgraniczną miłością.
Lata mijały. Adam wyrósł na młodzieńca o sercu wielkim jak niebo. W szkole pomagał młodszym w lekcjach. W domu rąbał drewno, naprawiał płoty i pochłaniał każdą książkę z naszej skromnej biblioteczki.
Był radością. DarI gdy pewnego dnia dorósł, postanowił, iż jego największym skarbem nie będzie majątek, ale rodzina, która dała mu dom pełen ciepła i miłości.
