Danuta już miała się położyć spać, gdy niespodziewanie rozległo się pukanie do drzwi. Niechętnie narzuciła szlafrok, podeszła i uchyliła je. Na progu stał on — jej były mąż Marek.
— Ty? — wydusiła ze zdumieniem, mrużąc oczy. — Czego chcesz?
— Muszę z tobą porozmawiać. Mogę wejść? — rzucił fałszywie uśmiechnięty. — W końcu nie jestem tu obcy.
Danuta z wahaniem odsunęła się na bok. Marek przekroczył próg, przeszedł do salonu, usiadł na kanapie i rozejrzał się.
— Widzę, nic się tu nie zmieniło — mruknął. — Ani remontu, ani ciepła. Jakby czas się zatrzymał.
— Mi tu dobrze. Przyszedłeś z kontrolą? A może chcesz sponsorować farby i gładzie?
Od dawna nie bała się być z nim szczera. Kiedyś — owszem, znosiła, łagodziła konflikty, milczała przy jego uszczypliwościach. Ale teraz? Po co? Byli sobie obcy, jeżeli nie wrogowie. Ich córka, Kasia, już dorosła — żyła własnym życiem i rzadko się z nimi widywała.
— Ładnie tu pachnie — niespodziewanie zmienił temat Marek. — Obiad gotujesz? Poczęstujesz?
Danuta uśmiechnęła się kątem ust. Wiedziała, iż kilka miesięcy temu rozwiódł się z nową żoną — tą samą Moniką, dla której porzucił rodzinę półtora roku temu.
Tamten wieczór wciąż stał jej przed oczami. Marek wrócił z pracy i w milczeniu zaczął pakować rzeczy.
— Koniec, wyprowadzam się — rzucił. — Od dawna śpię z inną. Wiedziałaś, ale udawałaś, iż nie widzisz. Mam dość.
Danuta zastygła, nie wierząc w to, co się dzieje. Ale wiedziała. Monika, dwudziestoletnia stażystka z biura, w którym pracował Marek, gwałtownie zawróciła mu w głowie. Jej przyjaciółka, też pracująca w tej firmie, opowiedziała jej wszystko. ale Danuta, ściskając w dłoniach dumę, postanowiła nie niszczyć rodziny dla przelotnego romansu. Myślała — ochłonie. Nie ochłonął.
Marek wyprowadził się, wynajął mieszkanie i złożył pozew o rozwód. Jako „uczciwy” mąż zrzekł się udziału we wspólnym mieszkaniu.
— Mieszkajcie z Kasią. Nic mi nie trzeba — powiedział wtedy.
Danuta płakała nocami. Próbowała namówić go, by wrócił. ale on był zimny i pełen siebie.
— W końcu jestem zakochany — odpowiadał. — To prawdziwe. A my? Pustka.
W tamtych trudnych czasach wspierała ją tylko teściowa, Wanda Piotrowska. Już wtedy była chora, a Danuta pomagała jej, jak mogła: u lekarzy, w domu, z zakupami leków. Marek pojawiał się rzadko — miał „nową rodzinę”.
Wanda Piotrowska stanęła całkowicie po stronie Danuty. Rozczarowała się synem, nie chciała go widzieć. A potem odeszła. Danuta była przy niej do ostatniego tchu, zajęła się pogrzebem. Marek pojawił się tylko na pożegnaniu.
Parę tygodni po pogrzebie dowiedział się o testamencie. Matka zostawiła mieszkanie… nie jemu, ale Danucie.
— Wślizgnęłaś się w jej łaski! Usługiwałaś, udawałaś anioła! Aktorko! — wrzeszczał wtedy Marek.
Danuta milczała. Ta decyzja należała do teściowej. Nigdy nie prosiła, nie wymagała. Po prostu była. A teraz — plon.
— Po co przyszedłeś? — wróciła do rzeczywistości, patrząc, jak Marek grzebie w przeszłości, siedząc w jej salonie.
— Porozmawiać — odparł wesoło. — O nieruchomościach.
Wszystko jasne, pomyślała Danuta. Żadnych przeprosin, żalu, rozmów o córce. Tylko metry kwadratowe i własny komfort. Zawsze chodziło mu tylko o jedno — wygodę.
— Mówiłam: możesz mieszkać w mieszkaniu Wandy Piotrowskiej, ile zechcesz. Nie zamierzam go sprzedawać.
— Nie pasuje! — skrzywił się. — Nie chcę żyć na łasce. Potrzebuję własnego.
— To kup. Nikt ci nie broni — spokojnie odparła.
— Kupię — uśmiechnął się szyderczo. — Ale najpierw sprzedamy to mieszkanie! I podzielimy po połowie.
Danuta powoli podniosła wzrok:
— Nie wyjdzie, Marek. To mieszkanie jest moje. Na podstawie darowizny. Od dwóch lat.
Marek zerwał się na równe nogi.
— Co?! Darowizna?! Wszędzie się wkręciłaś! Ty… ty…
— Ja jestem po prostu kobietą, która zmęczyła się byciem opcją awaryjną — przerwała mu Danuta. — Wyszedłeś — to idź. A teraz proszę: nie przychodź więcej. I nie próbuj szantażować ani naciskać. Jestem wolna. I będę szczęśliwa. Bez ciebie.
Marek zastygł w przedpokoju, odwrócił się, pokrzywił w grymasie:
— A przecież kiedyś mnie kochałaś… Jakie mi pieśni śpiewałaś…
Danuta cicho zamknęła za nim drzwi i szepnęła:
— Wtedy jeszcze nie wiedziałam, czym są prawdziwe uczucia. Ale teraz na pewno się dowiem. Wszystko przede mną.
I po raz pierwszy od dawna poczuła naprawdę lekkość.
