Wspominam dziś, jak dawno temu w naszym blokowisku, gdzie stare schody miały stać się mostem dla przyszłości syna, którego samodzielnie rosło, choćby nie wiadomo, co się wydarzyło.
Każdego ranka, gdy bloki wciąż drżały między nocą a dniem, Maria związywała włosy w tył, w zielonym fartuchu, wspinając się po schodach. Miała trzydzieści pięć lat i uśmiech, co jaśniał w domu schodowym jaśniej niż neon migoczący.
Gdy skończyła się sześć lat, gdy wiosną przyjechał wiosenny Tomasz syn jej na jedyną oś pręc, by było dobrze dla niego. Ojciec odszedł wcześniej, zanim zdążył dokończyć zdanie o początku życia, a ona uczyła się w długiej nocy, co miałoby być i matką, i ojcem, i człowiekiem, co nie pozwoliłby się zmęczyć.
Kratka na mozaikę, podłoga, co wesoło szła, a Maria liczyła w myślach kroki, nie jak na podwórku, ale na ścieżce. Każde piętro to inny dzień płacony, inny stół położony, inny zeszyt dla Tomasza. I choć sagi w rękawie, nie w kłopot, ale w drodze. Każde piętro zwiastowało inny dzień zwany, inny stół położony na stole, inny zeszyt dla Tomasza.
Mamo, dziś czytam głośno! tak przywitała się.
I ich schody czekają, byście je czytali i odpowiadali, a Tomasz się śmiał.
Po szkole, wziął go za rękę i razem ruszyli po bloki, które chroniły go w trosce. Jedną rękę trzymał kratek mop, drugą ciepłe palce Tomasza.
Mamo, miło mi było wtedy, rzecie choćby nie miałam wrażenia detergent. Chciała sobie dziecięcą zabawę przy kolanach i małych zeszytach, nie przy schodach, co się kończy i zaczyna w pętli. Gdy zmęczał się, siedział w stopni i czytał głośno z ulubionej książki. Słowa napełniały dom schodów prostą i czystą melodią.
Sąsiedzi pędzili w pośpiechu, podnosząc z ramion; inni odwracali wzrok, by dostrzec chłopca przy wiaderku wody. ale byli też ludźmi, co zostawiając w kieszeni torbę z jabłkami, albo brawo, brawo, co Tomaszowi podnosił krzywiznę w plecy.
Mamo, czasem mówią: Lubię tu.
I Tomasz, odpowiedział, podnosząc oczy błyszczące.
A ty?
Maria.
Starsza pani uśmiechnęła się. Spojrzała na mop, na wiaderko, na dłonie Marii, tak czyste w swej trosce.
Jestem pani Ania, kontynuuję. Przez czterdzieści lat mówiłam po rumuńsku. Gdy chcesz, mogę ci go przetestować na chwilę przy Tomaszu. Tu, przy schodach. Obiecuję nie rozlać nut.
Rozśmieszali się wszyscy troje. Test był, w istocie, rozmową. Tomasz opowiadał o bohaterach, o czasem, ludzie po prostu zmęczeni i o tym, iż bohaterowie nie podnoszą głosu, trzymają się. Pani Ania słuchała, zadawała pytania i, na koniec, wyciągała z kieszeni notatnik.
Tomasz, tak napiszesz: Mój bohater.
Codziennie, ileś razy. O schodach, o deszczu, o mamie.
A ja, między dwoma blokami, między dwoma piętrami, szukam oddechu w linijkach jego.
Po kilku tygodniach od spotkania z panią Anią, w holu jednego z bloków przyjdł młody mężczyzna, w firmie, z planem. Zapytał krótko: Kto jest pani od sprzątania tak dobrze?. Maria wstała, z piękną emocją, co przychodzi, gdy nie czekasz.
Reprezentujemy firmę, co zarządza kilkoma blokami w dzielnicy. Potrzebujemy kogoś poważnego.
Maria przyjęła to, z wdziękiem, jakby przyjmowała lśnienie z okna. Sąsiedzi polecili. Potrzebowaliśmy kogoś, kto nie tylko zamiata, ale i dba o serca.
Dzień dobry, dziękuję.
Dziękuję wam, iż nie sprzątnęcie to tylko w kurz, ale i serca.
Za późnym wieczorem, gdy wrócił do domu, spożył zupę i powtórzył wiersz z notatnika. Każdego dnia, Tomasz pisał. Czasem pomylił, innym razem pytał, zawsze szukał jeszcze jednego wiersza. Maria poczuła w piersi, jakby płomień nowy zapłonął.
Wieczorem, kiedy wróciły się do domu, jedli zupę i recytowali po kilka linijek z ulubionej książki. W każdej chwili, Tomasz pisał. Czasem błądził, innym razem pytał, zawsze szukał jeszcze jednego wersetu. Maria poczuła w piersi, jakby płomień nowy zapłonął.
Wiosna nadeszła, a stary administrator podszedł do Marii, by nazwać ją w podziękowanie. Przyniósł kwiaty i zestaw książek. Dla chłopca, co czyta nasze schody, napisał na kartce. Maria trzymała dar z troską, jakby był światłem.
Latem, firma, co wznosiła nowe bloki, podniosła wynagrodzenie i zaproponowała mały zespół. Nie była już sama przy mopie; uczyła inne kobiety, by dzieliły trud. Przypominała stare neonowe latarnie, pomarańczowe wiaderka, i chłopca, co czytał na trzecim stopniu.
W niedzielę w południe, Tomasz przybył z plakatem Witaj w bibliotece.
Mamo, to konkurs opowieści w bibliotece.
Bohater mój.
Maria poczuła, iż jej pierś płonie, jakby wewnątrz zapłonęło małe światło. Szepnęła cicho: Dziękuję.
Wieczorem, gdy wróciła do domu, przemyślała, iż choćby najprostszy hol może stać się salą, jeżeli w nim jest książka i miłość.
Pani Ania przyglądała się, kiwając głową, i wypisała w notatniku: Zapiszcie prosty korytarz, jeżeli macie książkę i serce.
Maria podniosła głowę, by spojrzeć w przyszłość, w której schody nie będą tylko blokami, ale mostem do marzeń.
