Moja Córka Zawsze Wraca ze Szkoły o 1:00 w Nocy – a Jej Cień Już Jej Nie Towarzyszy

Moja Córka Zawsze Wraca do Domu o 1:00 w Nocy ze SzkołyA Jej Cień Nie Idzie Za Nią
Są rzeczy, które zauważasz tylko wtedy, gdy patrzysz za długo… Albo gdy coś odmawia spojrzenia w twoją stronę. W moim przypadku wszystko zaczęło się od czegoś, czego nie widziałam.
Cienia.
Cienia mojej córki.
Nie było go.
I od tamtej pory nie wrócił.
Nazywa się Maja. Ma dwanaście lat. Uwielbia śliwki, matematykę i tańczy przed porysowanym lustrem w łazience, powtarzając układy z TikToka. Przez pierwsze dwanaście lat Maja była ucieleśnieniem radościrozczochrane warkoczyki, brudne skarpetki, zawsze nuciła jakąś fałszywą piosenkę.
Aż do trzech tygodni temu.
Właśnie wtedy zaczęła wracać do domu o pierwszej w nocy.
Pierwszej nocy o mało nie zemdlałam, gdy drzwi wejściowe skrzypnęły tak późno. Zasnęłam na kanapie, czekając na nią po zajęciach dodatkowych. Powinna była wrócić najpóźniej o 18:30. Gdy wybiła 22:00, zadzwoniłam do szkoły, do jej koleżanek, do korepetytorkinikt jej nie widział.
A potem, o 1:00 w nocy, weszła do domu.
Spokojna. Zbyt spokojna.
Zerwałam się.
Maja! Gdzie byłaś? Byłam
Ale ona tylko powoli uniosła dłoń i powiedziała:
Nie martw się, wróciłam cała.
To było wszystko.
Żadnych łez.
Żadnych przeprosin.
Żadnego strachu.
Poszła prosto do swojego pokoju i zamknęła drzwi na klucz.
Stałam długo, wpatrując się w podłogę. Coś było… nie tak. Powietrze, które wniosła ze sobą, było lodowate, jakby wyszła z zamrażarki. Światło w korytarzu mignęło raz i wróciło do normy. Powiedziałam sobie, iż przesadzam. Dzieaki w jej wieku bywają dziwne, prawda?
Błąd.
Następnej nocy to samo. Nie wróciła aż do 1:00. I znowu weszła, jakby żyła w innej strefie czasowej, bez wyjaśnień. Te same słowa. Ten sam ton.
Ale tym razem to zauważyłam.
Przeszła obok lampy na ścianie w salonie… a jej cień nie.
Po prostu go nie było.
Żadnego zarysu.
Żadnego kształtu.
Nic.
Myślałam, iż majaczę. Zapaliłam wszystkie światła w domu i kazałam jej stanąć pod nimi. Nic. Światło oświetlało jej twarz, ale podłoga za nią pozostawała pusta. Zauważyła, iż się przyglądam.
Co jest, mamo? zapytała.
Mrugnęłam. Nic. Jestem tylko zmęczona.
Skinęła głową i odeszła.
A ja znów patrzyłam, jak się oddala. Jej ciało się poruszało… ale żaden cień za nią nie podążał.
Następnego dnia zadzwoniłam do szkoły i spytałam, dlaczego wypuszczają ją tak późno każdego dnia. Kobieta w słuchawce zawahała się. Potem powiedziała:
Proszę pani, pani córka nie była w szkole od ostatniego sprawdzianu… ponad trzy tygodnie temu. Wysyłaliśmy notatki, ale pani nigdy nie odpowiedziała.
Serce zamarło mi w piersi.
Ona wychodzi codziennie rano szepnęłam. Zakłada mundurek. choćby zabiera butelkę z wodą.
Po rozmowie zajrzałam do lodówki. Jej butelka stała tam. Nietknięta. Tak samo, jak w dniu ostatniego sprawdzianu.
Tej nocy nie spałam.
Zgasiłam wszystkie światła. Usiadłam przy oknie w salonie. I czekałam.
Dokładnie o 1:00 w nocy furtka otworzyła się sama.
I weszła.
Maja. Ale nie Maja.
Z wyglądu była taka sama. Ale jej oczy nie mrugały jak dawniej. Oddech miał dziwny rytm. Spojrzała na mnie i przechyliła głowę.
Dlaczego nie śpisz, mamo? zapytała.
Udałam uśmiech. Czekałam na ciebie.
I wtedy powiedziałam coś, czego nie planowałam:
Gdzie jest twój cień?
Uśmiechnęła się.
Ale nie ustamiczymś zimniejszym.
Został z tyłu.
I minęła mnie.
Ale przysięgamgdy przechodziła obok lustra na ścianie, coś jednak pojawiło się na chwilę.
Coś wyższego niż ona.
Coś z oczami za dużymi… i uśmiechem za wąskim.
Odwróciłam wzrok, serce waląc