Nazywam się Weronika i mieszkam w małym miasteczku na południu Polski, gdzie góry pokryte śniegiem sąsiadują z ciepłymi rodzinnymi tradycjami. Od dziecka marzyłam o dużej rodzinie, o domu wypełnionym dziecięcym śmiechem i o mężu, który będzie moją podporą. Ale życie potoczyło się inaczej, a teraz moje serce rozdarte jest między miłością do męża a obowiązkiem wobec najbliższych.
Mój pierwszy związek pełen był nadziei, ale rozpadł się po ośmiu latach. Ja i mój były mąż nigdy nie doczekaliśmy się dzieci, a ten ból stał się przepaścią między nami. Rozwód pozostawił we mnie pustkę i już nie wierzyłam, iż znajdę szczęście. Los jednak podarował mi spotkanie z Krzysztofem — mężczyzną, który przywrócił mi wiarę w miłość.
Krzysztof przeżył tragedię — jego żona zmarła, zostawiając go samego z dwojgiem dzieci. Pokochałam go za siłę, za troskę o syna i córkę, za to, jak trzymał się mimo bólu. Kiedy się pobraliśmy, przeprowadziłam się do jego przestronnego domu na przedmieściach, a moje mieszkanie w centrum miasta zostało dla mamy i babci. Tam właśnie mieszkają — moje najdroższe osoby, których nie mogę zdradzić.
Moja babcia, Wanda Nowak, ma 85 lat, a mama, Krystyna, 64. Wciąż są pełne sił — same sprzątają, gotują, robią zakupy. Mama dodatkowo dorabia w internecie, redagując teksty, żeby nie siedzieć bezczynnie. Staram się odwiedzać je tak często, jak mogę, przywozić im jedzenie, pomagać w domowych obowiązkach. Ale głęboko w sercu noszę marzenie, które nie daje mi spokoju: chcę, żeby mama i babcia zamieszkały z nami, pod jednym dachem, jak prawdziwa rodzina.
Krzysztof jednak stanowczo się temu sprzeciwia. Jego odmowa jest jak nóż w serce. Dorastał w domu, gdzie trzy pokolenia żyły razem, i było to dla niego ciężkim brzemieniem. Babcie i dziadkowie wtrącali się w jego życie, dawali rady, kontrolowali każdy krok. Krzysztof przysiągł sobie, iż nigdy na to nie pozwoli we własnym domu. „Chcę, żebyśmy mieli własne życie, Weronika — mówi. — Bez obcych głosów i zasad.” Ale jak mam mu wytłumaczyć, iż dla mnie mama i babcia nie są obce, tylko częścią mojego serca?
Mieszkam w domu Krzysztofa, a to jego terytorium. Nie mogę nalegać, nie mogę wymagać. Ale za każdym razem, kiedy odjeżdżam od mamy i babci, czuję, jak coś we mnie pęka. Na razie dają sobie radę, ale wiem, iż nadejdzie dzień, kiedy będą potrzebować mojej pomocy. Babcia już ma problemy z chodzeniem, a mama, choć się nie skarży, męczy się szybciej niż kiedyś. Jak mogę je zostawić same, gdy będą mnie najbardziej potrzebować?
Próbowałam rozmawiać z Krzysztofem, ale każda rozmowa kończy się kłótnią. Nie chce słuchać o przeprowadzce moich bliskich, a ja nie wyobrażam sobie, iż je porzucę. Ta myśl dusi mnie w nocy, kiedy leżę bez snu, wpatrując się w sufit. jeżeli Krzysztof nie zmieni zdania, stanę przed strasznym wyborem: mąż czy rodzina, która mnie wychowała. Rozwód to ostatnia rzecz, której pragnę. Kocham Krzysztofa, kocham jego dzieci, które już uważam za swoje. Ale zdradzić mamę i babcię? To przekracza moje siły.
Codziennie modlę się, żeby Krzysztof zmiękł, żeby zrozumiał, jak ważni są dla mnie moi bliscy. Ale czas płynie, a jego serce pozostaje zamknięte. Stoję na rozdrożu, a strach paraliżuje mnie. jeżeli stracę męża, moje życie zawali się. Ale jeżeli opuszczę mamę i babcię, nigdy sobie tego nie wybaczę. Jak znaleźć wyjście, skoro obie drogi prowadzą do cierpienia?
