Moja była teściowa chełpi się, iż jej syn zostawił mi wszystko po rozwodzie: gorzka prawda jest taka, iż nie miał co zabrać
Agnieszka siedziała w kuchni swojego niewielkiego mieszkania w Łodzi, patrząc przez okno, za którym szary deszcz zalewał podwórko. Serce ściskało się jej z bólu i żalu, gdy przypominała sobie słowa byłej teściowej, Haliny Kazimierczak. Ta, z dumnie uniesioną głową, opowiadała wszystkim sąsiadkom i znajomym, jaki jej syn, Tomasz, jest szlachetny. „Zostawił Agnieszce wszystko – mieszkanie, samochód, choćby mebli nie ruszył! Wyszedł z jedną torbą, prawdziwy mężczyzna!” – powtarzała z dumą na każdym kroku. Gdyby nie znać prawdy, brzmiałoby to jak bohaterstwo. Ale Agnieszka wiedziała, jak było naprawdę, a to kłamstwo paliło ją od środka.
Mieszkanie, w którym teraz żyła, dostała od babci jeszcze przed ślubem. Pamiętała, jak pieczołowicie przechowywała klucze do tego domu, swojej przystani, gdzie każda rysa na ścianie była znajoma. Samochód? Kupiła go sama, za pieniądze uzbierane przez lata pracy w biurze, zanim jeszcze Tomasz pojawił się w jej życiu. On nie włożył w to ani złotówki. Gdy teściowa rozpisywała się, jak jej syn „nic nie zabrał z domu”, Agnieszka tylko gorzko się uśmiechała. A co mógł zabrać? Wszystko, co było w tym mieszkaniu – od kanapy po czajnik – kupiła ona albo podarowali jej rodzice. Tomasz? Był gościem w ich wspólnym domu, nie gospodarzem.
Ich małżeństwo trwało cztery lata, ale dla Agnieszki były to cztery lata walki. Tomasz pracował może dwa lata w tym czasie. Resztę „szukał siebie”. Praca w biurze? Za daleko dojeżdżać. Pensja w sklepie? Niegodna jego ambicji. Kierownik w kawiarni? Za mało ambitne dla kogoś takiego jak on. Marzył o wielkich rzeczach, ale na marzeniach się kończyło. Agnieszka wstawała codziennie o szóstej rano, by zdążyć do pracy, gdy on spał do południa. Płaciła za rachunki, kupowała jedzenie, gotowała obiad, a on… on szukał „czegoś swojego”. Czasem łapała się na myśli: „Za co tak się ukarałam, wybierając go?”
Gdy przyszedł czas rozwodu, Agnieszka czuła jednocześnie ulgę i pustkę. Zmęczyła się byciem jedyną dorosłą w ich związku. Tomasz, zgodnie z obietnicą, wyszedł. Z jedną torbą, jak lubi powtarzać jego matka. Zamknął drzwi z hukiem, jakby to on był ofiarą. Teściowa teraz podniosła ten moment do rangi heroicznego czynu. „Mój syn to prawdziwy rycerz! Zostawił wszystko byłej żonie i zaczął od nowa!” – jej głos niosło po całym osiedlu, a Agnieszka zaciskała pięści, by nie krzyczeć. Wyobrażała sobie, jak łapie Halinę za ramiona i wrzeszczy prawdę: „Nie zostawił, bo nic nie włożył! Wyszedł, bo nie mógł zabrać tego, co do niego nie należało!”
Ale Agnieszka milczała. Nie chciała schodzić do poziomu plotek. Jej bliscy – przyjaciele, rodzice – znali prawdę. Widzieli, jak ciągnęła wszystko sama, jak wypalała się, jak płakała nocami, myśląc, iż może to ona zawiniła, iż nie potrafiła zainspirować męża. Wspierali ją, gdy w końcu zdecydowała się na rozwód. A co do obcych? Niech wierzą w bajki Haliny. Agnieszka wiedziała: ci, którzy słuchają plotek, nie są wart jej czasu.
A jednak za każdym razem, gdy dosłyszała fragmenty tych rozmów, w piersi podnosiła się fala gniewu. „Zostawił wszystko byłej!” – brzmiało jak szyderstwo. To nie on zostawił, to ona zachowała to, co i tak było jej. Nie pozwoliła, by zrujnował jej życie, jak zrujnował ich małżeństwo. Agnieszka patrzyła na swoje mieszkanie, na zdjęcia na ścianie, na kwiaty, które sama posadziła na balkonie, i myślała: „To moje. Zasłużyłam na to. I nikt nie odbierze mi mojej prawdy”.
Teraz, gdy rozwód został za nią, Agnieszka zaczęła na nowo uczyć się żyć. Zapisała się na jogę, zaczęła malować, czego nie robiła od szkoły. Uśmiechała się częściej, a jej oczy, przygaszone przez lata małżeństwa, znowu zapłonęły. Ale gdzieś głęboko w sercu wciąż została rana. Nie z miłości do Tomasza – ta dawno umarła. Z niesprawiedliwości. Z tego, iż jego kłamstwo stało się legendą, a jej prawda pozostała w cieniu. Ale Agnieszka wiedziała: da radę. Zawsze dawała radę.
