„Ty milczysz, więc też szykujesz się do rozwodu?” jak jeden akt darowizny prawie nie zniszczył rodziny
Agnieszka i Krzysztof właśnie kończyli kolację, gdy drzwi nagle się otwarły, a do mieszkania wpadła jego matka Halina Nowak.
„Synu! Musisz poznać prawdę o swojej żonie!” wykrzyknęła już z progu.
„Mamo, usiądź, uspokój się. Cała jesteś czerwona, ciśnienie ci skoczyło” zaniepokoił się Krzysztof.
„A jakże!” prychnęła teściowa i ostro zwróciła się do synowej. „Spotkałam dzisiaj Martę, twoją koleżankę z pracy, i ona mi wszystko powiedziała!”
„Co dokładnie?” spokojnie zapytała Agnieszka, patrząc jej prosto w oczy.
„Że rok temu dostałaś awans, a teraz twoja pensja jest dwa razy wyższa niż Krzysztofa! A on choćby nie wiedział! Ukrywałaś to!” Halina ledwo łapała oddech z oburzenia.
„W czym problem? Nie prosimy was o pieniądze, żyjemy normalnie. Czego adekwatnie chcesz?”
„Wiosną, kiedy prosiłam was o pomoc w remoncie domku letniskowego, mówiłaś, iż nie macie oszczędności. A teraz okazuje się, iż pieniądze są! Gdzie one się podziewają? Zbierasz na rozwód, co?!” krzyczała teściowa.
Agnieszka wstała i spojrzała na męża:
„Krzysztofie, przynieś proszę zieloną teczkę z szuflady w sypialni.”
Milcząc, spełnił prośbę.
„Co to jest?” zapytał, otwierając teczkę. „Lokaty?”
„Tak. Na Jasia i Zosię. Co miesiąc odkładam część pensji na ich przyszłość. Kiedy zrozumiałam, iż w twojej rodzinie traktują mnie jak obcą, musiałam pomyśleć o dzieciach.”
„Jaka obca?” przerwał Krzysztof.
„Zapomniałeś, jak rejestrowaliście mieszkanie, kupione za pieniądze z tej maleńkiej kawalerki w centrum? Tylko na ciebie. »Na wypadek rozwodu«. Nie powiedziałeś ani słowa. Byłam w ciąży, a ty milczałeś. Myślisz, iż nie zauważyłam?”
Krzysztof ciężko westchnął. Teściowa próbowała wtrącić:
„To była polisa ubezpieczeniowa!”
„Od kogo? Od matki twoich dzieci?” głos Agnieszki drżał. „A potem dziwicie się, dlaczego jestem wobec was chłodna?”
„Gdzie są pieniądze, Agnieszko?” nie ustępowała teściowa. „Jeśli nie na rodzinę, to znaczy, iż odkładasz na ucieczkę!”
„Krzysiu, odprowadź mamę, proszę. Nie mamy już o czym rozmawiać” cicho powiedziała Agnieszka.
„Oczywiście, iż pójdę! Ale zapamiętaj: sama niszczysz swoją rodzinę!” rzuciła Halina, ale na pożegnanie dodała: „Choć od początku byliście zupełnie różni.”
Gdy drzwi się zamknęły, Krzysztof długo milczał.
„Naprawdę myślałaś, iż przygotowuję »plan B«?” w końcu zapytał.
„Nie wiedziałam. Milczałeś. A milczenie też jest odpowiedzią.”
„Nie chcę rozwodu. Kocham cię. I dzieci.”
„To udowodnij. Pokaż, iż nie jestem dla ciebie tylko tymczasowa.”
„Dobrze. Przepiszę mieszkanie na Zosię. I zacznę odkładać na konta dzieci. Choćby po trochu, ale regularnie. Zaufanie buduje się we dwoje.”
Agnieszka skinęła głową.
„A słowo »rozwód« już nigdy nie padnie” dodał Krzysztof.
„Zgoda.”
I po raz pierwszy od dawna poczuli, iż rozmawiają nie jak obcy, ale jak bliscy ludzie.
Rodzina trzyma się nie na pieniądzach, ale na szczerości. Milczenie niszczy, a uczciwość scala.
