Nazywam się Agnieszka i mieszkam w małym miasteczku na Podkarpaciu, gdzie góry sąsiadują z ciepłem rodzinnym. Od dziecka marzyłam o dużej rodzinie, domu pełnym dziecięcego śmiechu i mężu, który będzie moją podporą. Ale życie potoczyło się inaczej, a teraz moje serce rozdarte jest między miłością do męża a obowiązkiem wobec najbliższych.
Mój pierwszy związek miał nadzieję, ale rozpadł się po ośmiu latach. Nie udało nam się zostać rodzicami, a ten ból stał się przepaścią między nami. Rozwód zostawił pustkę w duszy, i straciłam wiarę, iż znajdę szczęście. Ale los dał mi spotkanie z Andrzejem – mężczyzną, który przywrócił mi wiarę w miłość.
Andrzej przeżył tragedię – jego żona zmarła, zostawiając go samemu z dwojgiem dzieci. Pokochałam go za siłę, za troskę o syna i córkę, za to, jak trzymał się mimo cierpienia. Gdy wzięliśmy ślub, przeprowadziłam się do jego przestronnego domu na przedmieściach, a moje mieszkanie w centrum miasta zostało dla mamy i babci. Tam żyją – ludzie, których nie mogę zdradzić.
Moja babcia, Helena Kowalska, ma 85 lat, a mama, Zofia, 64. Wciąż są pełne sił: same sprzątają, gotują, robią zakupy. Mama dorabia choćby w internecie, redagując teksty, by nie siedzieć bezczynnie. Staram się odwiedzać je jak najczęściej, przywożę zakupy, pomagam w domowych sprawach. Ale w głębi serca noszę marzenie, które nie daje mi spokoju – chcę, by mama i babcia mieszkały z nami, pod jednym dachem, jak prawdziwa rodzina.
Ale Andrzej stanowczo się sprzeciwia. Jego odmowa to jak nóż w serce. Wychował się w domu, gdzie trzy pokolenia żyły razem, a dla niego to było ciężarem. Dziadkowie wtrącali się w jego życie, dawali rady, kontrolowali każdy krok. Andrzej przysiągł, iż nigdy na to nie pozwoli w swoim domu. „Chcę, byśmy mieli swoje życie, Agnieszko – mówi. – Bez obcych głosów i zasad.” Ale jak wytłumaczyć, iż mama i babcia to dla mnie nie obcy, tylko część mojego serca?
Mieszkam w domu Andrzeja, to jego terytorium. Nie mogę nalegać, nie mogę wymagać. Ale za każdym razem, gdy odjeżdżam od mamy i babci, mam wrażenie, iż coś we mnie pęka. Teraz sobie radzą, ale wiem, iż przyjdzie dzień, kiedy będą potrzebować mojej pomocy. Babcia już chodzi z trudem, a mama, choć się nie skarży, męczy się szybciej niż dawniej. Jak mogłabym je zostawić, gdy mnie potrzebują?
Próbowałam rozmawiać z Andrzejem, ale każda rozmowa kończy się kłótnią. Nie chce słyszeć o przeprowadzce moich bliskich, a ja nie umiem ich porzucić. Ta myśl dusi mnie nocami, gdy leżę bez snu, wpatrując się w sufit. jeżeli Andrzej nie zmieni zdania, stanę przed strasznym wyborem – mąż czy rodzina, która mnie wychowała. Rozwód to ostatnie, czego chcę. Kocham Andrzeja, kocham jego dzieci, które już uważam za swoje. Ale zdradzić mamę i babcię? To przerasta moje siły.
Codziennie modlę się, by Andrzej zmiękł, by zrozumiał, jak ważni są dla mnie moi bliscy. Ale czas płynie, a jego serce pozostaje zamknięte. Stoję na rozdrożu, a strach paraliżuje mnie. jeżeli stracę męża, moje życie się zawali. Ale jeżeli porzucę mamę i babcię, nigdy sobie tego nie wybaczę. Jak znaleźć wyjście, skoro obie drogi prowadzą do bólu?
