„Masz miesiąc, żeby się wyprowadzić z mojego mieszkania!” – oświadczyła teściowa.
W małym miasteczku na południu Polski, gdzie stare ceglane domy skrywają ciepło rodzinnych historii, moje życie wywróciło się do góry nogami przez słowa teściowej, które zburzyły moje marzenia o szczęśliwym życiu rodzinnym. Ja, Kinga, dwa lata żyłam z Darkiem w miłości i zgodzie, a gdy postanowiliśmy się pobrać, myślałam, iż jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie. Teściowa, Danuta, wydawała mi się dobra i wyrozumiała. Ale jej ultimatum po ślubie było dla mnie ciosem, z którego do dziś nie mogę się podnieść.
Zawsze dogadywałam się z Danutą. Słuchałam jej rad, szanowałam jej zdanie, a ona odwzajemniała się ciepłem. Nigdy nie wyrzuciła mi niczego złego, nie wtrącała się w nasze z Darkiem sprawy. Czułam się szczęśliwą synową, bo historie o złośliwych teściowych omijały mnie szerokim łukiem. Gdy planowaliśmy wesele, moi rodzice, ograniczeni finansowo, mogli pokryć tylko część kosztów. Danuta wzięła na siebie niemal wszystko, za co byłam jej niewypowiedzianie wdzięczna. Wesele minęło jak w bajce, a ja wierzyłam, iż przed nami tylko szczęście.
Lecz zaraz po uroczystości, gdy wróciliśmy do jej przestronnego trzypokojowego mieszkania, w którym mieszkaliśmy z Darkiem, teściowa poprosiła nas na poważną rozmowę. Jej słowa uderzyły jak grom z jasnego nieba, a serce ścisnęło mi się z bólu.
– Dzieci, spełniłam już swój obowiązek – zaczęła, patrząc na nas z chłodną stanowczością. – Wychowałam Darka, dałam mu wykształcenie, pomogłam wam urządzić wesele. Nie gniewajcie się, ale macie miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania. Jesteście teraz rodziną i musicie radzić sobie sami. Będzie ciężko, ale nauczycie się oszczędzać i szukać rozwiązań. A ja wreszcie chcę żyć dla siebie.
Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. Ale mówiła dalej, a każde słowo bolało jak nóż:
– Nie liczcie na mnie, jeżeli chodzi o wnuki. Całe życie poświęciłam synowi i nie zamierzam być niańką dla waszych dzieci. Zawsze będziecie mile widziani w moim domu, ale jestem babcią, nie służącą. Proszę, nie osądzajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.
Byłam w szoku. Mój świat rozpadł się w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? My z Darkiem dopiero zaczęliśmy wspólne życie, a ona nas wyrzuca, zostawiając sobie ogromne mieszkanie, w którym będzie mieszkać sama? Czułam gniew, żal i zdradę. W końcu Darek był współwłaścicielem tego mieszkania! A jej słowa o wnukach dobiły mnie całkowicie. Wszystkie babcie marzą o wnukach, a ona z góry odrzuca je jak ciężar. To było okrutne.
Ale najgorsze było to, iż Darek zgodził się z matką. Nie powiedział ani słowa sprzeciwu, tylko od razu zaczął szukać mieszkania do wynajęcia i dodatkowej pracy. Jego uległość zraniła mnie bardziej niż ultimatum teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Jak mógJej głos zabrzmiał twardo, a ja po raz pierwszy zrozumiałam, iż czasami najbliżsi uczą nas samodzielności w najboleśniejszy sposób.
