„Miesiąc macie, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania!” — oświadczyła teściowa.
W małym mieście na południu Polski, gdzie ceglane domy pamiętają jeszcze czasy pradziadów, moje życie wywróciło się do góry nogami jednym zdaniem teściowej, które rozwiało marzenia o szczęśliwym związku. Ja, Kinga, od dwóch lat żyłam z Markiem w miłości i zrozumieniu, a gdy postanowiliśmy się pobrać, czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Teściowa, Danuta Kowalska, wydawała się ciepła i wyrozumiała. ale jej ultimatum po ślubie stało się ciosem, od którego do dziś nie mogę się podnieść.
Zawsze dogadywałam się z Danutą. Słuchałam jej rad, szanowałam zdanie, a ona odpłacała mi życzliwością. Nigdy nie krytykowała, nie wtrącała się w nasze sprawy. Czułam się szczęściarą, bo opowieści o złośliwych teściowych omijały mnie szerokim łukiem. Gdy planowaliśmy wesele, moi rodzice, ledwo wiążący koniec z końcem, mogli pokryć tylko część kosztów. Danuta wzięła na siebie resztę, za co byłam jej nieskończenie wdzięczna. Wesele minęło jak z bajki, a ja wierzyłam, iż przed nami tylko radość.
Lecz zaraz po uroczystościach, gdy wróciliśmy do jej przestronnego mieszkania, gdzie mieszkaliśmy z Markiem, teściowa wezwała nas na poważną rozmowę. Jej słowa uderzyły jak grom z jasnego nieba, a serce ścisnęło się z bólu.
— Dzieci, spełniłam swój obowiązek — zaczęła, patrząc na nas zimnym wzrokiem. — Wychowałam Marka, dałam mu wykształcenie, pomogłam wam zorganizować wesele. Nie miejcie do mnie pretensji, ale macie miesiąc, by wyprowadzić się stąd. Jesteście już rodziną, poradzicie sobie sami. Będzie ciężko, ale nauczycie się oszczędzać, znajdziecie sposób. A ja wreszcie chcę żyć dla siebie.
Zdrętwiałam, nie wierząc własnym uszom. ale ona mówiła dalej, a każde słowo kłuło jak szpilka:
— Nie liczcie na mnie z wnukami. Oddałam synowi całe życie, a nianią dla waszych dzieci nie będę. Zawsze będziecie mile widziani, ale ja jestem babcią, nie służącą. Proszę, nie osądzajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.
Byłam w szoku. Mój świat rozpadł się w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? Z Markiem ledwo zaczęliśmy wspólne życie, a ona wyrzuca nas, zostawiając sobie ogromne mieszkanie tylko dla siebie? Czułam gniew, gorycz, zdradę. W końcu Marek miał prawo do tej nieruchomości! A jej słowa o wnukach dobiły mnie. Przecież każda babcia marzy o wnukach, a ona odrzuca je jak zbędny ciężkość. To było okrutne.
Najgorsze jednak było to, iż Marek zgodził się z matką. Bez słowa sprzeciwu zaczął szukać wynajmu i dodatkowej pracy. Jego uległość bolała bardziej niż słowa teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Jak mógł tak łatwo zaakceptować jej wolę? Dlaczego nie stanął w obronie naszej rodziny?
Moi rodzice nie mogli nam pomóc — ich skromne zarobki ledwo starczały na ich własne potrzeby. Czułam się opuszczona przez wszystkich. Dlaczego Danuta jest tak egoistyczna? Będzie żyła wygodnie, podczas gdy my z Markiem będziemy tłoczyć się w wynajętej klitce, licząc każdy grosz? Nie potrafiłam pogodzić się z tą niesprawiedliwością. Dopiero zaczynaliśmy, a ona zabiera nam fundament.
Nocami leżałam bez snu, łzy spływały po policzkach. Wspominałam, jak dumna byłam z dobrych relacji z teściową, jak jej ufałam. A teraz pokazała prawdziwe oblicze. Jej słowa o tym, iż chce „żyć dla siebie”, brzmiały jak szyderstwo. Czy prosiliśmy o tak wiele? Nie oczekiwaliśmy, iż będzie nas utrzymywać na wieki, ale wyrzucić nas miesiąc po ślubie — to było zbyt wiele.
Marek, pochłonięty szukaniem mieszkania, nie widział mojego cierpienia. Gdy próbowałam rozmawiać, zbywał mnie: „Mama ma rację, Kinga. Musimy stanąć na własnych nogach”. Jego obojętność zabijała. Czułam, iż tracę nie tylko dach nad głową, ale i męża, który wybrał wolę matki nad naszym wspólnym szczęściem. Co będzie dalej? Czy przetrwamy, skoro choćby on nie jest po mojej stronie?
Serce rozdzierały gniew i strach. Chciałam krzyczeć na teściową, domagać się sprawiedliwości, ale wiedziałam, iż to nic nie da. Jej decyzja była nieodwołalna, a milczenie Marka czyniło mnie jeszcze bardziej samotną. Teraz musimy zaczynać od zera, podczas gdy ona będzie cieszyć się wolnością. Ta rana wciąż boli, i nie wiem, czy kiedykolwiek wybaczę jej — lub jemu — iż odebrali nam nasz nowy początek.
