Dzisiaj mój świat się zawalił. W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare kamienice skrywają historie wielu pokoleń, usłyszałam słowa, które zburzyły moje marzenia o szczęśliwym małżeństwie. Jestem Kinga, dwa lata żyłam z Bartoszem w miłości i harmonii, a gdy postanowiliśmy się pobrać, uważałam się za najszczęśliwszą kobietę. Moja teściowa, Wanda, wydawała się ciepła i wyrozumiała. Ale jej ultimatum po ślubie stało się dla mnie ciosem, z którego do dziś nie mogę się podnieść.
Zawsze dogadywałam się z Wandą. Słuchałam jej rad, szanowałam zdanie, a ona odpowiadała mi życzliwością. Nigdy nie krytykowała, nie wtrącała się w nasze sprawy. Czułam się szczęściarą, bo opowieści o złośliwych teściowych omijały mnie szerokim łukiem. Kiedy planowaliśmy wesele, moi rodzice, ograniczeni finansowo, mogli pokryć tylko część kosztów. Wanda wzięła na siebie niemal wszystko, za co byłam jej ogromnie wdzięczna. Ślub był jak z bajki, wierzyłam, iż przed nami tylko szczęście.
Ale zaraz po uroczystości, gdy wróciliśmy do jej przestronnego mieszkania na trzy pokoje, gdzie mieszkaliśmy z Bartoszem, teściowa poprosiła nas na poważną rozmowę. Jej słowa uderzyły mnie jak grom z jasnego nieba, a serce ścisnęło się z bólu.
— Dzieci, spełniłam swój obowiązek — zaczęła, patrząc na nas z zimną determinacją. — Wychowałam Bartosza, dałam mu wykształcenie, pomogłam wam zorganizować wesele. Nie miejcie do mnie żalu, ale macie miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania. Jesteście już rodziną i powinniście radzić sobie sami. Będzie ciężko, ale nauczycie się oszczędzać, szukać rozwiązań. A ja w końcu chcę żyć dla siebie.
Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. A ona ciągnęła dalej, a każde słowo kłuło jak szpilka:
— Nie liczcie na mnie w kwestii wnuków. Poświęciłam synowi całe życie i nie zamierzam być niańką dla waszych dzieci. Zawsze będziecie mile widziani u mnie, ale jestem babcią, nie służącą. Proszę, nie oceniajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.
Byłam w szoku. Mój świat runął w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? My z Bartoszem dopiero zaczęliśmy wspólne życie, a ona nas wyrzuca, zostawiając sobie ogromne mieszkanie, gdzie będzie sama? Czułam gniew, żal, zdradę. Przecież Bartosz jest współwłaścicielem tego mieszkania! A jej słowa o wnukach dobiły mnie. Każda babcia marzy o wnukach, a ona z góry się ich wyrzeka, jakby były ciężarem. To było okrutne.
Ale najgorsze było to, iż Bartosz zgodził się z matką. Nie powiedział ani słowa sprzeciwu, od razu zaczął szukać mieszkania do wynajęcia i dodatkowej pracy. Jego uległość bolała bardziej niż ultimatum teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Jak mógł tak łatwo zaakceptować jej decyzję? Dlaczego nie stanął w obronie naszej rodziny?
Moi rodzice nie mogli nam pomóc — ich skromne zarobki ledwo starczały na ich własne potrzeby. Czułam się porzucona przez wszystkich. Dlaczego Wanda jest taka egoistka? Będzie cieszyć się przestronnym mieszkaniem, podczas gdy my z Bartoszem będziemy tłoczyć się w wynajętej kawalerce, licząc każdy grosz? Nie mogłam pogodzić się z tą niesprawiedliwością. Dopiero zaczęliśmy budować rodzinę, a ona już odbiera nam fundament.
W nocy leżałam bez snu, łzy płynęły mi po policzkach. Przypominałam sobie, jak dumna byłam z dobrych relacji z teściową, jak jej ufałam. A teraz pokazała swoje prawdziwe oblicze. Jej słowa o tym, iż chce “żyć dla siebie”, brzmiały jak szyderstwo. Czy prosiliśmy o tak wiele? Nie oczekiwaliśmy, iż będzie nas utrzymywać wiecznie, ale wyrzucić nas na bruk miesiąc po ślubie — to było za dużo.
Bartosz, zajęty szukaniem mieszkania, nie widział mojego bólu. Gdy próbowałam z nim rozmawiać, zbywał mnie: “Mama ma rację, Kinga. Musimy stanąć na własnych nogach”. Jego obojętność zabijała. Czułam, iż tracę nie tylko dom, ale i męża, który wybrał wolę matki ponad naszą wspólną przyszłość. Co będzie z nami dalej? Czy przetrwamy, skoro choćby on nie jest po mojej stronie?
Moja dusza rozdzierała się między gniewem a strachem. Chciałam krzyczeć na teściową, domagać się sprawiedliwości, ale wiedziałam, iż to bezcelowe. Jej decyzja była nieodwołalna, a poparcie Bartosza pozostawiło mnie jeszcze bardziej samotną. Teraz musimy zaczynać od zera, podczas gdy ona będzie się cieszyć wolnością w swoim mieszkaniu. Ta gorycz pali mnie od środka i nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie jej — lub jemu — wybaczyć, iż odebrali nam nasz nowy początek.
