“Masz miesiąc, żeby się wynieść z mojego mieszkania!” — oświadczyła teściowa.
W małym miasteczku na południu Polski, gdzie stare ceglane domy skrywają ciepło rodzinnych opowieści, moje życie wywróciło się do góry nogami przez słowa teściowej, które rozwiały moje marzenia o szczęśliwym małżeństwie. Ja, Kinga, dwa lata żyłam z Darkiem w miłości i harmonii, a gdy zdecydowaliśmy się na ślub, czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Teściowa, Danuta, wydawała się miła i wyrozumiała. Ale jej ultimatum po ślubie było ciosem, z którym do dziś nie mogę się uporać.
Zawsze dogadywałam się z Danutą. Słuchałam jej rad, szanowałam jej zdanie, a ona odpłacała się ciepłem. Nigdy nie krytykowała, nie wtrącała się w nasze z Darkiem sprawy. Czułam, iż mam szczęście, bo historie o złych teściowych omijały mnie szerokim łukiem. Gdy przygotowywaliśmy wesele, moi rodzice, ograniczeni finansowo, mogli pokryć tylko część kosztów. Danuta wzięła na siebie prawie wszystko, za co byłam jej nieskończenie wdzięczna. Wesele przebiegło jak z bajki, a ja wierzyłam, iż przed nami tylko pasmo szczęścia.
Lecz zaraz po uroczystości, gdy wróciliśmy do jej przestronnego trzypokojowego mieszkania, w którym mieszkaliśmy z Darkiem, teściowa poprosiła nas na “poważną rozmowę”. Jej słowa uderzyły jak grom z jasnego nieba, a serce ścisnęło mi się z bólu.
— Dzieci, spełniłam swój obowiązek — zaczęła, patrząc na nas z zimną determinacją. — Wychowałam Darka, dałam mu wykształcenie, pomogłam wam z weselem. Nie miejcie mi za złe, ale macie miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania. Jesteście teraz rodziną i powinniście radzić sobie sami. Będzie ciężko, ale nauczycie się oszczędzać i kombinować. A ja wreszcie chcę żyć dla siebie.
Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. ale ona kontynuowała, a każde słowo ciąło jak brzytwa:
— Nie liczcie na mnie z wnukami. Poświęciłam synowi całe życie i nie zamierzam być niańką waszych dzieci. Zawsze będziecie mile widziani u mnie, ale ja jestem babcią, nie służącą. Proszę, nie oceniajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.
Byłam w szoku. Mój świat runął w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? My z Darkiem dopiero zaczęliśmy wspólne życie, a ona nas wyrzuca, zostawiając sobie ogromne mieszkanie, w którym będzie mieszkać sama? Czułam złość, żal i zdradę. W końcu Darek jest współwłaścicielem tego mieszkania! A jej słowa o wnukach dobiły mnie. Przecież każda babcia marzy o wnukach, a ona już teraz traktuje je jak kulę u nogi. To było okrutne.
Najgorsze jednak było to, iż Darek zgodził się z matką. Nie protestując, od razu zaczął szukać mieszkania na wynajem i dodatkowej pracy. Jego uległość zabolała mnie bardziej niż ultimatum teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Jak mógł tak łatwo zaakceptować jej decyzję? Dlaczego nie stanął w obronie naszej rodziny?
Moi rodzice nie mogli nam pomóc — ich skromne dochody ledwo starczały na własne potrzeby. Czułam się porzucona przez wszystkich. Dlaczego Danuta jest taka egoistka? Będzie rozkoszować się przestronnym mieszkaniem, gdy my z Darkiem będziemy tłoczyć się w wynajętej kawalerce, licząc każdy grosz? Nie mogłam pogodzić się z tą niesprawiedliwością. Dopiero zaczęliśmy budować rodzinę, a ona już odbiera nam fundament.
Nocą leżałam bez snu, a łzy spływały mi po policzkach. Wspominałam, jak dumna byłam z dobrych relacji z teściową, jak jej ufałam. A teraz pokazała swoje prawdziwe oblicze. Jej słowa o tym, iż chce “żyć dla siebie”, brzmiały jak szyderstwo. Czy naprawdę prosiliśmy o tak wiele? Nie oczekiwaliśmy, iż będzie nas utrzymywać wiecznie, ale wyrzucić nas na bruk miesiąc po ślubie? To było za dużo.
Darek, pochłonięty poszukiwaniem mieszkania, nie widział mojego bólu. Gdy próbowałam z nim rozmawiać, machał ręką: “Mama ma rację, Kinga. Musimy stanąć na własne nogi”. Jego obojętność była zabójcza. Czułam, iż tracę nie tylko dom, ale i męża, który wybrał wolę matki ponad naszą wspólną przyszłość. Co będzie z nami dalej? Czy przetrwamy, skoro choćby on nie jest po mojej stronie?
Moja dusza rozdzierała się między gniewem a strachem. Chciałam krzyczeć na teściową, domagać się sprawiedliwości, ale wiedziałam, iż to bezcelowe. Jej decyzja była nieodwołalna, a poparcie Darka uczyniło mnie jeszcze bardziej samotną. Teraz będziemy zaczynać od zera, podczas gdy ona będzie cieszyć się wolnością w swoim mieszkaniu. Ta krzywda pali mnie od środka i nie wiem, czy kiedykolwiek jej — albo jemu — wybaczę, iż odebrali nam nasz nowy początek.
