„Macie miesiąc, żeby się wyprowadzić z mojego mieszkania!” — oświadczyła teściowa.
W małym miasteczku na południu Polski, gdzie stare, ceglane domy przechowują ciepło rodzinnych historii, moje życie wywróciło się do góry nogami przez słowa teściowej, które zburzyły moje marzenia o szczęśliwym małżeństwie. Ja, Kinga, dwa lata żyłam z Krzysztofem w miłości i zgodzie, a kiedy postanowiliśmy się pobrać, czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Teściowa, Danuta Nowak, wydawała mi się dobra i wyrozumiała. Ale jej ultimatum po ślubie stało się dla mnie ciosem, z którego do dziś nie mogę się otrząsnąć.
Zawsze dogadywałam się z Danutą. Słuchałam jej rad, szanowałam jej zdanie, a ona odpłacała mi ciepłem. Nigdy nie zrobiła mi wymówki, nie wtrącała się w sprawy między mną a Krzysztofem. Czułam się uprzywilejowaną synową, bo historie o złych teściowych omijały mnie szerokim łukiem. Kiedy planowaliśmy wesele, moi rodzice, ograniczeni finansowo, mogli pokryć tylko niewielką część kosztów. Danuta wzięła na siebie prawie wszystkie wydatki, a ja byłam jej nieskończenie wdzięczna. Ślub był jak z bajki, wierzyłam, iż czeka nas już tylko szczęście.
Ale zaraz po uroczystości, gdy wróciliśmy do jej przestronnego trzypokojowego mieszkania, w którym mieszkaliśmy z Krzysztofem, teściowa poprosiła na poważną rozmowę. Jej słowa uderzyły we mnie jak grom z jasnego nieba, a serce ścisnęło się z bólu.
„Dzieci, spełniłam swój obowiązek” — zaczęła, patrząc na nas z zimną determinacją. — „Wychowałam Krzysztofa, dałam mu wykształcenie, pomogłam wam urządzić wesele. Nie gniewajcie się, ale macie miesiąc, żeby się wyprowadzić z mojego mieszkania. Jesteście teraz rodziną, musicie radzić sobie sami. Będzie ciężko, ale nauczycie się oszczędzać i szukać rozwiązań. A ja wreszcie chcę pożyć dla siebie.”
Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. Ale mówiła dalej, a każde słowo ciąło jak nóż:
„Nie liczcie na mnie, jeżeli chodzi o wnuki. Poświęciłam życie synowi i nie zamierzam być niańką dla waszych dzieci. Zawsze będziecie mile widziani w moim domu, ale ja jestem babcią, nie służącą. Proszę, nie oceniajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.”
Byłam w szoku. Mój świat rozpadł się w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? Dopiero zaczęliśmy wspólne życie, a ona wyrzuca nas, zostawiając sobie ogromne mieszkanie, w którym będzie mieszkać sama? Czułam złość, żal, zdradę. W końcu Krzysztof jest współwłaścicielem tego mieszkania! A jej słowa o wnukach dobiły mnie. Każda babcia marzy o wnukach, a ona już z góry traktuje je jak ciężar. To było okrutne.
Najgorsze jednak było to, iż Krzysztof zgodził się z matką. Nie powiedział ani słowa sprzeciwu, od razu zaczął szukać mieszkania na wynajem i dodatkowej pracy. Jego uległość bolała mnie bardziej niż ultimatum teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Jak mógł tak łatwo zaakceptować jej decyzję? Dlaczego nie stanął w obronie naszej rodziny?
Moi rodzice nie mogli nam pomóc — ich skromne zarobki ledwo starczały na ich własne potrzeby. Czułam się porzucona przez wszystkich. Dlaczego Danuta jest taka egoistka? Będzie cieszyć się dużym mieszkaniem, gdy my z Krzysztofem będziemy się tłoczyć w wynajętym pokoju, licząc każdy grosz? Nie mogłam pogodzić się z tą niesprawiedliwością. Dopiero zaczynaliśmy budować rodzinę, a ona już odbiera nam fundament.
Nocą leżałam bezsenna, łzy spływały mi po policzkach. Wspominałam, jak dumna byłam z dobrych relacji z teściową, jak jej ufałam. A teraz pokazała swoje prawdziwe oblicze. Jej słowa o „życiu dla siebie” brzmiały jak szyderstwo. Czy prosiliśmy o tak wiele? Nie oczekiwaliśmy, iż będzie nas utrzymywać wiecznie, ale wyrzucić nas po miesiącu od ślubu — to było za dużo.
Krzysztof, zajęty szukaniem mieszkania, nie widział mojego cierpienia. Gdy próbowałam z nim rozmawiać, machnął ręką: „Mama ma rację, Kinga. Musimy stanąć na własne nogi.” Jego obojętność zabijała. Czułam, iż tracę nie tylko dom, ale i męża, który wybrał wolę matki nad naszą wspólną przyszłością. Co będzie z nami dalej? Czy przetrwamy, skoro choćby on nie jest po mojej stronie?
Moja dusza rozdarta była między gniewem a strachem. Chciałam krzyczeć na teściową, domagać się sprawiedliwości, ale wiedziałam, iż to bezcelowe. Jej decyzja była ostateczna, a poparcie Krzysztofa pozostawiło mnie jeszcze bardziej samotną. Teraz czeka nas zaczynanie od zera, podczas gdy ona będzie się cieszyć wolnością w swoim mieszkaniu. Ta krzywda pali mnie od środka i nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie jej wybaczyć — ani jemu — iż odebrali nam nasz nowy początek.
