— Macie miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania! — oświadczyła teściowa.
W małym miasteczku na południu Polski, gdzie stare ceglane domy przechowują ciepło rodzinnych opowieści, moje życie wywróciło się do góry nogami przez słowa teściowej, które rozwiały moje marzenia o szczęśliwym małżeństwie. Ja, Kinga, przez dwa lata żyłam z Łukaszem w miłości i harmonii, a gdy zdecydowaliśmy się wziąć ślub, czułam się najszczęśliwszą kobietą. Teściowa, Halina Janowska, wydawała mi się dobra i wyrozumiała. Ale jej ultimatum po ślubie stało się dla mnie ciosem, z którego do dziś nie mogę się podnieść.
Zawsze dogadywałam się z Haliną Janowską. Słuchałam jej rad, szanowałam jej zdanie, a ona odpłacała mi się ciepłem. Nigdy mnie nie skrytykowała, nie wtrącała się w nasze z Łukaszem sprawy. Czułam się szczęśliwą synową, bo historie o złych teściowych omijały mnie szerokim łukiem. Kiedy planowaliśmy wesele, moi rodzice, ledwo wiążący koniec z końcem, zdołali pokryć tylko niewielką część kosztów. Halina Janowska wzięła na siebie niemal wszystkie wydatki, za co byłam jej niezmiernie wdzięczna. Wesele minęło jak w bajce, a ja wierzyłam, iż przed nami tylko szczęście.
Lecz zaraz po uroczystości, gdy wróciliśmy do jej przestronnego trzypokojowego mieszkania, w którym mieszkaliśmy z Łukaszem, teściowa wezwała nas na poważną rozmowę. Jej słowa uderzyły jak grom z jasnego nieba, a moje serce ścisnęło się z bólu.
— Dzieci, spełniłam swój obowiązek — zaczęła, patrząc na nas z chłodną stanowczością. — Wychowałam Łukasza, dałam mu wykształcenie, pomogłam wam zorganizować wesele. Nie miejcie do mnie pretensji, ale macie miesiąc na opuszczenie mojego mieszkania. Jesteście teraz rodziną i musicie radzić sobie sami. Będzie trudno, ale nauczycie się oszczędzać i szukać rozwiązań. A ja wreszcie chcę żyć dla siebie.
Zamarłam, nie wierząc własnym uszom. ale ona mówiła dalej, a każde słowo bolało jak nóż:
— Nie liczcie na mnie z wnukami. Poświęciłam synowi całe życie i nie będę waszą niańką. Zawsze będziecie mile widziani w moim domu, ale jestem babcią, nie służącą. Proszę, nie osądzajcie mnie. Zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.
Byłam w szoku. Mój świat rozpadł się w jednej chwili. Jak mogła tak postąpić? My z Łukaszem dopiero zaczęliśmy wspólne życie, a ona wyrzuca nas, zostawiając sobie ogromne mieszkanie, w którym będzie mieszkać sama? Czułam gniew, żal i zdradę. Przecież Łukasz jest współwłaścicielem tego mieszkania! A jej słowa o wnukach dobiły mnie. Wszystkie babcie marzą o wnukach, a ona z góry odrzuca je jak ciężar. To było okrutne.
Najgorsze jednak było to, iż Łukasz zgodził się z matką. Nie sprzeciwił się ani słowem, tylko od razu zaczął szukać mieszkania do wynajęcia i dodatkowej pracy. Jego uległość bolała mnie bardziej niż ultimatum teściowej. Patrzyłam na męża, którego tak kochałam, i nie poznawałam go. Jak mógł tak łatwo zaakceptować jej decyzję? Dlaczego nie stanął w obronie naszej rodziny?
Moi rodzice nie mogli nam pomóc — ich skromne zarobki ledwo wystarczały na ich własne potrzeby. Czułam się opuszczona przez wszystkich. Dlaczego Halina Janowska jest taka egoistka? Będzie cieszyć się przestronnym mieszkaniem, gdy my z Łukaszem będziemy tłoczyć się w wynajętym pokoju, licząc każdy grosz? Nie mogłam pogodzić się z tą niesprawiedliwością. Dopiero zaczęliśmy budować rodzinę, a ona już odbiera nam fundament.
Nocą leżałam bezsennie, a łzy spływały mi po policzkach. Wspominałam, jak dumna byłam z dobrych relacji z teściową, jak jej ufałam. A teraz pokazała swoje prawdziwe oblicze. Jej słowa o tym, iż chce „żyć dla siebie”, brzmiały jak drwina. Czy my prosiliśmy o tak wiele? Nie oczekiwaliśmy, iż będzie nas utrzymywać wiecznie, ale wyrzucić nas na bruk miesiąc po ślubie — to było za dużo.
Łukasz, zajęty szukaniem mieszkania, nie widział mojego cierpienia. Gdy próbowałam z nim rozmawiać, zbywał mnie: — Mama ma rację, Kinga. Musimy stanąć na własnych nogach. Jego obojętność zabijała. Czułam, iż tracę nie tylko dom, ale i męża, który wybrał wolę matki ponad naszą wspólną przyszłość. Co będzie z nami dalej? Czy przetrwamy, skoro choćby on nie jest po mojej stronie?
Moja dusza rozrywała się między gniewem a strachem. Chciałam krzyczeć na teściową, domagać się sprawiedliwości, ale wiedziałam, iż to bezcelowe. Jej decyzja była nieodwołalna, a zgoda Łukasza uczyniła mnie jeszcze bardziej samotną. Teraz czeka nas start od zera, gdy ona będzie cieszyć się wolnością w swoim mieszkaniu. Ten żal pali mnie od środka i nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie jej — albo jemu — wybaczyć, iż odebrali nam nasz nowy początek.
Życie uczy, iż choćby najbliżsi mogą nas zaskoczyć, a prawdziwa siła rodzi się wtedy, gdy musimy stanąć sami przed wyzwaniami. Czasem to, co wydaje się końcem, jest dopiero początkiem czegoś nowego.
